អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៣ មិថុនា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៦៤,០៥៣ ដង)
អស្សជិសូត្រ
|
|
|
អស្សជិសូត្រ
សម័យមួយ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្ត វេឡុវ័ន ជា កលន្ទកនិវាបស្ថាន ជិតក្រុងរាជគ្រឹះ ។ សម័យនោះឯង ព្រះអស្សជិដ៏មានអាយុ នៅក្នុង អារាមរបស់សេដ្ឋីឈ្មោះ កស្សប មានអាពាធ ដល់នូវ សេចក្តីទុក្ខ មានជម្ងឺជាទម្ងន់ ។ គ្រានោះ ព្រះអស្សជិដ៏មានអាយុ បានហៅភិក្ខុទាំងឡាយ ជាឧបដ្ឋាកមកថា ម្នាលអាវុសោទាំងឡាយ ចូរ អ្នកទាំងឡាយមកអាយ ចូរអ្នកទាំងឡាយ ទៅគាល់ព្រះដ៏ មានព្រះភាគ លុះចូលទៅដល់ហើយ ចូរថ្វាយបង្គំព្រះបាទា របស់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ដោយត្បូង តាមពាក្យរបស់ខ្ញុំព្រះ ករុណាថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន អស្សជិភិក្ខុ មានអាពាធ ដល់នូវសេចក្តីទុក្ខមានជម្ងឺជាទម្ងន់ លោកថ្វាយបង្គំព្រះបាទា របស់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ដោយត្បូង មួយទៀត ចូរអ្នក ទាំងឡាយពោលយ៉ាងនេះទៀតថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ ចំរើន សូមព្រះដ៏មានព្រះភាគ ធ្វើនូវសេចក្តីអនុគ្រោះ ចូល ទៅរកអស្សជិភិក្ខុ ភិក្ខុទាំងនោះទទួលស្តាប់ពាក្យ របស់ ព្រះអស្សជិដ៏មានអាយុថា ករុណាអាវុសោ ហើយចូលទៅ គាល់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ លុះចូលទៅដល់ហើយ ក៏ថ្វាយបង្គំ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ រួចអង្គុយក្នុងទីដ៏សមគួរ ។ លុះភិក្ខុទាំងនោះអង្គុយក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ ក៏ ក្រាបបង្គំទូលព្រះដ៏មានព្រះភាគដូច្នេះថា បពិត្រព្រះអង្គ ដ៏ចំរើន អស្សជិភិក្ខុ មានអាពាធ ដល់នូវសេចក្តីទុក្ខ មាន ជម្ងឺជាទម្ងន់ លោកថ្វាយបង្គំព្រះបាទា របស់ព្រះដ៏មាន ព្រះភាគ ដោយត្បូង មួយទៀត លោកពោលយ៉ាងនេះថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន សូមព្រះដ៏មានព្រះភាគ ធ្វើនៅសេចក្តីអនុគ្រោះ ចូលទៅរកអស្សជិភិក្ខុ ។ ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ទទួលដោយតុណ្ហីភាព ។ គ្រានោះឯងព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់ស្តេចចេញអំពី ទីសម្ងំក្នុងសាយណ្ហសម័យ ហើយស្តេចយាងទៅរក ព្រះអស្សជិដ៏មានអាយុ ។ ព្រះអស្សជិដ៏មានអាយុ ក៏បានឃើញព្រះដ៏មានព្រះភាគ កំពុងតែស្តេចយាងមកអំពីចម្ងាយ លុះឃើញហើយ ក៏សំដែងកិរិយាតតេះតតះលើគ្រែ ។ លំដាប់នោះ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់ត្រាស់នឹង ព្រះអស្សជិដ៏មានអាយុដូច្នេះថា ណ្ហើយ អស្សជិ អ្នកកុំ សម្តែងកិរិយា តតេះតតះលើគ្រែឡើយ នេះអាសនៈទាំង ឡាយ ដែលគេតែងតាំងបំរុងទុក មានស្រាប់ហើយ តថាគតនឹង អង្គុយលើអាសនៈនោះ ។ ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់លើអាសនៈដែលគេតែង តាំងបម្រុងទុក ។ លុះព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់គង់ស្រេចហើយ ទើប ព្រះអង្គត្រាស់សួរព្រះអស្សជិដ៏មានអាយុ ដូច្នេះថា ម្នាល អស្សជិ អ្នកល្មមអត់ធន់បានដែរឬ? អ្នកល្មមញ៉ាំងអត្តភាព ឱ្យប្រព្រឹត្តទៅបានដែរឬ? ៘ ទុក្ខវេទនា បានធូរថយ ប្រាកដ មិនចំរើនឡើងទេឬ? ព្រះអស្សជិក្រាបបង្គំទូលថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន ខ្ញុំព្រះអង្គអត់ធន់មិនបានទេ ខ្ញុំព្រះអង្គញ៉ាំងអត្តភាពឱ្យ ប្រព្រឹត្តទៅមិនបានទេ ៘ ទុក្ខវេទនាចំរើនឡើងប្រាកដ មិនបានធូរថយឡើយ ។ ព្រះ- ម្នាលអស្សជិ អ្នកមិនមានសេចក្តីរង្កៀស បន្តិចបន្តួចទេឬ ? អ្នកមិនមានសេចក្តីក្តៅក្រហាយអ្វីទេឬ? អស្សជិ- ព្រះករុណាព្រះអង្គ ខ្ញុំព្រះអង្គមានសេ-ចក្តីរង្កៀសជាច្រើន មានសេចក្តីក្តៅក្រហាយជាច្រើន ។ ព្រះ- ម្នាលអស្សជិ ចុះខ្លួនអ្នកមិនបានតិះដៀលខ្លួន ឯង ដោយសីលទេឬ ? អស្សជិ- បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំេរីន ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ព្រះអង្គ មិនតិះដៀលខ្ញុំព្រះអង្គឯងដោយសីលទេ ។ ព្រះ- ម្នាលអស្សជិ បើខ្លួនអ្នកមិនបានតិះដៀលខ្លួន ឯងដោយសីលទេ ចុះអ្នកមានសេចក្តីរង្កៀសដូចម្តេច? មាន សេចក្តីក្តៅក្រហាយដូចម្តេច ? អស្សជិ- បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន ក្នុងកាលមុន ខ្ញុំព្រះអង្គរម្ងាប់នូវកាយសង្ខារ (ខ្យល់ដង្ហើមចេញ-ចូល) (ឥឡូវនេះ រម្ងាប់មិនបាន) ទើបខ្ញុំព្រះអង្គមិនបាននូវ សមាធិ បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន កាលដែលខ្ញុំព្រះអង្គ មិនបាន នូវសមាធិនោះហើយ ក៏មានសេចក្តីត្រិះរិះយ៉ាងនេះថា អាត្មាអញមិនសាបសូន្យទេឬហ្ន៎ ។ ព្រះ- ម្នាលអស្សជិ ពួកសមណព្រាហ្មណ៍ណា ក៏ ដោយ ដែលមានសមាធិជាខ្លឹម មានសមាធិជាសាមញ្ញផល កាលបើសមណព្រាហ្មណទាងំនោះ មិនបាននូវសមាធិហើយ ក៏រមែងមានសេចក្តីត្រិះរិះយ៉ាងនេះថា យើងមិនសាបសូន្យ ទេឬហ្ន៎ ។ ម្នាលអស្សជិ អ្នកយល់សេចក្តីនោះដូចម្តេច រូបទៀង ឬមិនទៀង ? អស្សជិ- មិនទៀងទេព្រះអង្គ ៘
អត្ថកថា អស្សជិសូត្រ ===== គប្បីជ្រាបវិនិច្ឆ័យនៃអស្សជិសូត្រដូចតទៅនេះ ៖ បទថា កស្សបការាមេ បានដល់ ក្នុងអារាមដែល កស្សបសេដ្ឋីឱ្យសាង ។ បទថា កាយសង្ខារេ បានដល់ខ្យល់ដកដង្ហើម ចូល ខ្យល់ដកដង្ហើមចេញ ។
ព្រះអស្សជិនោះ រម្ងាប់ខ្យល់ដកដង្ហើមចូល និង ខ្យល់ដកដង្ហើមចេញទាំងអស់នោះដោយ ចតុត្ថជ្ឈាន។ បទថា ឯវំ ហោតិ មានសេចក្តីថា ឥឡូវនេះ កាលខ្ញុំព្រះអង្គមិនបានសមាធិនោះ ទើបមានសេចក្តីគិត យ៉ាងនេះ ។ បទថា នោ ច ខ្វាហំ បរិហាយាមិ ដោយ សេចក្តីថា យើងនៅមិនវិនាសសាបសូន្យចាកព្រះសាសនា ទេឬហ្ន៎ ។ បានឮថា សមាបត្តិរបស់លោក តាំងមាំ តម្កល់ស្មើ (ជាអប្បនា) បានសាបសូន្យទៅ ព្រោះទោសគឺអាពាធ ព្រោះដូច្នោះ លោកទើបគិតយ៉ាងនេះ ។ បទថា សមាធិសារកា សមាធិសាមញ្ញា មានសេចក្តីថា សមាធិនោះឯង ជាសារៈ និង ជាសាមញ្ញ ផល តែក្នុងសាសនារបស់យើង តថាគត នៅមិនមែនជា សារៈ វិបស្សនា មគ្គ និង ផល ជាដើម (ឯណេះទេ) ទើបជាសារៈ ព្រោះហេតុនេះ អ្នកហ្នឹង ឯង កាលវិនាសសាបសូន្យនូវសមាធិ ដូចម្តេចទើបគិតថា យើងវិនាសសាបសូន្យចាកសាសនា ។ កាលព្រះដ៏មានព្រះភាគ លួងលោមព្រះថេរៈយ៉ាង នេះហើយ តទៅដែលព្រះអង្គផ្តើមសំដែងធម៌ មានបរិវដ្តៈ ៣ ដល់ព្រះថេរៈនោះ ទើបទ្រង់ត្រាស់ពាក្យថា តំ កឹ មញ្ញសិ អស្សជិ រូបំ និច្ចំ វា អនិច្ចំ វាតិ ។ ម្នាលអស្សជិ អ្នកយល់សេចក្តីនោះដូចម្តេច រូប ទៀង ឬមិនទៀង ? ជាដើម ។ ក្រោយមក ពេលដែលព្រះអង្គទ្រង់សំដែងអំពីធម៌ ដែលមានជាប្រចាំ (ខន្ធ៥) ដល់ព្រះថេរៈ ព្រះអស្សជិក៏បានសម្រេចជាព្រះអរហន្ត ក្នុងពេលចប់ទេសនា អំពីបរិវដ្តៈ ៣ (ទ្រង់ត្រាស់សួរធម៌វិលជុំវិញខន្ធ៥) ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ជំនួយសតិភាគ៤ រៀបរៀងដោយ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត-សាវង្ស ។
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
