អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៨ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ២១,០១៦ ដង)
ជីវិតស្តុកលោក
|
|
|
ជីវិតស្តុកលោក
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ បានប្រៀបធៀបសាកសពទៅនឹងអង្កត់ឧស ដែលនៅក្នុង ព្រៃ ដោយសេចក្ដីថា អង្កត់ឧសជាវត្ថុមិនមានប្រយោជន៏ តែបើគេត្រូវការដោយប្រការណាមួយ គង់អាចយកមកប្រើឲ្យបានសម្រេចប្រយោជន៏ខ្លះមិនខាន ឯសាកសពមនុស្សយើង មិនត្រឹមតែមិនមានប្រយោជន៏ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានក្លិនអសោចិ៏ទៀតផង។
សាកសពអាក្រក់មែនហើយ តែមិនអាក្រក់ដូចមនុស្សរស់ ដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ទេ ព្រោះសាកសពអាក្រក់តែរូបនិងក្លិនមិនល្អប៉ុណ្ណោះ បើគេយកទៅកប់ឬដុតហើយភាពអាក្រក់និងក្លិនមិនល្អក៏លែងមានដែរ ចំណែកមនុស្សរស់ដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ គឺអាក្រក់សាកសពដោយពិតព្រោះបៀតបៀនទាំងខ្លួនឯងនិងអ្នកដទៃ។
ម៉្យាងទៀត សាកសពមនុស្សស្លាប់ ជារបស់គ្មានប្រយោជន៏ ព្រោះមិនអាចបំពេញកិច្ចការងារផ្សេងៗ ដូចជា ធ្វើការងារអាជីវកម្ម ការងារសង្គ្រោះអ្នកដទៃ ការធ្វើទាន ការរក្សាសីល ការទូន្មានអប់រំចិត្តសន្ដាន ដោយការស្ដាប់ធម៌ជាដើមបានឡើយ ចំណែកមនុស្សដែលរស់នៅ តែមិនបានប្រើប្រាស់ជីវិតប្រព្រឹត្តធ្វើនូវប្រយោជន៏ ដល់ខ្លួនឯងនិងអ្នកដទៃ ដោយផ្ដើមសាងគុណធម៌ប្រចាំចិត្តសន្ដានទេ ពិតជាបានឈ្មោះថា ជាមនុស្សដែលកើតមកដើម្បីចង្អៀតលោកមិនខាន ត្បិតគ្មានបាននាំមកនូវប្រយោជន៏ដល់ពិភពលោកនេះសោះ ព្រោះហេតុដូច្នោះ ទើបព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ក្នុងបាទនៃព្រះគាថាធម្មបទ ថា ” ន សិយា លោកវឌ្ឍនោ មិនគប្បីធ្វើជាមនុស្សស្តុកលលោកឡើយ”។
សាកសពអាក្រក់ៗមែនហើយ នៅឡើយគង់ចាញ់ជនទ្រុស្តសីលា
សាកសពគេខ្លាចតែព្រៃប៉ាឆា ខ្លាចមនុស្សឫស្យាទាំងរាជធានី។
ជីវិតកើតមកដើម្បីប្រយោជន៏ ត្រាប់ព្រះមុនីបណ្ដុះនិស្ស័យ។
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
