Reading Article
Public date : 26, Jul 2019 (11,262 Read)
ទស្សនគតិរបស់ពុទ្ធសាសនិកបុគ្គល
|
|
|
ក្នុងចំណោមសាស្តានៃសាសនាទាំងឡាយ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ (ប្រសិនបើព្រមឲ្យយើងហៅព្រះអង្គថាជាសាស្តា អ្នកបង្កើតសាសនាទៅតាមអត្ថន័យរបស់ស័ព្ទ ដែលយើងនិយមនាំគ្នាយល់ឃើញនោះ) ទ្រង់ជាសាស្តាមួយព្រះអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនបានអាងព្រះអង្គថាជាអ្វីផ្សេងក្រៅតែពីជាមនុស្សធម្មតាហើយបរិសុទ្ធ ។
សាស្តាទាំងឡាយដទៃ បើមិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ដោយខ្លួនឯង ក៏ជាអវតារបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរូបភាពផ្សេងៗ ឬមិនដូច្នោះទេក៏ជាអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនមក ។ ដោយឡែកព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ មិនត្រឹមតែជាមនុស្សធម្មតាប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ថែមទាំងមិនអាងទៅដល់ការដែលព្រះអង្គទទួល នូវការជម្រុញពីអទិទេពអង្គណាមួយ ឬពីអំណាចវិសេសខាងក្រៅណាមួយនោះឡើយ ។ ព្រះអង្គទ្រង់ចាត់ទុកថា ការត្រាស់ដឹងក៏ដូចជាការសម្រេចបានគ្រប់បែបយ៉ាងរបស់ព្រះអង្គ ជាការព្យាយាមរបស់មនុស្ស ជាសតិបញ្ញារបស់មនុស្ស ហើយជាពិសេសមនុស្សប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចក្លាយជាព្រះពុទ្ធបាន ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាមានសក្កានុភាព (អំណាចផ្ទាល់ខ្លួន) ដែលអាចធ្វើឲ្យខ្លួនគេក្លាយទៅជាព្រះពុទ្ធបានដោយខ្លួនឯង បើប្រសិនណាជាគេប្រាថ្នាយ៉ាងដូច្នោះ ហើយធ្វើនូវសេចក្តីព្យាយាម ។ ហេតុដូច្នេះ យើងអាចនឹងហៅថាព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ថាជាកំពូលមនុស្សក៏បាន ដ្បិតថាព្រះអង្គទ្រង់មានភាពជាមនុស្សយ៉ាងពេញលេញនៅក្នុងព្រះវរកាយរបស់ទ្រង់ រហូតដល់ទៅថា ក្នុងសម័យក្រោយៗមក ព្រះអង្គបានទទួលនូវការគោរពយ៉ាងខ្លាំងក្លាពីសំណាក់មនុស្សទូទៅ ប្រដូចទៅនឹងមនុស្សវិសេស (Super-Human) ។ តាមគោលការណ៍នៃព្រះពុទ្ធសាសនា ឋានៈរបស់មនុស្សជាឋានៈដែលខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ។ មនុស្សជាម្ចាស់របស់ខ្លួនឯង ហើយមិនមានព្រះជាម្ចាស់ឬអទិទេពឯណានីមួយ ដែលនឹងមកសម្រេចជោគវាសនារបស់មនុស្សបានឡើយ ។ ព្រះពុទ្ធបរមគ្រូទ្រង់ត្រាស់ថា " ខ្លួនជាពឹងរបស់ខ្លួន ពុំមានអ្នកណាដទៃ ជាទីពឹងរបស់ខ្លួនបានឡើយ " ។ ព្រះអង្គជានិច្ចជាកាល ទ្រង់ដាស់តឿនដល់សាវ័័កទាំងឡាយរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យចេះពឹងខ្លួនឯង