Reading Article
Public date : 14, Oct 2021 (16,454 Read)
នៅព្រៃតែមិនស្ងាត់ចាកកាម
|
|
|
នៅព្រៃតែមិនស្ងាត់ចាកកាម
ព្រះយោគាវចរណាមួយ ដែលមានកាយចៀសចេញចាកវត្ថុកាម ទៅនៅអាស្រ័យក្នុងព្រៃជាទីស្ងាត់ហើយ, ប៉ុន្តែមិនហាមឃាត់ចិត្តឲ្យស្ងាត់ចាកកិលេសកាម បណ្ដោយឲ្យចិត្តប្រព្រឹត្តទៅតាមអំណាចវិតក្កៈទាំង ៣ គឺ កាមវិតក្កៈ ( សេចក្ដីត្រិះរិះស្វែងរកកាម ) ព្យាបាទវិតក្កៈ ( សេចក្ដីត្រិះរិះចងគំនុំនឹងអ្នកដទៃ ) វិហឹសាវិតក្កៈ ( សេចក្ដីត្រិះរិះប៉ងនឹងបៀតបៀនអ្នកដទៃ ) ក៏មិនវិសេសជាងអ្នកនៅចម្រើនសមណធម៌ក្នុងស្រុក ដែលស្ងាត់ចាកកាមនោះប៉ុន្មានទេ ដូចព្រះថេរៈ ១ រូបឈ្មោះ មេឃិយៈ ដែលទៅនៅក្នុងព្រៃមិនបានសម្រេចគុណវិសេសអ្វីឡើយ ព្រោះតែលុះអំណាចវិតក្កៈទាំង ៣ នោះ លុះត្រឡប់មកនៅក្នុងស្រុកវិញ បានស្ដាប់ធម្មីកថា ដែលព្រះបរមសាស្ដាទ្រង់សម្ដែងក្នុងវត្តជេតពនទើបបានសម្រេចព្រះអរហត្តក្នុងទីនោះឯង។ សូមនាំរឿងនោះមកសម្ដែងជាឧទាហរណ៍ដូចតទៅនេះ៖ រឿង ព្រះមេឃិយត្ថេរ កាលដែលព្រះអានន្ទត្ថេរមិនទាន់ទទួលនាទីជាពុទ្ធុបដ្ឋាកនៅឡើយ។ គ្រានោះ ព្រះមេឃីយត្ថេរលោកជាពុទ្ធុបដ្ឋាកកំពុងតែបម្រើព្រះដ៏មានព្រះភាគតែសព្វថ្ងៃ។ វេលាមួយលោកបានទៅឃើញអម្ពវន ( ព្រៃស្វាយ ) ជាទីរមណីយដ្ឋាន ក៏ក្រោកបង្គំលាព្រះបរមសាស្ដាបម្រុងនឹងទៅបំពេញព្យាយាមក្នុងទីនោះ។ ព្រះបរមសាស្ដាទ្រង់ឃាត់ថា ចូរអ្នកបង្អង់សិន ទម្រាំបានភិក្ខុដទៃមកជាឧបដ្ឋានកតថាគតសិន សឹមទៅចុះ។ ព្រះមេឃិយៈមិនស្ដាប់ ក្រាបបង្គំទូលទាស់ដោយប្រការផ្សេងៗថា៖ - ចំណែកព្រះអង្គបានសម្រេចកិច្ចហើយ ខ្ញុំព្រះអង្គមានកិច្ចត្រូវធ្វើតទៅទៀត មិនទាន់ស្រេច ក្រាបបង្គំទូលដូច្នេះហើយ ក៏ចៀសចេញទៅ។ លុះទៅនៅក្នុងទីនោះត្រូវអកុសលវិតក្កៈគ្របសង្កត់ អផ្សុកនៅមិនបានក៏ត្រឡប់មកគាល់ព្រះបរមគ្រូវិញ ហើយក្រាបបង្គំទូលសេចក្ដីនុះឲ្យទ្រង់ជ្រាប។ ព្រះអង្គត្រាស់ថា៖ ង្នកមានប្រាជ្ញាតែងពត់ចិត្ត ដែលញាប់ញ័រឃ្លេងឃ្លោង ដែលរក្សាបានដោយកម្រ ឃាត់បានដោយកម្រឲ្យជាចិត្តត្រង់ទៅបាន ដូចជាងធ្វើព្រួញពត់ព្រួយឲ្យត្រង់នោះឯង។ ធម្មតាវារិជាតិ ( សត្វកើតក្នុងទឹកមានត្រីជាដើម ) ដែលបុគ្គលស្រង់ឡើងផុតពីទឹកហើយគ្រវែងទៅលើគោក តែងបម្រះននៀលយ៉ាងណាមិញ ចិត្តនេះដែលយោគាវចរលើកឲ្យផុតពីទីធ្លាប់នៅគឺកាមគុណប្រាំ ហើយបោះទៅលើគោក គឺវិបស្សនាកម្មដ្ឋានបម្រុងនឹងលះចំណងមារក៏រមែងញាប់ញ័រដូច្នោះដែរ។ នាំរឿងនេះមក ដើម្បីបញ្ជាក់សេចក្ដីឲ្យឃើញច្បាស់ថាការដែលព្រះយោគីនៅអាស្រ័យក្នុងព្រៃជាទីសេនាសនៈដ៏ស្ងាត់គួរឲ្យស្ងាត់ទាំងកាយទាំងចិត្ត និងស្ងាត់ចាកឧបធិ ទើបឈ្មោះថាបានទទួលមត៌ក គឺការនៅក្នុងទីសេនាសនៈដ៏ស្ថាត់ ដែលព្រះអរហន្តសម្មាសម្ពុទ្ធជាបរមគ្រូទ្រង់ប្រទានទុកឲ្យនោះ ដោយប្រពៃ។ ពាក្យដែលពោលសរសើរសេនាសនៈដ៏ស្ងាត់ ដូចពោលមកហើយនេះ រាប់ថាជា ពុទ្ធសាសនា ពាក្យប្រដៅរបស់ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ គឺព្រះពុទ្ធរាល់ព្រះអង្គដែលបានត្រស់ក្នុងកាលទាំងពួង តែងប្រដៅដូច្នេះ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ឱវាទបាតិមោក្ខ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
