30
ថ្ងៃ សុក្រ ទី ២៩ ខែ មីនា ឆ្នាំថោះ បញ្ច​ស័ក, ព.ស.​២៥៦៧  
ស្តាប់ព្រះធម៌ (mp3)
ការអានព្រះត្រៃបិដក (mp3)
ស្តាប់ជាតកនិងធម្មនិទាន (mp3)
​ការអាន​សៀវ​ភៅ​ធម៌​ (mp3)
កម្រងធម៌​សូធ្យនានា (mp3)
កម្រងបទធម៌ស្មូត្រនានា (mp3)
កម្រងកំណាព្យនានា (mp3)
កម្រងបទភ្លេងនិងចម្រៀង (mp3)
បណ្តុំសៀវភៅ (ebook)
បណ្តុំវីដេអូ (video)
ទើបស្តាប់/អានរួច






ការជូនដំណឹង
វិទ្យុផ្សាយផ្ទាល់
វិទ្យុកល្យាណមិត្ត
ទីតាំងៈ ខេត្តបាត់ដំបង
ម៉ោងផ្សាយៈ ៤.០០ - ២២.០០
វិទ្យុមេត្តា
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុគល់ទទឹង
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុវត្តខ្ចាស់
ទីតាំងៈ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុសំឡេងព្រះធម៌ (ភ្នំពេញ)
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុមង្គលបញ្ញា
ទីតាំងៈ កំពង់ចាម
ម៉ោងផ្សាយៈ ៤.០០ - ២២.០០
មើលច្រើនទៀត​
ទិន្នន័យសរុបការចុចលើ៥០០០ឆ្នាំ
ថ្ងៃនេះ ៨០,៥៤៧
Today
ថ្ងៃម្សិលមិញ ១៨០,១៣៣
ខែនេះ ៦,២៥៨,៤៨១
សរុប ៣៨៥,៥៤៥,១៧៤
អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ៣០ មីនា ឆ្នាំ២០២៣ (អាន: ៦៩,៩៨៦ ដង)

រាជ​កុ​មារ​គ្មាន​បិតា



 
 
កាលពី​ព្រេង​នាយ មាន​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​មួយ​អង្គ​សោយ​រាជ្យ​នៅ​នគរ​ណា​រាណ​សី ទ្រង់​បា​ន​ចេញ​ទៅ​ប្រ​ពាត​ព្រៃ​មួយ ។ សោ​ភ័ណ​ភាព​ស្រស់​ឆើត​ឆាយ​នៃ​បុផ្ឆា​ជាតិ រុក្ខ​ជាតិ នឹង​ផ្លែ​ឈើ​ផ្សេង ៗ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ជា​ខ្លាំង ។ សោយ​សេច​ក្តី​សោមនស្ស​រីក​រាយ​ជា​មួយ​នឹង​សោ​ភ័ណ​ភាព​ទាំង​នោះ ទ្រង់​ក៏បាន​យាង​កំ​សាន្ត​ចូល​ជ្រៅ​ទៅ ៗ ក្នុង​ទ្រូងព្រៃ ។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន​ទ្រង់​ក៏បាន​បែក​ដាច់​ឆ្ងាយ​ពី​កង​សេ​នា​ទាំង​អស់ ហើយ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ទ្រង់​នៅ​តែ​មួយ​អង្គ​ឯង​នៅ​កណ្តាល​ទ្រូង​ព្រៃ​នោះ ។

