Reading Article
Public date : 19, Jan 2020 (16,495 Read)
រឿងអសោកមហារាជ
|
|
|
រឿងអសោកមហារាជ
(ចាក គ. ម.) (ឥន្ទ្រីយ៍ស្រគត់ស្រគំ អាចធ្វើមនុស្សមិច្ឆាទិដ្ឋិឲ្យជ្រះថ្លាបាន) ក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទពិន្ទុសារ ជាព្រះអសោកមហារាជ នានគរបាដលីបុត្ត ព្រះអង្គធ្លាប់រាប់អានពួកព្រាហ្មណ៍មិច្ឆាទិដ្ឋិ ហើយតែងនិមន្តមកឲ្យឆាន់ក្នុងដំណាក់ ៦ម៉ឺនរូបរាល់ពេល ។ សូម្បីព្រះអសោកជាព្រះរាជឱរសរជ្ជទាយាទ បានទទួលគ្រងសម្បត្តិជំនួសព្រះបិតាកាលណា ក៏ទ្រង់នៅតែរាប់អានព្រាហ្មណ៍តាមទំនៀមព្រះវរបិតា ឲ្យអញ្ជើញមកឆាន់ក្នុងដំណាក់អស់៣ឆ្នាំដែរ ។ ថ្ងៃមួយទ្រង់បានទតឃើញព្រាហ្មណ៍ទាំងនោះ ប្រព្រឹត្តអានាចារបរិភោគអាហារភោជន មិនសង្រួមឲ្យសមរម្យ ព្រះអង្គកើតវិប្បដិសារស្តាយក្រោយ មិនជ្រះថ្លា ទើបទ្រង់ពិចារណាថា ឳហ្ន! ទានអញធ្វើនេះអស់ប្រាក់រាប់សែនកោដិ គួរអញជ្រើសរើសអ្នកទទួលឲ្យមានឬកពាចិរយាសមសួនទើបបានផលច្រើន ។ ព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើព្រះតម្រិះយ៉ាងនេះ ក៏ស្រាប់តែទតឃើញនិគ្រោធសាមណេរជាអរហន្ត មានព្រះជន្មត្រឹម៧ឆ្នាំ ដែលជាក្មួយរបស់ព្រះអង្គ កំពុងនិមន្តកាត់ព្រះរាជវាំង បម្រុងនឹងទៅសួរព្រះនាងសុមនទេវីជាព្រះមាតា ឯស្រុកចណ្ឌាលគ្រាម ក៏មានព្រះរាជហឬទ័យព្រះថ្លានឹងឥន្ទ្រីយ៍ ស្រគត់ស្រគំរបស់សាមណេរ ទើបទ្រង់ត្រាស់ឲ្យរាជបុរសទៅនិមន្តមក ហើយទើបទ្រង់យាងចូលទៅប្រថាប់ក្បែរ បន្ទូលសួរថា លោកក្មួយដ៏ចំរើនខ្ញុំមានសេចក្តីជ្រះថ្លានឹងឥន្ទ្រីរបស់លោកណាស់ សូមនិមន្តលោកមកគង់ក្នុងព្រះរាជវាំងនេះត្រង់កន្លែងណាដែលលោកគាប់ព្រះទ័យ ។ សាមណេរឮដូច្នោះ ក៏យកព្រះហស្ថ តោងព្រះហស្ថព្រះមហាក្សត្រ ហើយឡើងគង់លើរាជបល្លង្កក្រោមមហាស្វេឆត្រ ។ ព្រះមហាក្សត្រទតឃើញដូច្នោះរឹងរិតតែមានសេចក្តីជ្រះថ្លាទៅទៀត ទ្រង់យកព្រះក្រយាស្ងោយ ដែលនាយវិសេសចាត់ចែងថ្វាយព្រះអង្គ ប្រគេនទៅសាមណេរឆាន់ទាំងអស់ លុះសាមណេរឆាន់ស្កប់ស្កល់ហើយទ្រង់និមន្តឲ្យសំដែងធម៌ ។ ឯសាមណេរ មានបំណងនឹងឲ្យមហាក្សត្រកើតសេចក្តីជ្រះថ្លាលើសលុបក៏សំដែងគាថាជាពុទ្ធភាសិតថាៈ អប្បមាទោ អមតំ បទំ បមាទោ មច្ចុនោ បទំ អប្បមត្តា ន មិយន្តិ យេ បមត្តា យថា មតា ។ សេចក្តីមិនប្រមាទជាផ្លូវនៃអមតះ សេចក្តីប្រមាទជាផ្លូចនៃមច្ចុ អ្នកណាមិនប្រមាទ ឈ្មោះថាមិនស្លាប់ អ្នកណាប្រមាទ ទុកដូចជាស្លាប់។ ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ព្រះធម្មទេសនានេះហើយ រឹងរិតតែមានសេចក្តិជ្រះថា្លជាមហិមា ទើបមានព្រះរាជបញ្ជា ឲ្យប្រកេននិច្ចភត្ត៨សម្រាប់ដល់និគ្រោធសាមណេររៀងរាល់ថ្ងៃ ។ តពីនោះមក ទ្រង់មានសេចក្តីជ្រះថ្លាចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនាខ្លាំងឡើងៗជាលំដាប់ដរាបដល់និមន្តព្រះសង្ឃ៦ម៉ឺនមកឆាន់ក្នុងដំណាក់រាល់ថ្ងៃ ហាមឃាត់មិនឲ្យព្រាហ្មណ៏មកឆាន់ទើយ ។ អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
