Reading Article
Public date : 26, Jul 2019 (13,264 Read)
សេចក្តីប្រមាថក្នុងកាលទាំង៣
|
|
|
បានឮមកយ៉ាងនេះថា ក្នុងសម័យពុទ្ឋកាលមានព្រះរាជាមួយព្រះអង្គព្រះនាម រាជកុមារ ទ្រង់បានសាងប្រាសាទមួយយ៉ាងស្អាត ទ្រង់មានព្រះតម្រិះថា យើងនិងធ្វើបុណ្យឆ្លងប្រាសាទ ទើបត្រាស់អោយនិមន្តព្រះសាស្តា ទ្រង់ធ្វើការប្រស់ព្រំក្នុងប្រាសាទដោយគ្រឿងក្រអូបទាំងឡាយ ដែលផ្សំដោយវត្ថុ៤យ៉ាង។ ទ្រង់បានក្រាលផ្ទាំងសំពត់តាំងអំពីធរណីដំបូងមក។
បានឮមកថា ព្រះរាជកុមារនោះមិនមានព្រះឱរស ព្រោះហេតុដូច្នោះ ទើបទ្រង់ព្រះតម្រិះថា បើយើងនឹងបានបុត្រ ឬធីតាពិតប្រាកដមែននោះព្រះសាស្តានឹងទ្រង់ជាន់ផ្ទាំងសំពត់នេះ។ លុះទ្រង់មានព្រះតម្រិះដូច្នោះហើយ ក៏បញ្ជាអោយគេក្រាលផ្ទាំងសំពត់ដើម្បីអោយព្រះអង្គជាន់ ។ ព្រះរាជាកុមារអង្គនោះ កាលព្រះសាស្តាស្តេចយាងមកដល់ក៏ថ្វាយបង្គំព្រះសាស្តាដោយបញ្ចង្គប្រតិស្ថាន ហើយទទួលយកបាត្រអំពីព្រះហស្តព្រះសាស្តា ដោយក្រាបទូលថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន សូមព្រះអង្គស្តេចចូលទៅចុះ។ ព្រះសាស្តាមិនចូលទៅទេ។ ព្រះរាជកុមារអង្វរអស់២-៣ដង ព្រះសាស្តាក៏នៅតែមិនស្តេចចូលទៅទៀតទ្រង់ទតព្រះអានន្ទ។ ព្រះថេរៈជ្រាបការដែលទ្រង់មិនជាន់សំពត់ទាំងឡាយ ដោយសញ្ញាដែលព្រះអង្គទ្រង់ក្រឡេកមើលនោះឯង ទើបទូលព្រះរាជកុមារអោយសារសំពត់ទាំងឡាយចេញ។ បពិត្រព្រះរាជកុមារ សូមព្រះអង្គសាសំពត់ទាំងឡាយចេញចុះ ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់មិនជាន់ផ្ទាំងសំពត់នោះទេ ព្រោះព្រះតថាគតទ្រង់ទតមើលនូលពួកជនជំនាន់ក្រោយ។ ព្រះរាជកុមារ ទ្រង់សារផ្ទាំងសំពត់ទាំងឡាយចេញ ហើយទទួលអារធនាព្រះសាស្តាអោយស្តេចចូលទៅខាងក្នុង ទ្រង់អង្គាសអោយស្កប់ស្កល់ដោយយាគូរ និងបង្អែមហើយ គង់ក្នុងចំណែកម្ខាង ថ្វាយបង្គំហើយទូលថា៖ បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ខ្ញុំព្រះអង្គជាឧបដ្ឋាករបស់ព្រះអង្គ ដល់ព្រះអង្គជាទីពឹង៣ដងហើយ គឺខ្ញុំព្រះអង្គនៅក្នុងផ្ទៃ ដល់ព្រះអង្គជាទីពឹងម្តង, លើកទី២ ក្នុងពេលដែលខ្ញុំព្រះអង្គនៅជាក្មេងតូច, ចំណែកលើទី៣ ក្នុងកាលដែលខ្ញុំព្រះអង្គដឹងក្តីហើយ ព្រះអង្គទ្រង់មិនជាន់ផ្ទាំងសំពត់របស់ខ្ញុំព្រះអង្គនោះ ព្រោះហេតុអ្វី? ព្រះសាស្តា ៖ បពិត្ររាជកុមារ ចុះព្រះអង្គត្រិះរិះយ៉ាងណា ទើបក្រាលផ្ទាំងសំពត់? រាជកុមារ ៖ បពិត្រ ព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ខ្ញុំព្រះអង្គគិតដូច្នេះថា បើយើងនឹងបានបុត្រ ឬធីតាពិតប្រាកដមែននោះ ព្រះសាស្តាទ្រង់នឹងជាន់ផ្ទាំងសំពត់របស់យើង ខ្ញុំព្រះអង្គបានគិតដូច្នោះទើបក្រាលផ្ទាំងសំពត់។ ព្រះសាស្តា ៖ ពិតមែនហើយរាជកុមារ។ រាជកុមារ ៖ ព្រោះហេតុអ្វី ព្រះអង្គ? ព្រះសាស្តា ៖ ព្រោះកាលដែលព្រះអង្គ និង ព្រះជាយា ជាអ្នកមានសេចក្តីប្រមាថក្នុងអត្តភាពមុន។ គ្រានោះព្រះសាស្តា ទ្រង់នាំអតីតនិទានមកសម្តែងប្រាប់រាជកុមារនោះដូច្នោះថា៖ បានឮ ថាក្នុងអតីតមនុស្សជាច្រើននាក់បានជិះសំពៅទៅកាន់មហាសមុទ្រ។សំពៅនោះបានបែកកណ្តាលសមុទ្រមានពីរនាក់ស្វាមីភរិយាប្រវេប្រវាបានក្តាបន្ទះមួយ ដែលហូរទៅកាន់កោះតូចដែលមាននៅក្នុងចន្លោះ។ ពួកសត្វស្លាបបានរស់នៅលើកោះនោះឯង ពួកពីរនាក់ប្តីប្រពន្ឋមិនឃើញមានវត្ថុដ៏ទៃដែលគួរបរិភោគបាន ត្រូវសេចក្តីស្រែកឃ្លានដុតរោល ក៏ដុតពងសត្វទាំងឡាយបរិភោគ។ កាលពងសត្វទាំងឡាយមិនគ្រប់គ្រាន់ក៏ចាប់សត្វទាំងឡាយអាំងស៊ីទៀត ក្នុងបឋមវ័យក្តី មជ្ឃិមវ័យក្តី បច្ឆិមវ័យក្តី បានបរិភោគយ៉ាងនោះឯង សូម្បីតែវ័យមួយណាក៏មានសេចក្តីប្រមាថដែរ ម្យ៉ាងទៀតបណ្តាលជនទាំងពីរនោះ សូម្បីតែម្នាក់ ក៏មិនបានដល់នូវកាលមិនប្រមាថដែ។ ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់សម្តែងបព្វកម្មរបស់រាជកុមារយ៉ាងនោះហើយ ក៏មានព្រះពុទ្ឋដីកាថា ម្នាលរាជកុមារ ក្នុងកាលនោះ បើព្រះអង្គ និងភរិយាមិនប្រមាថក្នុងវ័យណាមួយទេនោះ បុត្រ ឬធីតាគប្បីកើតក្នុងវ័យណាមួយ បើអ្នកទាំងពីរសូម្បីតែម្នាក់ ជាអ្នកមិនប្រមាថបុត្រ ឬ ធីតានឹងអាស្រ័យអ្នកដែលមិនប្រមាថនោះហើយ នឹងកើតឡើងបាន។ ម្នាលរាជកុមារ បុគ្គលកាល់បើដឹងខ្លួនឯងថា ខ្លួជាទីស្រលាញ់របស់ខ្លួន គម្បីមិនប្រមាថ គម្បីរក្សាអោយបានក្នុងវ័យណាមួយ ដូចនេះហើយ ព្រះមានព្រះភាគត្រាស់ព្រះគាថានេះថា៖ អត្តានញ្ចេ បិយំ ជញ្ញា រក្ខេយ្យ នំ សុរក្ខិតំ តិណ្ណអញ្ញតរំ យាមំ បដិជគ្គេយ្យ បណ្ឌិតោ។ បើបណ្ឌិតដឹងខ្លួនថា ខ្លួនជាទីស្រលាញ់ គួររក្សាខ្លួននោះអោយល្អ គួរស្ងួនគ្រងខ្លួនទុកក្នុងវ័យទាំង ៣វ័យណាមួយ។ (ដកស្រង់ចេញសៀវភៅ ធម្មបទដ្ឋកថា អដ្ឋកថាធម្មបទ វគ្គទី១២-១៣ ដែលរៀបរៀង ភិក្ខុសុវណ្ណថេរោ លឹម-ធន់) វាយអត្តបទដោយ៖ ឧបាសក ទី វ៉េងណៃ ។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
