អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៩ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ១៣,៤៥០ ដង)
ពិចារណាបុព្វចរិយារបស់ព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់
|
|
|
ពិចារណាបុព្វចរិយារបស់ព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់
ព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់មុននឹងបានត្រាស់ដឹង ទ្រង់បានបំពេញនូវព្រះបារមីទាំងឡាយ អស់កាលដ៏យូរអង្វែងរហូតមក ទ្រង់បានបំពេញនូវប្រយោជន៍ឲ្យដល់អ្នកដទៃ ដោយព្រះអង្គព្រមលះបង់សូម្បីតែព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គឯង។ ព្រះអង្គកាលដែលត្រូវគេបៀតបៀន ដោយវិធីផ្សេងៗ ទ្រង់មិនក្រោធឡើយ ទ្រង់យកសេចក្ដីល្អចូលមកជំនួស។ ដល់ទៅថ្នាក់គេតាំងខ្លួនជាសត្រូវនឹងព្រះអង្គព្យាយាមសម្លាប់ព្រះអង្គ ទ្រង់ក៏មិនមានចិត្តគិតប្រទូសរ៉ាយដែរ។ ពេលខ្លះព្រះអង្គជួយគេដោយប្រឹងប្រែងជាទីបំផុតជំនួសអ្វីដែលគេត្រូវដឹងគុណ គេត្រឡប់បែរជាប្រទូសរ៉ាយមករកព្រះអង្គវិញ ទោះបីយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមិនក្រោធដែរ ព្រះអង្គនៅតែធ្វើល្អដល់គេតទៅទៀត។ ពុទ្ធចរិយាដូចដែលពោលមកនេះ ជាគុណជាតិដែលមនុស្សទូទៅលំបាកនឹងបដិបត្តិបាន តែក៏ជាតួយ៉ាងដ៏ល្អ ដែលពុទ្ធបរិស័ទគួរនាំយកមករំលឹកដាស់តឿនខ្លួន ក្នុងកាលដែលបានជួបប្រសព្វនូវហេតុការណ៍ផ្សេងៗ។ ការនាំយកនូវពុទ្ធចរិយាជាតួយ៉ាងបែបនេះមករំលឹកដាស់តឿនខ្លួន នាំឲ្យយើងមានសេចក្ដីអត់ធន់ ព្រោះអ្វីដែលយើងបានទទួលដូចសព្វថ្ងៃនេះ កាលបើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានជួបប្រសព្វមកហើយនោះ រឿងរបស់យើងចាត់ថាបន្តិចបន្តួចណាស់ គឺមិនអាចប្រៀបធៀបនឹងព្រះអង្គបានទេ។ ក្នុងហេតុការណ៍ដែលព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់ ទ្រង់បានជួបប្រសព្វមកហើយនោះ គឺធ្ងន់ធ្ងរក្រៃលែងណាស់ ព្រះអង្គនៅតែរម្ងាប់សេចក្ដីក្រោធបាន នៅតែមានមេត្តាតទៅទៀត ចុះវាជាអ្វីដែរ ចំពោះករណីបន្តិចបន្តួចរបស់យើងនេះ ដែលយើងជាសិស្សរបស់ព្រះអង្គថាមិនអាចរម្ងាប់បាន។ បើយើងមិនដើរតាមព្រះចរិយាវត្តរបស់ព្រះអង្គទេ គឺជាការមិនសមគួរឡើយ ត្រង់ដែលយើងយកព្រះអង្គជាព្រះសាស្ដានោះ។ ពុទ្ធចរិយាវត្ត ទាក់ទងនឹងសេចក្ដីអត់ធន់ ការលះបង់ ព្រមទាំងមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គ លោកបានចងក្រងទុកក្នុងព្រះជាតក មានច្រើនរឿងណាស់ ហើយដោយច្រើនសុទ្ធតែវែងៗ ដែលមិនអាចនាំយកមកសម្ដែងទុកក្នុងទីនេះបាន គ្រាន់តែសូមលើកយកព្រះជាតក ជាតួយ៉ាងខ្លីៗ និងដោយសេចក្ដីសង្ខេបមកតែប៉ុណ្ណោះ គ្រាមួយ ព្រះរបមពោធិសត្វកើតជាព្រះរាជាក្រុងពារាណសី មានព្រះនាមថា ព្រះបាទមហាសីលវៈ គ្រានោះអាមាត្យម្នាក់របស់ព្រះអង្គមានកំហុស ត្រូវនិរទេស។ អាមាត្យនោះឯងបានចូលទៅបម្រើការថ្វាយព្រះបាទកោសល។ ដោយអាមាត្យនោះមានគំនុំក៏បានឲ្យចោរចូលមកលួចប្លន់ នៅក្នុងដែនដីរបស់ព្រះបាទមហាសីលវៈជារឿយៗ។ កាលដែលរាជបុរសចាប់ចោរទាំងនោះបានព្រះមហាសីលវៈទ្រង់ទូន្មានអប់រំហើយ ក៏លែងឲ្យរួចខ្លួនទៅ ព្រមទាំងបានប្រទានទ្រព្យឲ្យខ្លះផង ដូចនេះជានិច្ច។ ក្នុងទីបំផុត អាមាត្រកំហូចនោះ ក៏យកហេតុការណ៍ទាំងអស់នេះ មកញុះញង់ព្រះបាទកោសលថា ព្រះបាទសីលវៈទន់ខ្សោយណាស់ បើលើកទ័ពទៅច្បាំងគង់នឹងដណ្ដើមយកនគរពារាណសីបានដោយងាយ។ ព្រះបាទកោសលទ្រង់ជឿ ទើបលើកទ័ពចូលមកច្បាំងដណ្ដើមយកនគរពារាណសី។ ព្រះមហាសីលវៈទ្រង់មិនឲ្យប្រជារាស្ដ្រក្ដៅក្រហាយដោយសង្គ្រាម ទើបព្រះអង្គមិនតប ត អ្វីឡើយ ព្រះអង្គបណ្ដោយឲ្យព្រះបាទកោសលដណ្ដើមយករាជសម្បត្តិហើយចាប់ព្រះអង្គបាន។ ព្រះបាទកោសលចាប់ព្រះបាទសីលវៈបានហើយ ក៏ឲ្យយកទៅកប់ទាំងរស់ត្រឹមក ក្នុងព្រៃស្មសាន រង់ចាំដល់ពេលយប់ជ្រៅនឹងឲ្យឆ្កែចចកមកស៊ីតាមវិធីប្រហារជីវិតក្នុងសម័យនោះ។ ដល់ពេលពាក់កណ្ដាលយប់ ឆ្កែចចកចូលមក ព្រះបាទសីលវៈទ្រង់ប្រើប្រាជ្ញានិងសេចក្ដីក្លាហាន បានយកចង្កាសង្កត់មាត់ឆ្កែចចកមួយ ដែលចូលមករកខាំករបស់ខ្លួនព្រះអង្គ កាលឆ្កែនោះភ្ញាក់ផ្អើលនិងខំប្រឹងរើបម្រះវីវក់នោះ ឆ្កែចចកផ្សេងៗទៀតក៏រត់ទៅ ហើយធ្វើឲ្យដីក្នុងបរិវេណរណ្ដៅកប់ព្រះអង្គ ខ្ចាត់ខ្ចាយរបើកចេញ រហូតដល់ធ្វើឲ្យទ្រង់កែខៃនាំខ្លួនព្រះអង្គចេញមកបាន។ នៅក្នុងពេលយប់នោះឯង ទ្រង់បានលបចូលទៅរហូតដល់បន្ទប់ផ្ទំរបស់ព្រះបាទកោសល ព្រមដោយព្រះខ័ន ទ្រង់ទុកជីវិតព្រះបាទកោសល ទ្រង់ព្រះរាជទានអភ័យហើយទ្រង់យកព្រះនគររបស់ព្រះអង្គមកវិញ។ ព្រះបាទកោសលស្បថមិនឈ្លានពាននគរពារាណសីទៀតឡើយ។ ព្រះបាទសីលវមហារាជ ទ្រង់បានស្ថាបនាព្រះបាទកោសលឲ្យជាសម្លាញ់ ហើយទ្រង់ឲ្យត្រឡប់ទៅគ្រប់គ្រងដែលកោសលដូចដើមវិញ តរៀងទៅ។ អាមាត្យកំហូចបានមកជាទេវទត្ត។ ឯចំណែក ព្រះបាទសីលវមហារាជបានមកជាព្រះតថាគត។ (មហាសីលវជាតក ក្នុងឯកនិបាតជាតក ចប់ដោយសង្ខេប) រឿងមួយទៀត គឺព្រះបរមពោធិសត្វ កើតជាមហាពានរនៅក្នុងព្រៃ។ គ្រានោះមានបុរសម្នាក់តាមរកគោរបស់ខ្លួន បានចូលមកកណ្ដាលព្រៃ ហើយភ្លាត់ជើងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងជ្រោះ ឡើងមិនរួច អត់អាហារ អស់កម្លាំង ស្លេកស្លាំងនៅក្នុងជ្រោះហ្នឹងឯង។ ១០ ថ្ងៃកន្លងមក មហាពានរបានចុះទៅជួបកើតក្ដីអាណិត ទើបជួយឲ្យឡើងមកបាន។ កាលមហាពានរហត់នឿយទើបសម្រាកយកកម្លាំង ហើយក៏ដេកលក់ទៅ។ បុរសនោះបានកើតគំនិតអាក្រក់ ដោយគិតថា ស្វានេះ ក៏ជាអាហាររបស់មនុស្ស ដូចសត្វព្រៃដទៃៗផ្សេងដែរឥឡូវនេះអញឃ្លានខ្លាំងណាស់ អញនឹងសម្លាប់ស្វានេះស៊ីរួចហើយនៅសល់សាច់ អញនឹងយកទុកធ្វើស្បៀង ទៅតាមផ្លូវ។ គិតដូច្នេះហើយ ក៏បានរកដុំថ្មធំមួយដុំ យកមកគប់ក្បាលមហាពានរក្នុងពេលនោះឯង។ ដុំថ្មនោះបានធ្វើឲ្យមហាពានររបួសជាទម្ងន់ តែមិនដល់ស្លាប់ទេ ដោយសារកម្លាំងគប់នោះមានសភាពខ្សោយ។ មហាពានរភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ប្រឹងគេចរត់ឡើងទៅលើងដើមឈើ សម្លឹងមើលមកមនុស្សអាក្រក់ដែលជាមនុស្សទ្រុស្ដមិត្តនោះទាំងឈាមកំពុងហូរស្រោចខ្លួន។ ដោយក្រែងថាបុរសនោះវង្វេងរកផ្លូវចេញពីព្រៃមិនបានដូច្នេះទាំងដែលខ្លួនកំពុងតែឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងក្លា ក៏នៅខំលោតទៅតាមមែកឈើ ដើម្បីជួយនាំផ្លូវបុរសនោះចេញផុតពីព្រៃទៀតផង។ (មហាកបិជាតកក្នុងតឹសតិនិបាតចប់ដោយសង្ខេប) ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ វិធីរម្ងាប់សេចក្ដីក្រោធ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
