អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ០៨ កុម្ភះ ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២១,៤២៨ ដង)
កាលមុនពុទ្ធសម័យ
|
|
|
កាលមុនពុទ្ធសម័យ
មុនព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ឧប្បត្តិឡើងក្នុងលោកសភាពទស្សនវិជ្ជានិងសីលធម៌នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាបានធ្លាក់ចុះក្នុងការច្របូកច្របល់វិកវរយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដោយ ១- ពួកព្រាហ្មណ៍ ជាអ្នកដឹកប្រជាជនបានប្រៀនប្រដៅឲ្យធ្វើពលិកម្មសព្វយ៉ាងដែលផ្ទុយស្រឡះអំពីសីលធម៌។ ពួកនេះឲ្យពិឃាតសត្វចតុប្បាទដើម្បីបូជាព្រះអាទិទេពបួងសួងសុំសេចក្ដីប្រោសប្រណីឲ្យបានសេចក្ដីសុខ។ ២- ពួកគ្រូក្នុងលទ្ធិព្រាហ្មណ៍ពន្យល់ថាព្រះអាទិទេព ព្រះអង្គទ្រទ្រង់នូវអានុភាពសព្វយ៉ាង ហើយតែគាប់ព្រះហឫទ័យនឹងជនណានោះមុខជានឹងបានទៅកាន់ឋានសួគ៌ពុំខានក្រោយពេលមរណៈកាល។ ៣- ប្រជាជនជាន់ដើមដែលលិចលង់ទៅក្នុងក្ដីល្ងង់ខ្លៅជាច្រើន ចេះតែនាំគ្នាជឿឈ្លក់ក្នុងចិត្តតាំងពីអ្នកក្រីក្ររហូតដល់ទៅព្រះមហាក្សត្រិយ៍ ម្ល៉ោះហើយកាលសម្លាប់សត្វក៏សឹងមានធ្វើរាល់រាត្រី ពីព្រោះតែលទ្ធិសាសនានោះឯង។ ៤- ចំណេរក្រោយមកមនុស្សទាំងឡាយ ហាក់ដូចជាភ្ញាក់ខ្លួនចំពោះតម្លៃនៃពលិកម្មនេះកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ទើបលេចផុសអ្នកចេះដឹងណែនាំឲ្យទាត់ចោលនូវអំណាចពួកព្រាហ្មណ៍ហើយល្បងបំបែកទស្សនវិជ្ជា និងសីលធម៌បែបថ្មីដោយផ្សំតាមអធ្យាស្រ័យរបស់ខ្លួនឡើង។ ក្នុងបណ្ដាលអ្នកចេះដឹងទាំងនោះមានពួកចវិកៈដែលមិនជឿថាស្លាប់ទៅកើតទៀត។ ពួកនោះដែលជាអ្នកវត្ថុធាតុនិយមយល់ថា មនុស្សកើតឡើងហើយត្រូវស្លាប់ទៅវិញដូចជាវត្ថុធាតុឯទៀតដែលយើងធ្លាប់ឃើញស្រាប់ហើយដែរ។ ឧទាហរណ៍ ដូចយ៉ាងក្អមទឹកដែលកើតអំពីស្នាដៃស្មូនឆ្នាំង គ្រាន់តែតាំងនៅមួយពេលកាលមួយកាលហើយក៏បែកធ្លាយទៅវិញ ក្អមនេះបែកធ្លាយយ៉ាងណា មនុស្សដែលកើតមកក៏រស់នៅតែមួយកាល ហើយស្លាប់បាត់បង់ទៅវិញយ៉ាងដូច្នេះដែរ។ ការយល់ថាមនុស្សស្លាប់ហើយមិនកើតវិញនោះ នាំបង្កើតទៅជាគំនិតរកតែសេចក្ដីសប្បាយក្នុងការរស់នៅជាមនុស្ស ម្លោះហើយតែងតែនាំគ្នាផឹកស៊ីប្រព្រឹត្តអនាចារពេញបន្ទុកឥតរវល់អើពើនឹងធ្វើអំពើជាបុណ្យកុសលសោះឡើយ។ លុះមនុស្សទាំងឡាយនាំគ្នាប្រព្រឹត្តអបាយមុខពេញទីទៅ ក៏កើតទៅជាការចាក់សម្លាប់គ្នាដណ្ដើមយកសេចក្ដីសប្បាយតែរៀងខ្លួនឥតកោតញញើតសោះតែម្ដង។ ឯសីលធម៌របស់សង្គមក៏ដុនដាបធ្លាក់ចុះឥតឧបមាទៅ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ប្រជុំត្រ័យរ័ត្ន រៀបរៀងដោយ ឆាយ ការ៉ាណូ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
