អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៩,៤៨៧ ដង)
សម្បរាយិកត្ថប្រយោជន៍
|
|
|
សម្បរាយិកត្ថប្រយោជន៍
ប្រយោជន៍ក្នុងបរលោក ប្រយោជន៍ដែលបុគ្គលគួរបំពេញ ដើម្បីជាបុញ្ញនិធិ គឺកំណប់បុណ្យទៅក្នុងលោកខាងមុខ ហៅថា " សម្បរាយិកត្ថៈ " គឺជាប្រយោជន៍សម្រាប់ជីវិតតទៅក្នុងភពខាងមុខ។ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សយើងមានអាយុក្ខ័យ ចុះមកសល់ត្រឹមតែ៧៥ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ បើមានបុណ្យច្រើនក៏អាចរស់បានយូរជាងនោះ បន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែក៏មិនប្រាកដថា សុទ្ធតែបានអាយុក្ខ័យទើបស្លាប់នោះទេ ខ្លះស្លាប់តាំងតែពីនៅក្នុងផ្ទៃម្ដាយម្ល៉េះខ្លះប្រសូត្រចាកគភ៌ភ្លាមស្លាប់ក៏មាន ខ្លះទៀតក៏ស្លាប់ក្នុងបឋមវ័យ ខ្លះក៏ស្លាប់ក្នុងវ័យកណ្ដាល ខ្លះទៀតក៏ស្លាប់ក្នុងភ័យចាស់ ហើយបើទុកជាស្លាប់ក្នុងភ័យណាក៏ដោយ គឺស្លាប់ទាល់តែអស់ដោយឥតមានសេសសល់ម្នាក់ឡើយ។ កាលបើស្លាប់ហើយ បើពូជនៅមាន ក៏ត្រូវតែដុះជាបន្តទៀតជាដាច់ខាង។ ពូជគឺកម្មដែលធ្វើក្នុងជាតិនេះឬក្នុងអតីតជាតិ ការដុះបន្តគឺសំដៅដល់ការជាតិនេះឬក្នុងអតីតជាតិ ការដុះបន្តគឺសំដៅដល់ការបដិសន្ធិនៅក្នុងភពថ្មី ( គឺកើតជាកំណើតថ្មីមួយទៀត បន្ទាប់ពីស្លាប់ភ្លាម ) ដោយអំណាចកម្មដែលបានធ្វើហើយនោះឯងជាបច្ច័យ វៀរលែងតែព្រះអរហន្ត។
កម្មល្អ តែងឲ្យបដិសន្ធិក្នុងសុគតិភព គឺមនុស្សនិងទេវតា ចំណែកខាងកម្មអាក្រក់ តែងឲ្យបដិសន្ធិក្នុង អបាយភូមិ ៤ គឺ នរក ប្រេច តិរច្ឆាន និងអសុរកាយ។ ដូច្នេះ បញ្ហាជាតិមុខសម្រាប់យើងម្នាក់ៗមិនមែនជារឿងលេងសើចនោះទេ កុំរៀននាំគ្នានិយាយថា " ពេលស្លាប់លែងដឹងខ្លួនទៅហើយ កើតទៅជាអ្វីក៏ដោយឲ្យតែមានញីឈ្មោល" ។ ដូចជាប្រថុយប្រថានពេកទេដឹង? ដែលគេនិយាយថា " ឲ្យតែមានញីឈ្មោល " នោះ គេសំដៅត្រឹមតែកំណើតសត្វតិរច្ឆានប៉ុណ្ណោះ គេមិនបានដឹងថា មានកំណើតដែលលំបាកជាងសត្វតិរច្ឆាន ដូចជានរកជាដើមនោះទេ។ តាមពិត ការកើតជាសត្វតិរច្ឆាន