រំ​ពេច​នោះ ទ្រង់​ក៏បាន​ឮសូរ​សម្លេង​ដ៏​សែន​ពិ​រោះ​របស់​ស្ត្រី​ក្មេង​ម្នាក់​ឯម្ខាង​ព្រៃ ។ នាង​កំ​ពុង​តែ​ច្រៀង​បណ្តើរ​រើស​អុស​បណ្តើរ ។ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​មានការ​ភ័យ​ខ្លាច​ដោយ​សារ​តែ​មួយ​អង្គ​ឯង​ក្នុង​ព្រៃ ទ្រង់​ក៏បាន​យាង​តាម​សម្លេង​​ដ៏​សែន​ពិ​រោះ​គួរ​ឲ្យ​ស្រឡាញ់​នោះ ។ នៅ​ពេល​ដែល​ទ្រង់​បាន​ទៅ​ដល់ជិត​អ្នក​ច្រៀង​ចម្រៀង​នោះ ព្រះ​អង្គ​បាន​ឃើញ​ថា នាង​ជា​ស្រី​ក្មេង​មាន​រូប​ស្រស់​យ៉ាង​សមរម្យ​ម្នាក់ ហើយ​រំពេច​នោះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​កើត​ចាប់​ចិត្ត​​ប្រតិព័ទ្ធ​ស្រឡាញ់​លើ​រូប​នាង ។ ទាំង​ពីរ​អង្គារ​ក៏មាន​ភាព​ស្និទ្ធ​ស្នាល​រវាង​គ្នា​នឹង​គ្នា​ជា​ខ្លាំង, ហើយ​ទី​បំ​ផុត​​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​ក៏​បាន​ក្លាយជា​ព្រះ​ស្វាមី​របស់​កូន​ស្ត្រី​អ្នក​រើស​អុស​នោះ​ទៅ ។

បន្ទាប់​មក ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​រៀប​រាប់​មូល​ហេតុ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ទ្រង់​វង្វេង​នៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ ហើយ​ទ្រង់​ក៏បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​នាង​ជឿ​ជាក់​ថា​ទ្រង់​ពិត​ជា​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​នៃ​នគរ​ពារាណសី ។ នាង​បាន​បង្ហាញ​ផ្លូវ​សម្រាប់​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​រក​មហា​ប្រា​សាទ​របស់​ទ្រង់​វិញ ។ ព្រះ​មហា​ក្សតករ​ទ្រង់​ក៏បាន​ប្រ​ទាន​ចិញ្ចៀន​ត្រា​ដ៏​មាន​តម្លៃ​មួយ​វង់​ដល់​នាង ដោយ​​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ថាៈ ប្រ​សិន​បើ​នាង​សំ​រាល​បាន​កូន​ស្រី ចូរ​នាង​លក់​ចិញ្ចៀន​នេះ ហើយ​យក​លុយ​មក​ចិញ្ចឹម​​រក្សា​កូនស្រី​ឲ្យ​បាន​ល្អ ។ ប្រ​សិនបើ​កូន​នោះ​ជា​កូន​ប្រុស​ទៅ​វិញ ចូរ​នាង​នាំ​កូន​នោះ​ទៅ​ឲ្យ​យើង ដោយ​​យក​ចិញ្ចៀន​នេះ​ទៅ​ជាមួយ​ផង​ជា​ការ​សម្គាល់ ។ មា​ន​ព្រះ​បន្ទូល​រួច​ហើយ ទ្រង់​ក៏​បាន​ចេញ​ដំ​ណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​នគរ​ពារា​ណ​សី​វិញ ។

ដល់​ពេល​គ្រប់​ខែ ស្ត្រី​អ្នក​រើស​អុស​នោះ​សម្រាល​បាន​កូន​ប្រុស​ម្នាក់ ។ ដោយ​សារ​តែ​ជាស្ត្រី​មាន​ការ​អៀន​ខ្មាស រស់​នៅ​ម្នាក់​ឯង នាង​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​នឹង​នាំ​កូន​ទៅ​កាន់​ព្រះ​រាជ​វាំង​ដ៏​ស្រស់​សង្ហា​នៃ​នគរ​ពា​រាណសី ប៉ុន្តែនាង​ក៏បាន​ថែរក្សា​ទុក​ចិញ្ចៀន​ត្រា​ដែល​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​ទ្រង់​បាន​ប្រ​ទាន​ឲ្យ ។

ពីរ​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក ទារក​នោះ​ក៏បាន​ក្លាយ​ជា​ក្មេង​ប្រុស​តូវ​ម្នាក់ ។ នៅ​ពេល​ដែល​កុមារ​ប្រ​ឡែង​លេង​ជាមួយ​ក្មេង​ដទៃ​ទៀត​នៅ​ក្នង​ភូមិ ក្មេង​ទាំង​នោះ​តែង​តែ​បង្អាប់​ និង​ធ្វើ​បាប​កុមារ​ជា​និច្ច ហើយ​ជួន​កាល​បាន​វាយ​តប់​ជាមួយ​គេ​ទៀត​ផង ។ ព្រោះ​តែ​ម្តាយ​គេ​មាន​កូន​ឥត​ខាន់​ស្លា បាន​ជា​ធ្វើ​ឲ្យ​ក្មេង​ទាំងនោះ​ឆា​ឆៅ​ធ្វើ​បាប​ដល់​គេ ។ ក្មេង​ទាំង​នោះ តែង​តែ​ស្រែក​ជេរ​គេ​ថា៖ អា​កូន​អត់​ឪ ! អា​កូន​អត់​ឪ !

ពិត​ណាស់ ហេតុ​ការណ៍​ទាំង​នោះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​កុមារ​តូចមាន​ក្តី​អា​ម៉ាស និង​ឈឺ​ចាប់​តូច​ចិត្ត​ជា​ខ្លាំង ។ ជា​ញឹក​ញាប់​ណាស់ ដែល​គេ​តែ​តែ​រត់​ទៅ​ផ្ទះ​យំ​ស្រែក​រក​ម្តាយ ។ ថ្ងៃ​មួយ​កុ​មារ​បាន​និ​យាយ​ប្រាប់​ម្តាយ​គេ​ពី​មូល​ហេតុ​ដែល​ក្មេង​ទាំង​នោះ​ជេរ​ប្រ​មាទ​គេ​ថា៖ អា​កូន​អត់ឪ ! អាកូន​អត់​ឪ !

"ឈ្មោះ​កូន​មិន​មែន​ជា​អាកូន​អត់​ឪទេ" ។ ម្តាយ​ក៏​បាន​និយាយ​លួង​លោម​កូន ហើយ​ប្រាប់​បន្ត​ទៀត​ថា៖ "កុំ​មាន​ក្តី​អា​ម៉ាស​កូន​ប្រុស, កូន​មិន​មែន​ជា​ក្មេងធម្ម​តា​ទេ, ឪពុក​កូន​ជា​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​មួយ​ព្រះ​អង្គ​សោយ​រាជ្យ​ គ្រប់​គ្រង​នៅ​នគរ​ពារា​ណសី ! " ។

កុមារ​តូច​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ជា​ខ្លាំង ។ គេ​ក៏​បាន​សួរ​ម្តាយ​ថា ៖ តើ​ម្តាយ​មាន​អ្វី​ជា​ភស្តុ​តាង ? នាង​ជា​ម្តាយ​ក៏​បាន​រៀប​រាប់​ប្រាប់​កូន​អំពី​រឿង​ដែល​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​បាន​ឲ្យ​ចិញ្ចៀន​ត្រា និង​ថា​បើ​ទារក​ជា​កូន​ប្រុស នាង​គប្បី​នាំ​កូន​ប្រុស​នោះ​ទៅថ្វាយ​ព្រះ​អង្គ​នៅ​ឯ​នគរ​ពារាណសី ដោយ​នាំ​យក​ចិញ្ជៀន​នោះ​ទៅ​ជា​មួយ​ផង ដើម្បី​ធ្វើ​ជា​ភស្តុតាង ។ ដូច្នេះ​កុមារ​តូច​ក៏​និយាយ​ថា ៖ អញ្ចឹង​ យើង​នាំ​គ្នា​ទៅ​ម៉ែ!

ដោយ​ហេតុ​ការណ៍​ដែល​បាន​កើត​មាន​ដល់​កូន​ នាង​ជា​ម្តាយ​ក៏​យល់​ព្រម​ ហើយ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់​មក​គេ​ក៏​នាំ​គ្នា​ចេញ​ដំ​ណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​នគរ​ពារា​ណសី ។ នៅ​ពេល​គេទាំង​ពីរ​នាក់​បាន​ទៅ​ដល់​មហា​ប្រា​សាទ​របស់​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ ឆ្មាំ​យាម​ទ្វារ​បាន​ទូល​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ មាន​ស្ត្រី​អ្នក​រើស​អុស​ម្នាក់ និង​កូន​ប្រុស​របស់​នាង​ចង់​ចូល​មក​គាល់​ព្រះ​អង្គ ។ ហើយ​គេ​ទាំង​ពីរ​នាក់​ក៏​បាន​នាំ​គ្នា​ដើរ​ចូល​ទៅ​កាន់​រោង​ជំ​នុំ ដែល​មាន​នា​ម៉ឺន​សព្វ​មុខ​មន្ត្រី និង​ទីប្រឹក្សា​របស់​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​ជា​ច្រើន​នាក់​នៅ​ទី​នោះ ។ នាង​បាន​រំ​លឹក​ដល់​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​អំ​ពី​កាល​វេ​លា​ដែល​នាង និងព្រះអង្គ​នៅក្នុង​ព្រៃ​ជាមួយ​គ្នា ។ ហើយ​នៅ​ទី​បំ​ផុត នាង​បាន​ទូល​ថា ៖ ព្រះ​ករុណា​ជាម្ចាស់ នេះ​ជា​បុត្រ​របស់​ព្រះ​អង្គ​ហើយ​ក្រាប​ទូល ។

ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​ទ្រង់​មាន​ក្តី​អាម៉ាស​ជា​ខ្លាំង​នៅ​ចំ​ពោះ​សុភាព​នារី និង​សុភាព​បុរស​ទាំង​អស់​ដែល​នៅ​ក្នុង​សាលា​ជំ​នុំ ។ បើ​ទោះ​ជចា​ទ្រង់​ដឹង​ថា​នាង​បាន​ទូល​នៅ​ពាក្យ​ពិត​ក៏​ដោយ ក៏​ព្រះ​អង្គ​បាន​មាន​បន្ទូល​ប្រ​កែក​ថា ៖ "វា​មិន​មែន​ជា​បុត្រា​យើង​ទេ ! " នាង​យុវ​តី​មា​តា​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ស្រឡាញ់​នោះ ក៏​បាន​បង្ហាញ​ចិញ្ចៀន​ត្រា​ជា​ភស្តុ​តាង ។ ដោយ​ក្តី​អាម៉ាស ទ្រង់បាន​ប្រ​កែក​ម្តង​ទៀត​ជា​មួយ​នឹង​សេចក្តី​ពិត ដោយ​មាន​បន្ទូល​ថា ៖ " នេះ​មិន​មែន​ជា​ព្រះ​ទម្រង់​យើង​ទេ ! "

ឮដូច្នេះ នាង​ក៏បាន​នឹង​គិត​ក្នុង​ចិត្ត​ម្នាក់​ឯង, " ខ្ញុំ​គ្មាន​សាក្សី និង​គ្មាន​ភស្តុតាង​នឹង​អាច​បញ្ជាក់​ថា ពាក្យ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​និយាយ​ជា​ពាក្យ​ពិត​បាន​ឡើយ ។ ខ្ញុំ​មាន​តែ​ជាការជឿ​ជាក់​ទៅ​លើ​ឥទ្ធិ​ពល​នៃ​សច្ច​ធម៌​តែមួយ​ប៉ុណ្ណោះ " ។ គិតឃើញ​យ៉ាង​នេះ​ហើយ នាង​ក៏​បាន​ក្រាប​ទូល​ដល់​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​ដោយ​សេចក្តី​ឆ្លាត​វៃ​ថា ៖
" ប្រ​សិន​បើ​ទូល​បង្គំ​លើក​បោះ​កូន​ប្រុស​នេះ​ទៅ​លើ​អា​កាស​ ហើយ​បើ​វា​ពិត​ជា​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​របស់​ព្រះ​អង្គ​មែន សូម​ឲ្យ​កូន​នេះ​នៅ​ហ្នឹង​ថ្កល់​មួយ​កន្លែង កុំ​ឲ្យ​វា​ធ្លាក់​មក​ដី​ឲ្យ​សោះ ។ តែ​បើ​វា​មិន​មែន​ជា​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​របស់​ព្រះ​អង្គ​ទេ សូម​ព្រះ​អង្គ​ទុក​ឲ្យ​កូន​នេះ​ធ្លាក់​មក​ដី​ស្លាប់​ទៅ​ចុះ ! "

