អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៧ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ២៩,៥២២ ដង)
រឿងថ្មើរព្រៃឈ្មោះសុរៈ
|
|
|
រឿងថ្មើរព្រៃឈ្មោះសុរៈ
( ចាក កុ. តឹ. ) ( ការកើតឡើងនៃសុរាក្នុងលោក ) កាលកន្លងទៅហើយ ព្រះបាទព្រហ្មទត្ត សោយរាជសម្បត្តិ ក្នុងក្រុងពារាណសី ។ សម័យនោះ មានថ្មើរព្រៃម្នាក់ឈ្មោះ សុរៈ នៅក្នុងកាសិករដ្ឋ គាត់បានទៅព្រៃហេមពាន្ត ដើម្បីប្រកបកិច្ចការផ្សេងៗ ។
នៅព្រៃហេមពាន្តនោះ មានឈើមួយដើមកំពស់មួយជំហរ បែកមែកជាបី ក្នុងប្រឡោះប្រគាបនោះ មានរណ្តៅធំប៉ុនពាង។ លុះដល់ធ្លាក់ភ្លៀងមក ទឹកដក់នៅក្នុងរណ្តៅនោះ ហើយមានដើមស្រមរកន្ទួតព្រៃ និងម្រេចជាដើម ដុះក្បែរដើមឈើនោះ តែងជ្រុះផ្លែទៅក្នុងរណ្តៅនោះ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ សត្វបក្សីទាំងឡាយ តែងពាំស្រូវសាលី ទៅទំស៊ីហើយជ្រុះទៅក្នុងរណ្តៅនោះទៀត ។ ទឹកក្នុងរណ្តៅនោះ ក៏មានពណ៏ក្រហមមានរសជាតិខ្លាំង ។ ដល់រដូវក្តៅ សត្វបក្សីទាំងឡាយ មានសេចក្តីស្រេកឃ្លាន ក៏បានផឹកទឹកនោះ ក៏ស្រវឹងបំរះននៀល ដួលជ្រប់នៅទៀបគល់ឈើ បន្តិចក៏ស្រែកកញ្ចៀវ ខ្ញៀវខ្ញាហើរចេញទៅ។ សូម្បីសត្វកំប្រុក ស្វាកង្ហែន ជាដើម ដែលបានផឹកទឹកនោះ ក៏មានទំនងដូចគ្នាដែរ ។ ថ្មើរព្រៃបានឃើញហើយក៏គិតថា ទឹកនេះមិនមែនពុលទេ បើជាទឹកពុលសត្វផឹកទាំងប៉ុន្មាន មុខជាស្លាប់អស់ឥតសល់ ក៏ដងទឹកនោះផឹក ដរាបដល់ស្រវឹង ហើយបង្កាត់ភ្លើង ចាប់សត្វដែលដួលជ្រប់នៅទៀបក្បែរគល់ឈើ សម្លាប់បោចអាំងស៊ីផឹក ទឹកនោះអស់ពីរបីថ្ងៃ ។ សម័យនោះ មានតាបសមួយរូបឈ្មោះវរុណៈ នៅក្នុងទីជិតនោះ ។ ថ្មើរព្រៃដងយកទឹកនោះ មួយបំពង់ឫស្សី និងសាច់ដែលចំអិនស្រេចមួយចំកាក់ ដើរទៅកាន់សំណាក់វរុតាបស ហើយនិយាយថា សូមលោកម្ចាស់ ឆាន់ទឹកនិងសាច់នេះលេងមើល ។ តាបសនិងថ្មើរព្រៃ ក៏នាំគ្នាទំពារស៊ីដុំសាច់ ផឹកទឹកនោះអស់កាលជាយូរថ្ងៃ។ ទើបទឹកនោះមានឈ្មោះថាសុរាផង វរុណី ផង ព្រោះថ្មើរព្រៃឈ្មោះសុរៈ និងតាបសឈ្មោះវរុណៈ ដែលបានឃើញបានផឹកមុនគេ ។ អ្នកទាំងពីរគិតគ្នាថា ទឹកនេះសំខាន់ណាស់ ក៏ដងចាក់ពេញបំពង់ឫស្សីជាច្រើន រែកទៅស្រុកបច្ចន្តគ្រាម ឱ្យអ្នកស្រុកក្រាបបង្គំទូល ព្រះមហាក្សត្រថា មានអ្នកចេះធ្វើទឹកស្រវឹងយ៉ាងវិសេស ទើបនឹងមកដល់ ។ ព្រះមហាក្សត្រ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឱ្យអ្នកទាំងពីរចូលទៅគាល់ អ្នកទាំងពីរនាក់ ក៏ចូលយកទឹកនោះទៅថ្វាយព្រះរាជា ព្រះរាជា ទ្រង់សោយ ក៏ស្រវឹងស្រួលមែន លុះអស់ទឹកនោះទៅ ទ្រង់បានត្រាស់បង្គាប់ ឱ្យដងយកទៅថ្វាយទៀត ។ ជនទាំងពីរនាក់ ទៅនាំទឹកសុរានោះបានពីរបីថ្ងៃ ទើបគិតគ្នាថា យើងមិនអាចទៅយកជានិច្ចបានទេ ហើយក៏កំណត់យក នូវគ្រឿងផ្សំគ្រប់មុខ មកផ្សំធ្វើសុរាក្នុងនគរនោះ ។ អ្នកនៅក្នុងនគរ នាំគ្នាផឹកសុរាគ្រប់ ៗ គ្នា ក៏ទៅជាអ្នកមានសេចក្តីប្រមាទ ក្នុងការងារ ធ្លាក់ខ្លួនទៅជាអ្នកកំសត់ទុរតគ៏។ នគរនោះ ក៏សាបសូន្យចាកសេចក្តីចំរើនគ្រប់យ៉ាង ។ អ្នកធ្វើសុរា ក៏នាំគ្នារត់ទៅនគរពារាណសី ឱ្យអ្នកនគរក្រាបទូលព្រះបាទពារណសី ព្រះបាទពារណសី ទ្រង់បង្គាប់ឱ្យហៅមក ហើយទ្រង់ព្រះរាជទាន ស្បៀងអាហារឱ្យធ្វើសុរាថ្វាយ ។ នគរនោះក៏វិនាសដូចនគរមុនទៀត។ អ្នកធ្វើសុរារត់ចេញពីទី នោះទៅនៅក្នុងនគរសាកេត ចេញពីនគរសាកេតទៅនៅក្នុងនគរសាវត្ថី ។ គ្រានោះព្រះចៅក្រុងសាវត្ថី ទ្រង់ព្រះនាមព្រះបាទសព្វមិត្រ ព្រះអង្គបានធ្វើសេចក្តីសង្រ្គោះ ដល់អ្នកធ្វើសុរាទាំងពីរនាក់នោះ ទ្រង់ព្រះរាជទានទេយ្យវត្ថុផ្សេងៗ ដល់អ្នកទាំងពីរ អ្នកទាំងពីរ ក៏បានធ្វើសុរានៅក្នុងនគរសាវត្ថីនោះ អស់កាលជាយូរ។ ការធ្វើសុរាក៏ចេះតែកើតតៗពីត្រឹមនោះមក ៕ វាយអត្ថបទដោយ ខ្ញុំព្រះករុណា ខ្ញុំបាទ យ៉ែម ភិរុណ ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅប្រជុំនិទានជាតកភាគ១ របស់ព្រះបាឡាត់ឧត្តមលិខិត សុង ស៊ីវ សិទ្ធត្ថោ គ្រូបង្រៀនបាលីនៅវត្តលង្កា រាជធានីភ្នំពេញ ។ អរព្រះគុណព្រះភិក្ខុ សិរីបញ្ញោ ហ៊ុល សុខារ៉ា ព្រះគ្រូរចៅអធិការ វត្តកល្យាណមិត្តខ្សាច់ពោយនិងលោកអាចារ្យ ចយ ធិន ដែលបានផ្តល់សៀវភៅប្រជុំនិទានជាតកនេះ។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
