អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៤៤,៣៣៥ ដង)
រឿងមុសាវាទិព្រាហ្មណ៍
|
|
|
រឿងមុសាវាទិព្រាហ្មណ៍
(ចាក អ. កក្កា) (បើដេញទាន់អ្នកនិយាយកុហក គួរតែជាន់កែងឲ្យបាន) ក្នុងអតីតកាល មានការលេងមហោស្រពយ៉ាងសប្បាយរីរាយជាអស្ចារ្យ ។ នាគ គ្រុឌនឹងទេវតាទាំងឡាយដែលនៅលើផែនដី ក៏មកមើលមហោស្រពនោះដែរ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ សូម្បីតែទេវបុត្រទាំង៤អង្គ ឋានតាវតិង្ស ក៏ប្រដាប់នូវផ្ការពៅធ្វើជាឆ្នូតក្បាល មកឋិតព្ធដ៏អាកាសលើព្រះរាជលាន មើលមហោស្រព ដែលគេលេងក្នុងក្រុងពារាណសីនោះ ។ ផ្ការពៅទិព្វទាំងអស់ដែលទេវបុត្រត្រាប់នោះ មានខ្លិនពិដោរក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ផ្សាយទៅគ្របដណ្តប់លើពារាណសីនគរ ដែលប្រកបដោយយោជន៍១២ ។
មនុស្សក្នុងនគរនោះ ក្រឡេកឃើញទេវបុត្រប្រដាប់ដ៏ល្អដូច្នោះ ក៏ស្រែកសុសុំរៀងៗខ្លួន។ ឯទេវបុត្រទាំង៤អង្គនោះប្រាប់ថា បុគ្គលទ្រុស្តសីលមិនសមនឹងប្រដាប់នេះទេ បើបុគ្គលណាមានសីល ទើបសមនឹងយកផ្កានេះទៅដ្រាប់ប្រាណបានហើយ ពោលគាថាមួយៗម្នាក់ ទេវបុត្រទី១ពោលថាៈ កាយេន យោ នាវហរេ វាចាយ ន មុសា កណេ ឃសោ លទ្ធា ន មជ្ជេយ្យ សវេ កក្ការុមរហតិ ។ បុគ្គលណាមិនលួចទ្រព្យគេដោយកាយ មិនពោលកុហកដោយវាចា មិនស្រវឹងព្រោះបានយស ផ្ការពៅនេះទើបគួរដល់បុគ្គលនោះ ។ ទេវបុត្រទី២ពោលថាៈ ធម្មេន វិត្តមេសេយ្យ ន និកត្យា ធនំ ហវេ កោគេ លទ្ធា ន មជ្ជេយ្យ សវេ ។ បុគ្គលណាស្វែងរកទ្រព្យតាមធម៌ មិនពោលកុហកប្រវ័ញ្ចយកទ្រព្យអ្នកដទៃមិនស្រវឹងព្រោះបានភោគៈ ផ្ការពៅនេះទើបគួរដល់បុគ្គលនោះ ។ ទេវបុត្រទី៣ពោលថាៈ យស្ស ចិត្តំ អហាលិទ្ធំ សទ្ធាច អវិរោកគិនី ឯកោ សាធុំ ន ភុញ្ជេយ្យ សវេ កក្ការុមរហតិ ។ បុគ្គលណាមានចិត្តមិនស្មើ ដោយសំពត់ជ្រលក់រមៀក មានសទ្ធាមិននឿយណាយ មិនបរិភោគវត្ថុមានរសឆ្ងាញ់តែម្នាក់ឯង ផ្ការពៅនេះទើបគួរដល់បុគ្គលនោះ ។ ទេវបុត្រទី៤ពោលថាៈ សម្មុខា វា បរម្មុខា វា យោ សន្តេ ន បរិភាសកិ យថាវាទី តថាការី សវេ កក្ការមរហតិ ។ បុគ្គលណាក្នុងទីចំពោះមុខក្តី