អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ៣១ សីហា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ២២,៨៧០ ដង)
អនាថបិណ្ឌិកសូត្រ
|
|
|
អនាថបិណ្ឌិកសូត្រ
បិដកលេខ ២៩ ទំព័រ ១៤៥ អនាថបិណ្ឌិកទេវបុត្ត ឋិតនៅក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ ទើបពោលនូវគាថាទាំងនេះ ក្នុងសំណាក់នៃព្រះមានព្រះភាគថាៈ ឥទំ ហិតំ ជេតនំ ឥសិសង្ឃនិសេវិតំ អាវុត្ថំ ធម្មរាជេន បីតិសញ្ចននំ មម ។ វត្តជេតពននេះ ជាវត្តមានប្រយោជន៍ ដែលពួកឥសី គឺភិក្ខុសង្ឃគង់នៅមិនដាច់ ជាវត្តដែលព្រះសម្ពុទ្ធ ជាធម្មរាជ ទ្រង់គង់នៅ ជាទីញ៉ាំងបីតិ ឲ្យកើតដល់ខ្ញុំព្រះអង្គ ។ កម្មំ វិជ្ជា ច ធម្មោ ច សីលំ ជីវិតមុត្តមំ ឯតេន មច្ចា សុជ្ឈន្តិ ន គោត្តេន ធនេន វា ។ សត្វទាំងឡាយរមែងបរិសុទ្ធដោយអដ្ឋង្គិកមគ្គនេះ គឺ កម្មៈបានដល់មគ្គចេតនា វិជ្ជា បានដល់សម្មាទិដ្ឋ និងសម្មាសង្កប្បៈ ធម្មៈបានដល់សម្មាវាយាមៈ សម្មាសតិនិងសម្មាសមាធិ សីលៈ បានដល់សម្មាកម្មន្តៈ និង សម្មាអាជីវៈ ឈ្មោះថាជីវិតដ៏ឧត្តមមិនមែនបរិសុទ្ធដោយគោត្រ ឬដោយទ្រព្យទេ ។ តស្មា ហិ បណ្ឌិតោ បោសោ សម្បស្សំ អត្ថមត្តនោ យោនិសោ វិចិនេ ឯវំ តត្ថ វិសុជ្ឈតិ ។ ព្រោះហេតុនោះឯង បុរសជាបណ្ឌិត កាលបើឃើញច្បាស់នូវប្រយោជន៍របស់ខ្លួនគប្បី ពិចារណនូវធម៌ដោយឧបាយនៃប្រាជ្ញា(ទើបអាច) បរិសុទ្ធក្នុងអរិយមគ្គនោះបានយ៉ាងនេះ ឯង ។ សារីបុត្តោ វ បញ្ញាយ សីលេន ឧបសមេន ច យោបិ បារគតោ ភិក្ខុ ឯតាវបរមោ សិយាតិ ។ ព្រះសារីបុត្ត ទើបជាបុគ្គល (ប្រសើរ) ដោយបញ្ញាផង ដោយសីលផង ដោយការស្ងប់រម្ងាប់ផង ទោះជាភិក្ខុណា បានដល់នូវត្រើយគឺព្រះនិព្វាន (ភិក្ខុនោះ) ក៏មានគុណអស់ត្រឹមប៉ុណ្ណោះឯង ។ អនាថបិណ្ឌិកទវេបុត្ត បានពោលគាថានេះ លុះពោលដូច្នេះហើយ ក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះមានព្រះភាគ ធ្វើប្រទក្សិណហើយក៏បាត់អំពីទីនោះទៅ ។ អត្តបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ជំនួយសតិ រៀបរៀងដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយអត្តបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
