អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៥ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ២១,៦២៦ ដង)
ពិចារណាបុព្វចរិយារបស់ព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់
|
|
|
ពិចារណាបុព្វចរិយារបស់ព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់
ព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់មុននឹងបានត្រាស់ដឹង ទ្រង់បានបំពេញនូវព្រះបារមីទាំងឡាយ អស់កាលដ៏យូរអង្វែងរហូតមក ទ្រង់បានបំពេញនូវប្រយោជន៍ឲ្យដល់អ្នកដទៃ ដោយព្រះអង្គព្រមលះបង់សូម្បីតែព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គឯង ។ ព្រះអង្គកាលដែលត្រូវគេបៀតបៀន ដោយវិធីផ្សេងៗ ទ្រង់មិនក្រោធឡើយ ទ្រង់យកសេចក្តីល្អចូលមកជំនួស ។ ដល់ទៅថ្នាក់គេតាំងខ្លួនជាសត្រូវនឹងព្រះអង្គព្យាយាមសម្លាប់ព្រះអង្គក៏មិនមានចិត្តគិតប្រទូសរ៉ាយដែរ ។ ពេលខ្លះព្រះអង្គជួយគេដោយប្រឹងប្រែងជាទីបំផុតជំនួសអ្វីដែលគេត្រូវដឹងគុណ គេត្រឡប់បេរជាប្រទូសរ៉ាសមករកព្រះអង្គវិញ ទោះបីយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមិនក្រោធដែរ ព្រះអង្គនៅតែធ្វើល្អដល់គេតទៅទៀត ។ ពុទ្ធចរិយាដូចដែលពោលមកនេះ ជាគុណជាតិដែលមនុស្សទូទៅលំបាកនឹងបដិបត្តិបានតែក៏ជាតួយ៉ាងដ៏ល្អ ដែលពុទ្ធបរិស័ទគួរនាំយកមករំលឹកដាស់តឿនខ្លួន ក្នុងកាលដែលបានជួបប្រសព្វនូវហេតុការណ៍ផ្សេងៗ ។ ការនាំយកនូវពុទ្ធចរិយាជាតួយ៉ាងបែបនេះមករំលឹកដាស់តឿនខ្លន នាំឲ្យយើងមានសេចក្តីអត់ធន់ ព្រោះអ្វីដេលយើងបានទទួលដូចសព្វថ្ងៃនេះ កាលបើប្រៀបធៀបជាមួយនឹងព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់ ដែលទ្រង់ធ្លាប់បានជួយប្រសព្វមកហើយនោះ រឿងរបស់យើងចាត់ថាបន្តិចបន្តួចណាស់ គឺមិនអាចប្រៀបធៀបនឹងព្រះអង្គបានទេ ។ ក្នុងហេតុការណ៍ ដែលព្រះពុទ្ធជាអង្គម្ចាស់ ទ្រង់បានជួបប្រសព្វមកហើយនោះ គឺធ្ងន់ធ្ងរក្រៃលែងណាស់ព្រះអង្គនៅតែរម្ងាប់សេចក្តីក្រោធបាន នៅតែមានមេត្តាតទៅទៀត ចុះវាជាអ្វីដែរ ចំពោះករណីបន្តិចបន្តួចរបស់យើងនេះ ដែលយើងជាសិស្សរបស់ព្រះអង្គថាមិនអាចរម្ងាប់បាន ។ បើយើងមិនដើរតាមព្រះចរិយាវត្តរបស់ព្រះអង្គទេ គឺជាការមិនសមគួរ ឡើយ ត្រង់ដែលយើងយកព្រះអង្គជាព្រះសាស្តានោះ ។ ពុទ្ធចរិយាវត្ត ទាក់ទងនឹងសេចក្តីអត់ធន់ ការលះបង់ ព្រមទាំងមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គ លោកបានចងក្រងទុកក្នុងព្រះជាតក មានច្រើនរឿងណាស់ ហើយដោយច្រើនសុទ្ធតែវែងៗ ដែលមិនអាចនាំយកមកសម្តែងទុកក្នុងទីនេះបានគ្រាន់តែសូមលើកយកព្រះជាតក