រំ​ពេច​នោះ នាង​ក៏​បាន​ចាប់​ជើង​កុ​មារ​តូច​បោះ​ទៅ​លើ​អាកាស​ភ្លាម​តែ​ម្តង ។ ដោយ​សភា​វ​គតិ ព្រោះ​តែ​មាន​ឈាម​ជ័រ​ជា​ឪពុក​ម្នាក់ ទ្រង់​ក៏​ស្ទុះ​ហក់​ចេញ​ពី​ព្រះ​អាសនៈ ហើយ​ទ្រង់​ចាប់​បុត្រា​យ៉ាង​ថ្នាក់​ថ្នម​ជា​ទី​បំ​ផុត ដាក់​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​ហត្ថា​ទាំង​សង្ខាង នៅ​គ្រា​ដែល​កុមារ​តូច​បាន​ធ្លាក់​ចំ​មក​ដី​វិញ ។ គ្រប់​ ៗ គ្នា​មាន​ក្តី​រំ​ភើប​ជា​ខ្លាំង ។ នៅ​លើ​ហត្ថា​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​ រាជ​កុមារ​ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ថា៖ " ព្រះ​ករុណា​ជា​ម្ចាស់ ខ្ញុំ​ព្រះ​ករុណា​ជា​បុត្រា​របស់​ព្រះ​អង្គ​យ៉ាង​ប្រាកដ​ណាស់ ។ ព្រះ​អង្គ​អាច​ថែរក្សាប្រ​ជា​ពល​រដ្ឋ​ជា​ច្រើន​ម៉ឺន​នាក់​បាន ដែល​គេគ្មាន​ជាប់​សាច់​ឈាម​អ្វី​នឹង​ព្រះ​អង្គ​សោះ ។ ព្រះ​អង្គ​ចិញ្ចឹម​ដំ​រី សេះ និង​សត្វ​ដទៃ​ទៀត​ច្រើន​រាប់​មិន​អស់ ។ តែ​ព្រះ​អង្គ​មិន​ដែល​នឹក​នា​ថា​នឹង​ចិញ្ចឹម​រក្សា​បុត្រា​បង្កើត​របស់​ព្រះ​អង្គ​នៅ​ឡើយ​ទេ ។ ដូច្នេះ​សូម​ទ្រង់​ប្រោស​មេត្តា​ថែរក្សា​ទូល​បង្គំ​ និង​ម្តាយ​ទូល​បង្គំ​ផង​ចុះ ក្រាប​ទូល " ។

ដោយ​បាន​ឮ​ពាក្យ​ស័ព្ទ​ទាំង​នោះ មោទ​នភាព ឬ​ផាព​ក្រ​អឺត​ក្រ​ទម​របស់​ព្រះ​រាជា​ក៏​ត្រូវ​រលាយ​បាត់​អស់ ។ ហើយ​ទ្រង់​បាន​ដាក់​ព្រះ​កាយ​យ៉ាង​ទន់​ភ្លន់​ដោយ​សារ​សច្ច​ភាព​នៃ​សម្តី​ដ៏មាន​ឥទ្ធិពល​របស់​កុមារ​តូច ។ ដោយ​នៅកាន់​បី​កុមារ​តូច​ក្នុង​ព្រះ​ហស្ឋ​ទាំង​ពីរ ព្រះ​រាជា​ក៏​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ថា ៖ " បុត្រ​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​បិ​តា បិ​តា​នឹង​បី​បាច់​ថែរក្សា​បុត្រ ។ " ដោយ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាង​ខ្លាំង​នឹង​ភាព​ដ៏​អស្ចារ្យ​នេះ មនុស្ស​ម្នា​ទាំង​អស់​នៅ​ក្នុង​រោង​ជំ​នុំ​បាន​បោះ​ដៃ​លា​ទៅ​រក​កុមារ​តូច​គ្រប់​ ៗ គ្នា ។ គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​ក៏​បាន​សុំ​ឲ្យ​កុ​មារ​តូច​បាន​មក​​នៅ​ក្នុង​រង្វង់​ដៃ​របស់​ពួក​គេ​ផង​ដែរ ។ បី​បុត្រា​នៅ​លើ​ភ្លៅ​បណ្តើរ ព្រះ​រាជា​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​រាជ​បន្ទូល​ប្រ​កាស​បណ្តើរ​ថា ៖ " បុត្រ​នេះ​នឹង​បាន​ឡើង​សោយ​រាជ្យ​ហើយ​ព្រះ​មាតា​របស់​ទ្រង់​នឹង​ឡើង​ជា​ព្រះអគ្គ​មហេសី​របស់​ព្រះ​អង្គ " ។