និងមិនឲ្យស្វែងរកទីពឹងឬផ្តេកផ្តួលទៅលើបុគ្គលណាមួយផ្សេងទៀតឡើយ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ទូន្មានផ្ចុងផ្តើមនិងជម្រុញ ក៏ដូចជាលើកទឹកចិត្តឲ្យបុគ្គលម្នាក់ៗ ធ្វើនូវសេចក្តីចម្រើន (អភិវឌ្ឍ) ឲ្យដល់ខ្លួន និងការរួចចាកផុតពីសេចក្តីទុក្ខរបស់ពួកគេឲ្យបានសម្រេច ដ្បិតថាមនុស្សមានឋាមពល ដែលអាចរំដោះខ្លួនគេផ្ទាល់ពីសំយោជន៍ទាំងឡាយបាន ។ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ថា " អ្នកទាំងឡាយគួរធ្វើនូវកិច្ចរបស់ខ្លួន ព្រោះថាតថាគតទាំងឡាយគ្រាន់តែជាអ្នកចង្អុលបង្ហាញផ្លូវប៉ុណ្ណោះ " ។ ប្រសិនបើព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់បានទទួលនូវការតាំងព្រះនាមថាជា " ព្រះជួយលាងបាប " មែននោះក៏ប្រហែលជានៅក្នុងន័យដែលថា ព្រះអង្គបានទ្រង់ស្វែងរកឃើញនូវព្រះធម៌ និងទ្រង់ចង្អុលបង្ហាញមាគ៌ានោះដោយខ្លួនយើងផ្ទាល់ ។ ផ្អែកទៅលើគោលការណ៍នៃការទទួលខុសត្រូវរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ នេះឯងហើយ ដែលព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឲ្យសាវ័ករបស់ព្រះអង្គមានឥស្សរភាព ដូចមានសម្តែងទុកនៅក្នុងមហាបរិនិព្វានសូត្រដែលព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ថា " ព្រះអង្គមិនធ្លាប់ទ្រង់ព្រះតម្រិះដែលនឹងគ្រប់គ្រងគណៈសង្ឃឡើយ ទាំងមិនទ្រង់ប្រាថ្នាឲ្យគណៈសង្ឃពឹងពាក់អាស្រ័យ (ផ្តេកផ្តួលលើ) ព្រះអង្គផងដែរ " ។ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ថា មិនមានគោលធម៌ខាងក្នុង នៅក្នុងពាក្យទូន្មានរបស់ព្រះអង្គឡើយ គឺថាមិនមានអ្វីលាក់ទុកនៅក្នុងដៃរបស់គ្រូ (អាចរិយមុដ្ឋិ) ឬនិយាយម៉្យាងទៀតថា មិនមានអ្វីលាក់ទុកក្នុងដៃអាវ (គ្មានអ្វីបិទបាំង) ។ សេរីភាពខាងការគិត ដែលព្រះពុទ្ធបរមគ្រូទ្រង់បានអនុញ្ញាតមកនេះ ពុំមាននរណាធ្លាប់បានឮមកអំពីមុនឡើយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសាសនាទាំងឡាយ ។ សេរីភាពនេះគឺតម្រូវការដ៏ចាំបាច់ ព្រោះព្រះពុទ្ធបរមគ្រូទ្រង់បានត្រាស់ទូន្មានទុកថា " សេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់មនុស្ស ត្រូវអាស្រ័យការធ្វើឲ្យជាក់ច្បាស់នូវសច្ចធម៌ដោយខ្លួនឯងផ្ទាល់ មិនមែនអាស្រ័យទៅលើការអាណិតអាសូរពីព្រះជាម្ចាស់អង្គណា ដើម្បីជារង្វាន់សម្រាប់ការប្រព្រឹត្តដ៏ល្អ និងមានសេចក្តីស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអង្គ ឬពីអំណាចខាងក្រៅណាមួយនោះក៏ទេដែរ " ។ ស្រងចាកសៀវភៅ " ព្រះពុទ្ធទ្រង់បង្រៀនអ្វី ? " ប្រែសម្រួលដោយ លីន-កុសល ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
