Reading Article
Public date : 14, Jan 2023 (15,791 Read)
ពិចារណាសីលបារមី
|
|
|
ការពិចារណាឃើញទោសនិងអានិសង្ឃ តាមលំដាប់នៃការមិនបរិច្ចាគ និងការបរិច្ចាគជាដើម ជាបច្ច័យនៃបារមីទាំងឡាយ មានទានបារមីជាដើម ។ គប្បីជ្រាបវិធីពិចារណាដូចតទៅនេះ៖
ពិចារណាសីលបារមីៈ - សីល ជាទឹកលាងនូវមន្ទិលគឺទោសៈ ដែលមិនអាចជម្រះបាន ដោយទឹកគង្គាជាដើម ។ - សីល កម្ចាត់នូវអន្តរាយមានរាគៈជាដើម ដែលអាចកម្ចាត់បានដោយចន្ទន៍លឿងជាដើម ។ - សីល ជាគ្រឿងប្រដាប់យ៉ាងវិសេសរបស់មនុស្សល្អទាំងឡាយ ។ - សីល មានក្លិនក្រអូបផ្សាយទៅគ្រប់ទិស និងសមគួរគ្រប់កាល ។ - សីល មានអំណាចដ៏ក្រៃលែង ព្រោះនាំមកនូវគុណ ដែលក្សត្រមហាសាលជាដើម និងទេវតាទាំងឡាយគួរក្រាបសំពះ ។ - សីល ជាជណ្តើរឡើងទៅកាន់ទេវលោក មានស្ថានសួគ៌ជាន់ចាតុម្មមហារាជិកាជាដើម ។ - សីល ជាឧបាយនាំឲ្យបានសម្រេចនូវឈាន និងអភិញ្ញា ។ - សីល ជាផ្លូវឲ្យទៅដល់មហានគរគឺព្រះនិព្វាន ។ - សីល ជាភូមិប្រតិស្ថាននូវសាវកពោធិ បច្ចេកពោធិ និងសម្មាសម្ពោធិញ្ញាណ ។ - សីល ដូចជាកែវទិព្វ ឬដើមកប្បព្រឹក្ស ព្រោះជាឧបាយឲ្យសម្រេចនូវអ្វីៗ តាមដែលប្រាថ្នា ។ - សីល ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ថាៈ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ប្រសិនបើភិក្ខុមានសេចក្តីប្រាថ្នាថា អាត្មាអញគប្បីជាទីស្រឡាញ់ ជាទីពេញចិត្ត ជាទីគោរព ជាទីលើកតម្កើង របស់សព្រហ្មចារីទាំងឡាយ ភិក្ខុគប្បីជាអ្នកធ្វើឲ្យបរិបូណ៌ក្នុងសីលទាំងឡាយចុះ ។ ម្នាលអានន្ទ កុសលសីល មានការមិនក្តៅក្រហាយជាប្រយោជន៍ ។ ម្នាលគហបតីទាំងឡាយ នេះជាអនិសង្ឃ ៥ យ៉ាងជាអ្នកមានសីល ។ ៥ យ៉ាងគឺ ១. ដល់ព្រមដោយភោគសម្បត្តិ ២. មានកិត្តិគុណ កិត្តិសព្ទល្បីខ្ចរខ្ចាយទៅ ៣. មានសេចក្តីក្លៀវក្លាក្នុងកណ្តាលបរិស័ទ ៤. នឹងមិនវង្វេងនៅពេលជិតស្លាប់ ៥. ស្លាប់ហើយនឹងទៅកើតនៅសុគតិសួគ៌ទេវលោក ។ - សីល ជានិមិត្តនៃបីតិ និងសោមនស្ស ដោយការមិនតិះដៀលខ្លួនឯងផង អ្នកដទៃមិនតិះដៀលផង វិញ្ញូជនសរសើរផង មិនមានអាជ្ញាភ័យផង និងមិនមានទុគ្គតិភ័យផង ។ - សីល ជាទីតាំងនៃសេរីសួស្តី ព្រោះតាំងចិត្តទុកក្នុងសេចក្តីមិនប្រមាទ និងព្រោះញ៉ាំងប្រយោជន៍ធំឲ្យសម្រេចដោយមានការគ្រប់គ្រងរក្សាអំពីសីល ដែលសីលនេះជាមង្គលដ៏ឧត្តម ។ - សីល ជាកុលសម្បត្តិ ព្រោះថាសូម្បីបុគ្គលមានជាតិត្រកូលទាបក៏ដោយ លុះដល់បានបួសជាភិក្ខុអ្នកមានសីល ក៏ជាបូជនីយបុគ្គលរបស់ក្សត្រមហាសាលជាដើមដោយពិត ។ - សីល ជាសម្បត្តិដ៏ប្រសើរ ក្រៃលែងជាងសម្បត្តិខាងក្រៅ ព្រោះមិនទូទៅដល់ចោរ ដល់ទឹកភ្លើងជាដើម ព្រោះអនុគ្រោះដល់លោកខាងមុខ ព្រោះមានផលច្រើននិងព្រោះជាអធិដ្ឋានគុណ គឺជាទីតាំងនៃសមថៈ និងវិបស្សនាជាដើម ។ - សីល ជាធំមានភាពជាឥស្សរៈដ៏ក្រៃលែង ជាងមហាក្សត្រទៅទៀត