ហេតុ​ការណ៍​ទាំង​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្រះ​មហា​ក្សត្រ​ និង​នា​ម៉ឺន​សព្វ​មុខ​មន្ត្រី​ទាំង​អស់​នៅ​ក្នុង​រោង​ជំ​នុំ​ បាន​យល់​ដឹង​យ៉ាង​ច្បាស់​ពី​អា​នុ​ភាព​នៃ​សច្ច​ធម៌ ។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេលនោះ​មក នគរ​ពារាណ​សី​ក៏​ត្រូវ​បាន​គេ​ស្គាល់​ថា​ជា​នគរមួយ​នៃ​សេចក្តី​សុចរិត​យុត្តិ​ធម៌ ។ នៅ​ពេល​ដែល​ព្រះ​រាជា​ទ្រង់​ចូល​ទី​វង្គត់​ទៅ ព្រះ​រាជា​កុ​មារ​ដែល​ធំ​ពេញ​រូប​រាង​ទៅ​ហើយ​នោះ​ក៏​ទ្រង់​បាន​ឡើង​សោយ​រាជ្យ​ ។ ដោយ​ទ្រង់​ចង់​បង្ហាញ​ឲ្យ​ប្រ​ជា​នុរាស្ត្រ​ទាំង​អស់​ដឹង​ថា មនុស្ស​ម្នាក់ ៗ សម​នឹង​មាន​ការ​គោរព​ មិន​ថា​គេ​មាន​កំ​ណើត​ ឬ​ត្រកូល​អ្វី​ឡើយ ។ ដូច្នេះ​ហើយ ទ្រង់​បាន​ឡើង​សោយ​រាជ្យ​ដោយ​បាន​ដាក់​ព្រះ​នាម​ថា​ជា "រាជ​កុមា​គ្មាន​បិតា" ។ ព្រះ​អង្គ​បាន​គ្រប់​គ្រង​ព្រះ​នគរ​ដោយ​ករុណា​ធម៌ និង​យុត្តិ​ធម៌​ជា​រៀង​តទៅ​ហោង ។   

ដំបូន្មាន៖ ពាក្យ​ពិត​តែង​តែមាន​អានុភាព​ជាង​ពាក្យ​មិន​ពិត ( ពាក្យ​ពិតមិន​ស្លាប់ សច្ចំ វេ អមតា វាចា )

ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ  ព្រហ្ម​ចរិយេសនា
វាយអត្ថបទដោយៈ   ឧបាសក  សូត្រ តុលា


ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
 
Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
) [1] => Array ( [shortcode_id] => 2 [shortcode] => [ADS2] [full_code] => c ) ) )
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
ផ្សាយ : ០៤ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣៣,០២៨ ដង)
រឿងវិមានពណ៌លឿងរបស់ទេពធីតាផ្កាននោង
៥០០០ឆ្នាំ បង្កើតក្នុងខែពិសាខ ព.ស.២៥៥៥ ។ ផ្សាយជាធម្មទាន ៕
CPU Usage: 2.82
បិទ
ទ្រទ្រង់ការផ្សាយ៥០០០ឆ្នាំ ABA 000 185 807
   ✿ សម្រាប់ឆ្នាំ២០២៤ ✿  សូមលោកអ្នកករុណាជួយទ្រទ្រង់ដំណើរការផ្សាយ៥០០០ឆ្នាំជាប្រចាំឆ្នាំ ឬប្រចាំខែ  ដើម្បីគេហទំព័រ៥០០០ឆ្នាំយើងខ្ញុំមានលទ្ធភាពពង្រីកនិងរក្សាបន្តការផ្សាយតទៅ ។  សូមបរិច្ចាគទានមក ឧបាសក ស្រុង ចាន់ណា Srong Channa ( 012 887 987 | 081 81 5000 )  ជាម្ចាស់គេហទំព័រ៥០០០ឆ្នាំ   តាមរយ ៖ ១. ផ្ញើតាម វីង acc: 0012 68 69  ឬផ្ញើមកលេខ 081 815 000 ២. គណនី ABA 000 185 807 Acleda 0001 01 222863 13 ឬ Acleda Unity 012 887 987  ✿✿✿