បើទុកជាគេត្រូវថ្នាក់ថ្នមចិញ្ចឹមយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គ្មានបានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់ខ្លួនឯងដែរ បានត្រឹមតែលំអភ្នែកគេប៉ុណ្ណោះ ម្យ៉ាងទៀត មិនអាចប្រព្រឹត្តនូវទាន សីល ឬស្ដាប់ធម៌ដើម្បីអប់រំជីវិតបានឡើយ។ ការភ្លាត់ជើងដួល មិនសូវគ្រោះថ្នាក់ប៉ុន្មានទេ ហើយថែមទាំងអាចក្រោកឡើងបានយ៉ាងស្រួល ប៉ុន្តែបើភ្លាត់ធ្លាក់ទៅក្នុងអបាយភូមិហើយ សេចក្ដីទុក្ខមិនអាចគណនាបានឡើយ ហើយមិនងាយក្នុងការងើបឡើងមកវិញបានទេ។ មនុស្សយើងគ្រប់គ្នា មិនមានស្រឡាញ់អ្វីឲ្យខ្លាំងជាងស្រឡាញ់ខ្លួននោះឡើយ ម្នាក់ៗខិតខំស្វែងរកអាហារបរិភោគដើម្បីរស់ ហើយមនុស្សដែលឆ្លាតគេមិនមែនហ៊ឺហាសប្បាយចាយវាយតែមួយថ្ងៃឲ្យទាល់តែអស់ទ្រព្យដែលរកបានមកនោះទេ គេពិតជារំលែកខ្លះទុកសម្រាប់ថ្ងៃក្រោយមិនខានឡើយ ព្រោះថាបើមិនលៃលកដូច្នេះទេ ថ្ងៃក្រោយគេនឹងក្លាយជាមនុស្សកំសត់ លែងមានអ្វីបរិភោគដូចថ្ងៃនេះទៀតហើយ ដូចគ្នានេះដែរអ្នកមានប្រាជ្ញាក៏គិតជីវិតជាតិមុខមិនខុសអំពីការដែលគេគិតជីវិតថ្ងៃស្អែកនោះឡើយ។ ដូច្នេះ មនុស្សយើងមិនអាចដំអក់នៅតែក្នុងប្រយោជន៍បច្ចុប្បន្ន ដែលជាឈ្នាន់ថ្នាក់ក្រោមប៉ុណ្ណោះទេ គឺត្រូវតែសាងប្រយោជន៍បរលោកថែមទៀតទើបប្រពៃ ព្រោះយើងមិនមែនរស់នៅតែជាមួយនឹងជីវិតបច្ចុប្បន្ននេះឯណា មិនយូរប៉ុន្មានទៀតទេនឹងត្រូវស្លាប់អស់ទៅហើយ ម្យ៉ាងទៀតបើតណ្ហានៅមានមុខជានឹងមានជាតិថ្មីក្នុងលោកខាងមុខៗ ទៀតមិនខាន ហើយអ្វីជាដើមទុនសម្រាប់ជាតិថ្មីនោះ មានតែបុណ្យកុសលប៉ុណ្ណោះ។ ពាក្យថាបុណ្យកុសលដែលត្រូវធ្វើ និងពាក្យថាប្រយោជន៍ក្នុងបរលោកនេះ មានន័យដូចគ្នាគ្រាន់តែផ្សេងដោយព្យព្ជានៈប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់នឹង ទីឃជាណុមាណពអំពីប្រយោជន៍ក្នុងបរលោក មាន ៤ ប្រការគឺ ១- សទ្ធាសម្បទា ដល់ព្រមដោយសទ្ធា។ ២- សីលសម្បទា ដល់ព្រមដោយសីល។ ៣- ចាគសម្បទា ដល់ព្រមដោយការបរិច្ចាគទាន។ ៤- បញ្ញាសម្បទា ដល់ព្រមដោយបញ្ញា។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ប្រយោជន៍បីប្រការ រៀបរៀងដោយ ភិក្ខុវជិរប្បញ្ញោ សាន សុជា ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