ជាតួយ៉ាងខ្លីៗ និងដោយសេចក្តីសង្ខេបមកតែប៉ុណ្ណោះ។ គ្រាមួយ ព្រះបរមពោធិសត្វកើតជាព្រះរាជាក្រុងពារាណសី មានព្រះនាមថា ព្រះបាទមហាសីលវៈ គ្រានោះអាមាត្យម្នាក់របស់ព្រះអង្គមានកំហុស ត្រូវនិរទេស ។ អាមាត្យនោះឯងបានចូលទៅបម្រើការថ្វាយព្រះបាទកោសល ។ ដោយអាមាត្យនោះមានគំនុំក៏បានឲ្យចោរចូលមកលួចប្លន់ នៅក្នុងដែនដីរបស់ព្រះបាទ មហាសីលវៈជារឿយៗ ។ កាលដេលរាជបុរសចាប់ចោរទាំងនោះបានព្រះមាហាសីលវៈទ្រង់ទូន្មានអប់រំហើយ ក៏លែងឲ្យរួចខ្លួនទៅ ព្រមទាំងបានប្រទាន ទ្រព្យខ្លះផង ដូចនេះជានិច្ច ។ ក្នុងទីបំផុត អាមាត្យកំហូចនោះ ក៏យកហេតុការណ៍ទាំងអស់នេះ មកញុះញង់ព្រះបាទកោសលថាព្រះបាទសីលវៈទន់ខ្សោយណាស់ បើលើកទ័ពទៅច្បាំងគង់នឹងដណ្តើមយកនគរពារាណសីបានដោយងាយ ។ ព្រះបាទកោសលទ្រង់ជឿ ទើបលើកកងទ័ពចូលមកច្បាំងដណ្តើមយកនគរពារាណសី ។ ព្រះមហាសីលវៈទ្រង់មិនឲ្យប្រជារាស្ត្រក្តៅក្រហាយដោយសង្គ្រាម ទើបព្រះអង្គមិនតប ត អ្វីឡើយ ព្រះអង្គបណ្តោយឲ្យព្រះបាទកោសលដណ្តើមយករាជសម្បត្តិហើយចាប់ព្រះអង្គបាន ។ ព្រះបាទ កោសលចាប់ព្រះបាទសីលវៈបានហើយ ក៏ឲ្យយកទៅកប់ទាំងរស់ត្រឹមក ក្នុងព្រៃស្មសាន រង់ចាំដល់ពេលយប់ជ្រៅនឹងឲ្យឆ្កែចចកមកស៊ីតាមវិធីប្រហារជីវិតក្នុងសម័យនោះ ។ ដល់ពេលពាក់កណ្តាលយប់ ឆ្កែចចកចូលមក ព្រះបាទសីលវៈទ្រង់ប្រើប្រាជ្ញានិងសេចក្តីក្លាហាន បានយកចង្កាសង្កត់មាត់ឆ្កែចចកមួយ ដែលចូលមករកខាំករបស់ព្រះអង្គ កាលឆ្កែនោះភ្ញាក់ផ្អើលនិងខំប្រឹងរើបម្រះវីវក់នោះ ឆ្កែចចកផ្សេងៗទៀតក៏រត់ទៅ ហើយធ្វើឲ្យដីក្នុងបរិវេណរណ្តៅកប់ព្រះអង្គ ខ្ចាត់ខ្ចាយបើកចេញ រហូតដល់ធ្វើឲ្យទ្រង់កែខៃនាំខ្លួនព្រះអង្គចេញមកបាន ។ នៅក្នុងពេលយប់នោះឯង ទ្រង់បានលបចូលទៅរហូតដល់បន្ទប់ផ្ទំរបស់ព្រះបាទ កោសល ព្រមដោយព្រះខ័ន ទ្រង់ទុកជីវិត ព្រះបាទកោសល ទ្រង់ព្រះរាជទានអភ័យហើយទ្រង់ទុកជីវិតព្រះបាទ កោសលទ្រង់ព្រះរាជ ទានអភ័យហើយទ្រង់យកព្រះនគររបស់ព្រះអង្គមកវិញ ។ ព្រះបាទកោសលស្បថមិនឈ្លានពានននគរពារាណសី ទៀតឡើយ ។ ព្រះបាទសីលវមហារាជ ទ្រង់បានស្ថាបនាព្រះបាទកោសលឲ្យជាសម្លាញ់ ហើយទ្រង់ត្រឡប់ទៅគ្រប់គ្រងដែនកោសលដូចដើមវិញ តរៀងទៅ ។ អាមាត្យកំហូចបានមកជាទេវទត្ត ។ ឯចំណែកព្រះបាទសីលវមហារាជបានមកជាព្រះតថាគត ។ អត្តបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ វិធីរម្ងាប់សេចក្តីក្រោធ រៀបរៀងដោយៈ អគ្គបណ្ឌិតធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយអត្តបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
