Reading Article
Public date : 30, Jul 2019 (7,044 Read)
ចង់ត្រជាក់កុំឱបភ្លើង
|
|
|
មនុស្សយើងម្នាក់ៗ ត្រូវការសភាពត្រជាក់ចិត្តចង់បាននូវសេចក្ដីស្ងប់ចិត្ត ហើយគិតធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យខ្លួនបានសប្បាយចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃ បុគ្គលខ្លះគិតដូច្នេះហើយក៏ទៅដើរលេងតាមឆ្នេរសមុទ្រខ្លះ ព្រៃភ្នំខ្លះ ទៅកាន់ប្រាសាទបុរាណខ្លះ ទៅកាន់ឧទ្យានផ្កាតូច ធំខ្លះ ទៅកាន់ស្រុកឆ្ងាយជិតខ្លះ ទៅមើលល្បែងរបាំច្រៀងរាំខ្លះ ស្ដាប់តន្ត្រីខ្លះ ជិះយានជំនិះតាមដងវិថីតូចធំខ្លះទៅកាន់ទីផ្សារលក់ទំនិញខ្លះរហូតដល់ ហ៊ានបរិភោគទឹកស្រវឹង ទៀតផង គឺដើម្បីឲ្យខ្លួនបានសប្បាយ បានត្រជាក់ចិត្តរួចផុតអំពីគំនរភ្លើងគឺសេចក្ដីទុក្ខសោក ប៉ុន្តែការដើរទស្សនាទាំងអស់នេះមិនអាចបានធូរស្រាលអំពីសេចក្ដីទុក្ខសោកបានឡើយ ឬបើបានធូរស្រាលខ្លះនោះក៏បានបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះប្រៀបដូចជាថ្នាំស្ពឹកដែលគេចាក់ដើម្បីកុំឲ្យឈឺក្នុងរយៈពេលខ្លី គឺ១ម៉ោង២ម៉ោង ឬ១ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះការដើរគ្រប់ទីកន្លែងមិនមែនជាដំណោះស្រាយធ្វើឲ្យធូរស្រាលបានត្រជាក់ចិត្តដូចជាការធ្វើទានរក្សាសីលចំរើនមេត្តាចិត្តព្រោះការរក្សាសីលជាដើមទើបអាចរំលត់នូវសភាពក្ដៅក្រហាយក្នុងចិត្តបាន គប្បីជ្រាបថាសេចក្ដីសុខមិនមែននៅឆ្ងាយអំពីក្នុងចិត្តរបស់ខ្លួនទេ ហើយសេចក្ដីទុក្ខ ក៏នៅក្នុងចិត្តដែរ ដូច្នេះការត្រាច់ទៅកាន់ទីឆ្ងាយៗ ក៏មានចិត្តរួមដំណើរទៅជាមួយដែរ ដូច្នេះសេចក្ដីទុក្ខក៏វាមាននៅក្នុង ទីនោះបើមានបញ្ញានោះឯងក៏រំលត់នូវសេចក្ដីទុក្ខនោះបាន។
- មនត្រជាក់ទេ បើនៅតែឱបភ្លើង - មិនត្រជាក់ទេ បើនៅតែប្រកាន់ - មិនត្រជាក់ទេ បើនៅតែជាប់ជំពាក់ - មិនត្រជាក់ទេ បើនៅតែខឹងក្រោធច្រើន - មិនត្រជាក់ទេ បើនៅតែមានគំនិតខូច - មិនត្រជាក់ទេ បើនៅតែមានគំនិតយល់ខុស - មិនត្រជាក់ទេ បើនៅតែច្រណែនអ្នកដទៃ - មិនត្រជាក់ទេ បើនៅតែទ្រុស្ដសីល - មិនត្រជាក់ទេ បើមិនមានបញ្ញា នត្ថិ សន្ដិ បរំ សុខំ ពុំមានសេចក្ដីសុខដទៃ ក្រៅអំពីសេចក្ដីស្ងប់ឡើយ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ មេត្តាចិត្ត រៀបរៀងដោយ កែវ វិមុត្ត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
