Reading Article
Public date : 24, Aug 2020 (31,249 Read)
តុល្យភាពនៃជីវិត
|
|
|
តុល្យភាពនៃជីវិត
គ្រប់បុថុជ្ជន (ជនដែលមានកិលេស) ដែលមិនបានស្តាប់នូវធម៌របស់ ព្រះអរិយៈ មិនត្រឹមតែប្រកាន់មាំក្នុងនាមរូបនេះប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានសេចក្តីវង្វេងភ្លេចភ្លាំងស្មារតី ដោយហេតុច្រើនយ៉ាង ទៀតគឺ៖
ក. វង្វេងព្រោះទ្រព្យសម្បត្តិ ព្រោះតែទ្រព្យ ធ្វើឲ្យមនុស្សលោកដាច់សីល (មានសីល៥ ជាដើមដែលជាធម៌របស់មនុស្ស, មនុស្សធម៌) ទាំងស្រស់ៗ រហូតធ្វើឲ្យមានការលើកកម្ពស់ខ្លួនឯង ហើយមើលងាយមើលថោកដល់អ្នកក្រខ្សត់ទ្រព្យសម្បត្តិទៀតផង។
ខ. វង្វេងព្រោះយសសក្តិ យសសក្តិ ធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លះមានមានៈ កាន់តែខ្លាំងឡើង អាចធ្វើឲ្យលែងចេះគោរពឳនលំទោនចំពោះមាតាបិតា ចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ និងអ្នកដែលចម្រើនដោយគុណមាន សីលគុណជាដើម។
គ. វង្វេងព្រោះចំណេះដឹង ការមានចំណេះដឹងមិនមែនជារឿងអាក្រក់ទេ តែបើយកទៅប្រើប្រាស់មិនល្អ វាក៏អាចសម្លាប់ម្ចាស់របស់វាបានដែរ ដូចជាអ្នកដែលបានសិក្សាវិជ្ជាផ្លូវលោកខ្ពង់ខ្ពស់មួយចំនួន តែងមានការប៉ាន់ស្មានគុណភាពរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនា តាមរយៈពុទ្ធសាសនិដែលមានកម្រិតវប្បធម៌ទាប ហើយក៏គិតថា ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា មិនមានអ្វីពិសេសជាងចំណេះដែលខ្លួនមានឡើយ គំនិតបែបនេះ ធ្វើឲ្យបុគ្គលទាំងនោះកាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយពីធម៌របស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ រហូតធ្វើឲ្យគេក្លាយទៅជា មនុស្សមិច្ឆាទិដ្ឋិព្រោះតែចំណេះដឹងនោះក៏សឹងមាន។
ឃ. វង្វេងព្រោះរូបសម្បត្តិ ព្រោះតែរូបសម្បត្តិល្អ ធ្វើឲ្យមនុស្សមានការរើសអើង ដល់អ្នកដែលមានរូបសម្បត្តិមិនល្អ ព្រោះមនុស្សចូលចិត្តមើលតែសំបកខាងក្រៅ តែបើគេបានពិនិត្យទៅដល់ផ្នែកខាងក្នុងនៃរូបកាយ គេនឹងឃើញច្បាស់ថា គ្រប់មនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែស្ពាយនូវថង់មូត្រ ថង់លាមកត្រាច់ទៅដូចគ្នា។
ង. វង្វេងព្រោះគ្នីគ្នា ព្រោះតែបក្សពួក ធ្វើឲ្យមនុស្សមានការប្រមាទ មិនព្រមប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយធម៌ មានទាន សីលជាដើម ក្នុងគំនិតរបស់ គេហាក់បីដូចជាគិតថា ពេលធ្វើដំណើរទៅកាន់ បរលោក បក្សពួកនិងគ្នីគ្នាទាំងអស់នោះទៅទទួលរងទុក្ខជំនួសអ៊ីចឹងឯង។
សរុបសេចក្តីគឺថា សត្វលោកនេះ តែងតែមានការពឹងផ្អែកទៅលើអ្វីៗដែលខ្លួនមាន ហើយមានសេចក្តីប្រៀបធៀបនឹងអ្នកដទៃ បើឃើញថាខ្លួនមានអ្វីពិសេសជាងគេ ក៏ត្រេកអរនិងជោរបានចិត្ត ហើយបើឃើញថាខ្លួនអន់ជាងអ្នកដទៃ ក៏មានសេចក្តីខកចិត្តនិងរំខានផ្លូវចិត្ត។  តាមពិតសត្វលោកទាំងអស់ ទាំងសត្វនៅក្នុងអបាយភូមិ និងសត្វនៅក្នុងសុគតិភូមិ ទាំងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ទាំងបុគ្គលពាល និងបុគ្គលជាបណ្ឌិត តែងមានសភាពស្មើគ្នាក្នុងលក្ខណៈពីរយ៉ាងគឺ៖ មានការកើតជាខាងដើម និងមានការស្លាប់ទៅវិញជាខាងចុង នេះគឺជាតុល្យភាពនៃជីវិត។
រឿងរបស់ជីវិតនេះ មិនខុសអំពីរឿងរបស់កុនឬល្ខោនដែលគេលេងតាមរោងឡើយ មុននឹងឡើងទៅសម្តែងសុទ្ធតែជារាស្រ្តសាមញ្ញដូចគ្នាទាំងអស់ មិនអាចក្លាយជាស្តេច ជាអាមាត្យ ជាលោកសេដ្ឋីមែនទែនដោយហេតុត្រឹមតែការឡើងលើឆាក ហើយស្រែកប្រកាសនាមនោះទេ នៅពេលដែលរឿងល្ខោនចប់ ភាពដើមយ៉ាងណា គឺនឹងក្លាយទៅជាយ៉ាងនោះវិញដដែល។
បើអ្នកដើរតួធ្វើជាលោកសេដ្ឋី ក្នុងរឿងល្ខោនប្រកាន់ថាខ្លួនឯងជាលោកសេដ្ឋីមែនទេន ខួរក្បាលរបស់អ្នកនោះ ពិតជាមានបញ្ហា តែបើដឹងខ្លួនថា តំណែងសេដ្ឋីនេះ គ្រាន់តែ ជាបញ្ញាតិ្តក្នុងរឿងល្ខោន មិនមែនជារឿងពិត ដូច្នោះអ្នកនោះចាត់ថា ជាមនុស្សត្រឹមត្រូវ មិនវង្វេងស្មារតី។
យ៉ាងណាមិញ សត្វលោកយើងគ្រប់ឋានៈ ទាំងអស់ទីបំផុត ត្រូវចាកចេញពីឆាកល្ខោនជីវិតនេះដូចគ្នាដោយបាតដៃទទេ ដោយឥតមានបានអ្វីសូម្បីតិចតួចអំពីបច្ចុប្បន្នភាពនេះឡើយ។
កាលបើពិចារណាឃើញយ៉ាងនេះហើយ គួរឬដែលនឹងប្រកាន់ថា ខ្លួនឯងគ្រាន់បើជាងអ្នកដទៃ រហូតដល់មានការមើលងាយអ្នកដទៃដោយប្រការផ្សេងៗ ទាំងដែលខ្លួនឯងក៏កំពុងប្រឈមមុខនឹងមច្ចុរាជដែរនោះ?
គួរតែអាណិតអាសូរ និងសង្គ្រោះគ្នាទើបល្អ។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ "ជីវិត" សរសេរដោយ ភិក្ខុវជរប្បញ្ញោ សាន សុជា
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