កំបាំងមុខក្តី មិនជេរសប្បុរសទាំងឡាយ ពោលយ៉ាងណាធ្វើយ៉ាងនោះ បុគ្គលនោះគួរប្រដាប់ផ្ការពៅនេះ។ ក្នុងទីបំផុតនៃគាថាទេវបុត្រទាំង៤អង្គនោះមានបុរោហិតម្នាក់គិតថាអញមិនមានគុណនេះសូម្បីមួយឡើយ តែគួរពោលកុហកហើយសុំផ្ការពៅនេះយកប្រដាប់ប្រាណកាលបើមានហេតុយ៉ាងនេះពួកមនុស្សស្គាល់នូវអញថាជាមនុស្សបរិបូណ៍ដោយគុណ លុះគិតរួចហើយ ក៏ធ្វើតាមយោបល់នោះឯង ។ ទេវបុត្រក៏ឆ្នូតផ្កាទាំង៤ដល់ព្រាហ្មណ៍នោះ ហើយវិលទៅកាន់ទេវលោកវិញ ។ ពេលដែលទេវបុត្រទាំងនោះវិលទៅទេវលោកវិញ បុរោហិតយកផ្កានោះមកពាក់លើក្បាលក៏ស្រាប់តែឈឺជាពន់ពេក វិស័យដូចគេយកដែកកណ្តាដ៏មុតមកខារក្បាលឬដូចជាកៀបដោយយន្តជាវិការះនៃដែក។ បុរោហិត មានសេចក្តីវេទនាជាមហិមា ឈឺចាប់ពេញសារពាង្គកាយកើតក្តីក្តៅក្រហាយព្រោះតែខ្លួនពោលកុហកស្រែកយំក្តែងៗប្រាប់មហាជនថា ខ្ញុំជាអ្នកពោលមុសាវាទសុំផ្កានេះយកពាក់លើក្បាលដោយស្មានថាផ្កាប្រសើរ តែមិនដូចការស្មាននោះក្បាលខ្ញុំគ្រាន់តែពាក់ផ្កានេះវេលាណា ក៏ឈឺចាប់ចុកជាខ្លាំង ដូច្នេះសូមអ្នកទាញយកផ្កានេះចេញពីក្បាលខ្ញុំមួយភ្លែត ។ ទោះជាមហាជនអាណិតអាសូរខំទាញចេញយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅតែទាញមិនរួចព្រោះអ្វី? ព្រោះទោសនៃមុសាវាទ ។ មនុស្សទាំងឡាយក៏នាំគ្នាសែងបុរោហិតនោះយកទៅផ្ទះ ។ បុរោហិតឈឺចាប់អស់សពាង្គកាយពេញមួយអាទិត្យទើបជ្រាបដំណឹងនោះដល់ព្រះរាជា ព្រះអង្គក៏ចាត់ចែងឲ្យគេធ្វើមហោស្រពឡើង ដើម្បីឲ្យទេវបុត្រទាំង៤នោះមកមើលម្តងទៀត ហើយសុំឲ្យដោះយកផ្កានេះចេញ ។ លុះទេវបុត្រមកមើលមហោស្រពក៏ព្រះរាជាត្រាស់បង្គាប់ពួករាជបុរសនាំយកបុរោហិតមក ឲ្យសូមស្មាលាទោស ។ ទេវបុត្រក៏តិះដៀលបុរោហិតនោះក្នុងកណ្តាលមហាជនថា អ្នកឯងជមនុស្សទ្រុស្តសីលមិនសមនឹងប្រដាប់ដោយផ្កានេះទេ តែអ្នកឯងមានគំនិតអាក្រក់ថា អញនឹងបោកទេវបុត្រ៤នេះយកផ្កាឲ្យបាន នេះហើយជាផលនៃមុសាវាទដេលអ្នកត្រូវតែទទួលលុះតិះដៀលរួចហើយ ក៏យកឆ្នូតផ្កានោះចេញពីក្បាលបុរោហិត ទើបត្រឡប់ទៅទេវលោកវិញ។ អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
