អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ១៦ តុលា ឆ្នាំ២០២១ (អាន: ៩,៩៥០ ដង)
គ្រោងគំនិត ពុទ្ធក្ខេត្ត
|
|
|
គ្រោងគំនិត ពុទ្ធក្ខេត្ត
១- ពុទ្ធក្ខេត្តមានបីគឺ ជាតិក្ខេត្ត, អាណាខេត្ត, វិសយក្ខេត្ត។ ខេត្ត ជាមគធភាសាប្រែថា ស្រែ, តំបន់, នាទី,.... គឺភាគផែនដីឬភាគផែនលោក ដែលគេសន្មតបែងចែកជាអន្លើៗ មានខ័ណ្ឌដោយរដ្ឋសភាបញ្ញត្តិឬដោយលោកប្បញ្ញត្តិជាសង្កាត់ៗកុំឲ្យច្រឡំគ្នា ព្រោះមានច្រើនមិនមែនមានតែមួយ។ ២- ពុទ្ធក្ខេត្តទី ១ គឺជាតិក្ខេត្ត មានកំណត់ត្រឹមតែមួយម៉ឺនលោកធាតុ, ព្រះពុទ្ធទ្រង់បដិសន្ធិជាដើម ចំពោះលោកធាតុណាមួយ ក្នុងក្រុមលោកធាតុមួយម៉ឺននោះ កម្រើករំពើកញាប់ញ័របានតែមួយម៉ឺនលោកធាតុប៉ុណ្ណោះ មិនបានកម្រើករំពើកញាប់ញ័រដល់លោកធាតុដទៃឡើយ។ ពុទ្ធក្ខេត្តទី២គឺ អាណាខេត្តមានកំណត់ត្រឹមតែមួយសែនដល់លោកធាតុដទៃឡើយ។ ពុទ្ធក្ខេត្តទី២គឺ អាណាខេត្ត មានកំណត់ត្រឹមតែមួយសែនកោដិលោកធាតុ, ព្រះពុទ្ធទ្រង់សម្ដែងនូវរតនបរិត្តនិងខន្ធបរិត្តជាដើម ក្នុងលោកធាតុណាមួយ ក្នុងក្រុមមួយសែនកោដិលោកធាតុនោះ កម្រើករំពើកញាប់ញ័របានតែមួយសែនកោដិលោកធាតុប៉ុណ្ណោះ មិនកម្រើករំពើកញាប់ញ័រដល់លោកធាតុដទៃឡើយ។ ហេតុដូចម្ដេចបានជាពុទ្ធក្ខេត្តទី២ គឺអាណាខេត្ត មានកំណត់នាទីមួយសែនកោដិ លោកធាតុដូច្នេះ? មានលោកធាតុលើសពីមួយសែនកោដិទៅទៀតឬ? ឬក៏គ្មានទេ? បើគ្មានហេតុអ្វីក៏ចាំមានកំណត់ មានខេត្ត មិនថាទាំងអស់តែម្ដងទៅ? ព្រោះអាណាខេត្តនេះនិយាយចំពោះលោកធាតុក្នុងបច្ចុប្បន្នកាល មិនមែននិយាយចំពោះលោកធាតុ ដែលកន្លងផុតទៅហើយនោះទេ។ ៣- ឱកាសលោក មេឃអាកាសនោះធំទូលាយជាអនន្តល្ហល្ហេវរកទីបំផុតជើងមេឃមិនឃើញ សូម្បីពុទ្ធញ្ញាណក៏រាវរកមិនឃើញដែរ។ បើធំទូលាយយ៉ាងនេះ លោកធាតុមួយសែនកោដិៗ ជាអនន្តក៏មិនចង្អៀតមេឃអាកាសឡើយ ទាំងបីខនេះជាគ្រាងគំនិត សូមវិនិច្ឆ័យតាមន័យនេះចុះ។ ដែលរៀបរាប់មកនេះបែកមកអំពីពាក្យថាកប្ប ព្រោះពាក្យថាកប្បនេះ ជាឈ្មោះអាយុរបស់ផែនដី របស់ឱកាសលោកឬជាឈ្មោះអាយុរបស់លោកធាតុឬចក្កវាឡ។ លោកធាតុឬវាឡទាំងមួយសែនកោដិដែលជាខេត្តរបស់ព្រះពុទ្ធមួយអង្គៗនោះ សង្ខារលោកតាក់តែងសាងឡើងក្នុងពេលជាមួយគ្នា វិនាសទៅវិញក្នុងពេលជាមួយគ្នា គិតតាំងពីកើតមកទៅទល់នឹងពេលដែលវិនាសទៅវិញនោះ ច្រើនឆ្នាំណាស់នឹងរាប់ថាមួយកោដិឬមួយអសង្ខេយ្យឆ្នាំដូច្នេះមិនអស់ ព្រោះលោកធាតុឬចក្កវាឡនោះមានអាយុវែងណាស់ ទើបអ្នកប្រាជ្ញដើមខ្សែទាំងឡាយ មានព្រះពុទ្ធជាដើម សន្មតហៅថាកប្ប គឺលលោកធាតុឬចក្កវាឡនោះមានអាយុមួយកប្បទើបវិនាសទៅវិញ។ ក្នុងគម្ពីរសំយុត្តិនិកាយ ត្រង់តិណកដ្ឋវគ្គ មានសេចក្ដីតំណាលថា សម័យមួយព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់គង់នៅទៀបក្រុងសាវត្ថី មានភិក្ខុមួយរូបចូលទៅគាល់ ហើយក្រាបទូលសួរថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន កប្បមានកាលវែងប៉ុន្មាន? ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ថា ទីឃោ ខោភិក្ខុ កប្បោ សោន សុករោ សង្ខ័ាតុំ ឯត្តកានិ វស្សានិ ឥតិ វា ឯត្តកានិ វស្សសតានិ ឥតិ វា ឯត្តកោនិ វស្សសហស្សានិ ឥតិ វា ឯត្តកានិ វស្សសតសហស្សានិ ឥតិ វា។ ម្នាលភិក្ខុ កប្បមានកាលវែងណាស់ កប្បនោះមិនងាយនឹងរាប់ប៉ុណ្ណេះឆ្នាំក្ដី ប៉ុណ្ណោះរយឆ្នាំក្ដី ប៉ុណ្ណោះពាន់ឆ្នាំក្ដីឬថាប៉ុណ្ណេះសែនឆ្នាំបានឡើយ។ ភិក្ខុនោះទូលសួរទៀតថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ចុះព្រះអង្គអាចធ្វើពាក្យឧបមាបានឬទេ? ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ថាអាចធ្វើបានទើបទ្រង់សម្ដែងឧបមាថា សេយ្យថាបិ ភិក្ខុ មហាសេលោ បព្វតោ យោជនំ អាយាមេន យោជនំ វិត្ថារេន យោជនំ ឧព្វេធេន អច្ឆិទ្ទោ អសុសិរោ ឯកឃនោ គមេនំ បុរិសោ វស្សសតស្ស វស្សសតស្ស អច្ចយេន កាសិកេន វត្ថេន សកីសកី បរិមជ្ជេយ្យ ខិប្បតរំ ខោសោ ភិក្ខុ មហាសេសោ បព្វតោ ឥមិនា ឧបក្កមេន បរិក្ខយំ
បរិយាទានំ គច្ឆេយ្យ ន ត្វេវ កប្បោ ឯវំ ទីឃោ ខោ ភិក្ខុ កប្បោ។ ម្នាលភិក្ខុ ឧបមាដូចជាភ្នំថ្មសុទ្ធដ៏ធំ មានបណ្ដោយមួយយោជន៍ ទទឹងមួយយោជន៍ កម្ពស់មួយយោជន៍ មិនបានធ្លុះ មិនមានប្រហោង ជាភ្នំតាន់ កន្លងមួយរយឆ្នាំៗទៅ មានបុរសយកសំពត់កាសិកៈមកបោសភ្នំនោះម្ដងៗ ម្នាលភក្ខុ ភ្នំថ្នសុទ្ធដ៏ធំនោះគប្បីដល់នូវការអស់ទៅ រេចដោយសេចក្ដីព្យាយាមនេះឆាប់ជាង ឯកប្បមិនទាន់អស់នៅឡើយ ម្នាលភិក្ខុ កប្បមានកាលវែងយ៉ាងនេះឯង។ ក្នុងកាលជាខាងក្រោយមក មានភិក្ខុមួយរូបចូលទៅគាល់ហើយក្រាបទូលសួរថា ដូចមុនទៀត ព្រោះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ថា សេយ្យថាមិ ភិក្ខុ អាយសំ នគរំ យោជនំ អាយាមេន យោជនំ វិត្ថារេន យោជនំ ឧព្វេធេន បុណ្ណំ សាសចានំ គុឡំកាពន្ធំ តតោ បុរិសោ វស្សសតស្ស វស្សសតស្ស អច្ចយេន ឯកមេកំ សាសបំ ឧទ្ធរេយ្យ ខិប្បតរំ ខោ សោ ភិក្ខុ មហាសាសបរាសិ ឥមិនា ឧបក្កមេន បរិក្ខយំ ចរិយាទានំ គច្ឆេយ្យ ន ត្វេវ កប្បោ ឯវំ ទីឃោ ខោ ភិក្ខុ កប្បោ។ ម្នាលភិក្ខុ ឧបហដូចជានគរដែលព័ទ្ធដោយកំពែង មានបណ្ដោយមួយយោជន៍ ទទឹងមួយយោជន៍ កម្ពស់មួយយោជន៍ពេញដោយគ្រាប់ស្ពៃ ជានគរគេបិទភ្ជាប់ដោយដុំដីស្អិត កន្លងមួយរយឆ្នាំៗទៅ មានបុរសទៅរើសយកគ្រាប់ស្ពៃដ៏ធំនោះ គប្បីដល់នូវការអស់ទៅរលីងទៅដោយសេចក្ដីព្យាយាមនេះឆាប់ជាង ឯកប្បមិនទាន់អស់នៅឡើយ ម្នាលភិក្ខុកប្បមានកាលវែងយ៉ាងនេះឯង។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ កប្បកថា ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
