Reading Article
Public date : 04, May 2020 (50,782 Read)
សត្វសេកចម្រើនសតិប្បដ្ឋាន
|
|
|
តំណាលមកថា អ្នករបាំម្នាក់ដើរចាប់កូនសេកមកហ្វឹកហាត់។ នាងនៅអាស្រ័យភិក្ខុនី វេលាទៅក៍ទៅ (តែខ្លួន) ភ្លេចកូនសេក ពួកសាមណេរី ក៍ចាប់វាមកចិញ្ចឹមទុក ។ ដាក់ឈ្មោះឲ្យថា ពុទ្ធរក្ខិត (រក្សាពុទ្ធ)។
វាឆ្លើយថា អ្វីចា ម៉ែម្ចាស់ ព្រះថេរីសួរមានមនសិការភាវនាអ្វីខ្លះទេ? បក្សីឆ្លើយថា មិនមានទេ ម៉ែម្ចាស់។ ព្រះថេរីនិយាយថា ឯងអើយ ធម្មតាអ្នកនៅក្នុងសម្ចាក់បព្វជិតមិនគួរនឹងរស់នៅដោយបណ្តោយអត្តភាពចោល (បណ្តោយខ្លួន) គួរប្រារព្ធ មនសិការឯណាមួយ ហើយបានប្រាប់ថា តែយ៉ាងដទៃឯងមិនអាច (ធ្វើបាន) ចូរស្វាធ្យាយ (បរិកម្ម) ថា អដ្ឋិ អដ្ឋិ ឆ្អឹង ឆ្អឹង ។ វាតាំងនៅក្នុងឪវាទរបស់ព្រះថេរី ត្រាច់ស្វាធ្យាយថា អដ្ឋិ អដ្ឋិ ឆ្អឹង ឆ្អឹង ។ ថ្ងៃមួយ ពេលព្រឹកវាទំនៅលើចុងសសរហាលកំដៅថ្ងៃ បក្សីមួយបានយកក្រញ៉ុំក្រចកឆាបយកទៅ ។ វាស្រែកឮសំឡេង ចេច ចេច។ សាមណេរទាំងឡាយបានឮសំឡេងស្រែក ទើបនិយាយថា ព្រះម៉ែម្ចាស់ ពុទ្ធរក្ខិតៈ ត្រូវខ្លែងឆាបយកទៅហើយ នាងទៅជួយឲ្យវាព្រលែង ហើយនាំគ្នាកាន់យកដុំដីជាដើមដេញតាមទៅ ឲ្យវាព្រលែងទាល់តែបាន ។ ព្រះថេរីសួរវា ដែលគេជួយនាំមកទំនៅខាងមុខថា ពុទ្ធរក្ខិតៈ វាលាបក្សីឆាបយកទៅ ឯងគិតដូចម្តេច?
វាឆ្លើយថា ព្រះម៉ែម្ចាស់ នាងខ្ញុំមិនបានគិតយ៉ាងដទៃទេ នាងខ្ញុំគិតដល់គំនរឆ្អឹងប៉ុណ្ណោះ យ៉ាងនេះថា គ្រោងឆ្អឹងនេះឯងឆាបយកគ្រោងឆ្អឹងទៅ គ្រោងឆ្អឹងនឹងបែកធ្លាយខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ។ មិនថា សូម្បីក្នុងទីណា។ ល្អហើយ ល្អហើយ ពុទ្ធរិក្ខិតៈ (ការមនសិការយ៉ាងនេះ) នឹងជាបច្ច័យនៃការអស់ទៅនៃភពរបស់អ្នកក្នុងកាលអនាគត។ សូម្បីសត្វតិរច្ឆានក្នុងជនបទនោះ ក៏ប្រកបមនសិការក្នុងសតិប្បដ្ឋាន ដូចដែលពោលមកហើយនេះ ព្រោះដូច្នោះ ព្រះមានព្រះភាគកាលនឹងទ្រង់ញ៉ាំងការចម្រើនក្នុងសតិប្បដ្ឋាននោះឯង ឲ្យកើតដល់គេទាំងនោះ ទើបបានត្រាស់ព្រះសូត្រនេះទុក។ ដកស្រង់ចេញពី អដ្ឋកថាសតិប្បដ្ឋានសូត្រ ទំព័រ២៣ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