ព្រោះជាឥស្សរៈមាំមួនផ្លូវចិត្ត មិនជាទាសៈក្នុងការប្រព្រឹត្តបញ្ចវេរាជាដើម ។ - សីល ប្រសើរជាងជីវិត និងធ្វើឲ្យជីវិតរស់នៅសូម្បីតែមួយថ្ងៃ ប្រសើរជាងជីវិតអត់សីលហើយរស់នៅអស់រយនៃឆ្នាំ ។ - សីល ប្រសើរជាងរូបសម្បត្តិ ព្រោះសីលនាំមកនូវការពេញចិត្ត សូម្បីតែគេនោះជាសត្រូវ ឬចោរ និងព្រោះជរា រោគ ព្រមទាំងវិបត្តិផ្សេងៗ គ្របសង្កត់មិនបាន ។ រូប កាយ ចាស់ជរា ឈឺ និងលំបាកថែរក្សារាល់ថ្ងៃ ហើយត្រូវបញ្ចប់ត្រឹមស្លាប់ទៅត្រូវដុត ឬកប់ប៉ុណ្ណោះឯង ។ - សីល វិសេសលើសលំនៅឋាន មានវិមានប្រាសាទជាដើមទៅទៀត ព្រោះជាការតាំងចិត្តដ៏វិសេស ជាសុខរបស់ចិត្ត សុខត្រជាក់ ដោយចិត្តមានសីលហ្នឹងឯង ។ - សីល ជាញាតិដ៏ក្រៃលែង ព្រោះថាសូម្បីមាតាបិតា ក៏មិនអាចធ្វើឲ្យសម្រេចបានដែរ នូវអ្វីដែលជាប្រយោជន៍របស់សីល តែសីលអាចធ្វើឲ្យសម្រេចបាននូវសម្បត្តិទាំងពួងនោះៗ ទាំងអនុគ្រោះដល់បរលោក ទាំងសម្បត្តិនិព្វាន ។ - សីល ប្រសើរជាងចតុរង្គសេនា របស់ព្រះរាជព្រោះសីលច្បាំងឈ្នះកិលេសខ្លួនឯង ។ - សីល ប្រសើរជាងមន្ត និងថ្នាំទិព្វ ព្រោះសីលជាគ្រឿងរក្សាខ្លួន ដែលគេរក្សាបានដោយកម្រ ។ - សីល នាំឲ្យមានខ្លួនឯងជាទីពឹង និងនាំឲ្យអ្នកមានសីល មានអធ្យាស្រ័យប្រណីតឡើងៗ ។ ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ថា " ធម្មា ហរេ រក្ខតិ ធម្មចារី ធម៌រមែងរក្សានូវអ្នកប្រព្រឹត្តធម៌ " ។ កាលព្រះមហាបុរស ពិចារណាឃើញថា សីលប្រកបដោយគុណដ៏ច្រើនក្រៃលែងយ៉ាងនេះហើយ សីលសម្បទាដែលនៅមិនទាន់បរិបូណ៌ ក៏ដល់នូវភាពបរិបូណ៌ ដែលមិនទាន់បរិសុទ្ធ ក៏ដល់នូវភាពបរិសុទ្ធ ដោយប្រការដូច្នេះឯង ។ ប្រសិនបើធម៌ទាំងឡាយមានទោសៈជាដើម ជាបដិបក្ខដល់សីល គប្បីកើតឡើងដល់មហាបុរសនោះក្នុងពេលខ្លះដោយសន្សំសន្តានយកយូរហើយ បុគ្គលដែលជាព្រះពោធិសត្វនោះ រមែងពិចារណាយ៉ាងនេះថា '' អ្នកតាំងចិត្តពិតប្រាកដ ដើម្បីត្រាស់ដឹង ប៉ុន្តែសូម្បីសម្បត្តិជាលោកិយ អ្នកក៏នៅមិនអាចឲ្យដល់ទៅបានផង ដោយភាពមិនប្រក្រតីនៃសីល ព្រោះទោសៈនេះឯង ដូច្នេះមិនចាំបាច់និយាយដល់សម្បត្តិជាលោកុត្តរឡើយ ។ សីលជាអធិដ្ឋានដើម្បីសម្មាសម្ពោធិញ្ញាណ ដ៏លើសលប់ជាងសម្បត្តិទាំងពួង គួរឲ្យបានដល់ដោយឧក្រិដ្ឋក្រៃលែង ។ ម៉្យាងទៀត ភាពជាអ្នកធ្វើនូវឧបការៈដល់សត្វទាំងឡាយ និងការបំពេញបារមី មានបញ្ញាបារមីជាដើមរបស់យើង ព្រមទាំងការប្រកបនូវគុណវិសេសមានឈានជាដើមនោះ វៀរចាកសេចក្តីបរិសុទ្ធនៃសីលហើយ រមែងសម្រេចមិនបានឡើយ ព្រោះហេតុនោះ អ្នកទើបគួរញ៉ាំងសីលឲ្យបរិសុទ្ធដោយប្រពៃ " ។ នេះជាសេចក្តីដែលព្រះបរមពោធិសត្វពិចារណានូវគុណរបស់សីល ដើម្បីគ្របសង្កត់នូវធម៌បដិបក្ខរបស់សីល ។ ស្រង់ចាកពី សៀវភៅ " បារមី ភាគ១ " រៀបរៀងដោយ លោកគ្រូ អគ្គបណ្ឌិតធម្មាចារ្យ ប៊ុត-សាវង្ស ។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
