អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៩ មករា ឆ្នាំ២០២៣ (អាន: ១៤,៦១០ ដង)
ទោសនៃការស្រវឹងក្នុងរូបកាយ គិតតែតែងខ្លួនមិនធ្វើបុណ្យទាន
|
|
|
រឿងព្រះបាទអស្សកៈ
(ចាក អ. ទុ.)
(ទោសនៃការស្រវឹងក្នុងរូបកាយ គិតតែតែងខ្លួនមិនធ្វើបុណ្យទាន) កាលព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ប្រថាប់ក្នុងវត្តជេតពន មានបុរសម្នាក់លាប្រពន្ធទៅបួស លុះបួសហើយ ប្រពន្ធចេះតែទៅប្រលោមឲ្យសឹកវិញ។ ភិក្ខុនោះ ក៏មានសេចក្ដីអផ្សុកចង់សឹក។ ព្រះសាស្ដាបានហៅភិក្ខុនោះមកត្រាស់សួរថាៈ ម្នាលភិក្ខុបានឮថា អ្នកឯងចង់សឹកមែនឬ? សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស អផ្សុកមែន ព្រោះស្រ្ដីជាប្រពន្ធបង្គំពីមុន បានមកបបួលឲ្យសឹកទៅវិញ។ ម្នាលភិក្ខុ! ស្រ្ដីនោះមិនមែនធ្វើឲ្យអ្នកឯងអផ្សុកព្រោះស្នេហាទៅលើរូបវាតែក្នុងវាតែក្នុងតែជាតិនេះទេ វាធ្លាប់ធ្វើឲ្យអ្នកឯងមានទុក្ខធំតាំងពីព្រេងនាយមកម្លេះ។ សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស តើអតីតនិទាននោះដូចម្ដេច សូមអារាធនា សម្ដែងអតីតនិទាននោះ ដើម្បីទូលបង្គំបានដឹងផង។ ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់នាំអតីតនិទានមកសម្ដែងថាៈ ម្នាលភិក្ខុ! ក្នុងកាលកន្លងទៅយូរហើយ មានព្រះរាជាមួយអង្គនាមអស្សកៈ សោយរាជ្យក្នុងក្រុងបាតលី រដ្ឋកាសី មានអគ្គមហេសីឈ្មោះ ឧព្វរី ជាស្រ្ដីមានរូបឆោមល្អឆើតជាទីគាប់ព្រះទ័យណាស់។ មិនយូរប៉ុន្នានមហេសីនោះសោយទីវង្គត់ទៅ។ គ្រានោះព្រះបាទអស្សកៈ មានទុក្ខសោកសៅសង្រេងសង្រៃក្រៃលែង បានបញ្ជាឲ្យគេលើកសពនាងដាក់ក្នុងស្នូកដែលចាក់ប្រេងលាប មានក្លិនក្រអូប ដើម្បីកុំឲ្យសពនោះស្អុយរលួយ ហើយទើបឲ្យលើកស្នូកនោះដាក់លើគ្រែខ្ពស់មួយ។ ព្រះជារាទ្រង់ទតហើយ ទ្រង់ព្រះកន្សែងសោយសោកផ្ទំអត់ព្រះស្ងោយ ទោះបីព្រះញាតិវង្សានុវង្សអាមាត្យ មន្រ្តី ព្រាហ្មណ៍ ព្រឹទ្ធ អង្វរព្រះទ័យយ៉ាងណាក៏ពុំបាន ចេះតែទ្រង់ព្រះកន្សែងរវើរវាយថា ឧព្វរី! ៗ អស់ ៧ ថ្ងៃនាំឲ្យគេលំបាកចិត្តគ្រប់ ៗ គ្នា។ កាលនោះ មានតាបសមួយរូបបានសម្រេចអភិញ្ញា ៥ និងសមាបត្ដិ ៨ នៅអាស្រ័យក្នុងហិមវន្តប្រទេស បានចម្រើនអលោកកសិណ មានចក្ខុទិព្វបានរំពឹងឃើញព្រះរាជាអង្គនោះ កំពុងខ្សឹបខ្សួលទុក្ខសោកដូច្នោះ បានជ្រាបថាអាចជួយដោះទុក្ខបាន ក៏ហោះតាមអាកាស មកគង់លើថ្មមង្គល ក្នុងឧទ្យានព្រះបាទអស្សកៈ។ ពេលនោះ មានមាណពគឺព្រាហ្មណ៍កំលោះម្នាក់ចូលទៅក្នុងឧទ្យាន បានឃើញតាបសហើយ ក៏ចូលទៅថ្វាយបង្គំ។ តាបសសួរថា ម្នាលមាណព ស្ដេចក្នុងនគរនេះ ជាធម្មិករាជឬទេ? ករុណា ព្រះគុណម្ចាស់ ព្រះអង្គជាធម្មិករាជ ប៉ុន្តែអគ្គមហេសីព្រះអង្គ ធ្វើកាលកិរិយាក្ស័យព្រះជន្នទៅហើយ។ ព្រះអង្គឲ្យគេដាក់សពអគ្គមហេសីក្នុងស្នូកហើយ ទ្រង់ផ្ទំកើតទុក្ខសោក រវើរវាយខ្លាំងណាស់ ចំនួន ៧ ថ្ងៃមកហើយ ម៉េចក៏ព្រះគុណម្ចាស់មិនជួយសង្គ្រោះព្រះរាជាផង។ ម្នាលមាណព អាត្មាមិនដែលស្គាល់ព្រះរាជាហ្នឹងសោះ ប្រសិនបើព្រះអង្គស្ដេចយាងមក អាត្មាអាចថ្វាយព្រះពរ សូមព្រះរាជាជ្រាបទីកន្លែងកំណើតនៃអគ្គមហេសីនោះ នឹងឲ្យអគ្គមហេសីនោះថ្លែងការណ៍ថ្វាយ ក្នុងទីជិតបាទាព្រះអង្គបាន។ បើពិតដូច្នោះមែន សូមព្រះគុណម្ចាស់ រង់ចាំក្នុងទីនេះសិន ខ្ញុំព្រះករុណាទៅក្រាបបង្គំទូល សូមព្រះរាជាយាងមកក្នុងទីនេះ ។ មាណព ក៏ថ្វាយបង្គំតាបសលាទៅក្រាបបង្គំទូលព្រះរាជា តាមការណ៍ដែលខ្លួនបានជួប។ ព្រះរាជាមានព្រះទ័យត្រេកអរ ដោយទ្រង់ព្រះចិន្ដាថា អញនឹងបានឃើញនាងឧព្វរីមិនខាន។ ទើបស្ដេចឡើងគង់ទីន័ងរាជរថទៅក្នុងឧទ្យាននោះ លុះយាងដល់ថ្វាយបង្គំតាបស គង់ក្នុងទីសមគួរហើយ សួរតាបសថាៈ បពិត្រលោកម្ចាស់ដ៏ចម្រើន បានឮថា លោកម្ចាស់ជ្រាបទីដែលនាងទេវីមហេសីខ្ញុំម្ចាស់ ចាប់កំណើតមែនឬ? ថ្វាយព្រះពរមហារាជ អាត្មាដឹងមែន។ ចុះវាចាប់កំណើតក្នុងទីណាលោកម្ចាស់? បពិត្រមហារាជ នាងទេវីនោះ ស្រវឹងនឹងរូប ជាស្រ្ដីមានសេចក្ដីប្រមាទ ឥតបានធ្វើបុណ្យកុសលសោះ គិតតែពីសប្បាយ ឥលឡូវបានកើតជាសត្វកំពោងអាចម៍គោ ក្នុងឧទ្យាននេះឯង។ សូមទោសលោកម្ចាស់ ខ្ញុំមិនជឿទេ។ បើដូច្នោះ អាត្មាភាពបង្ហាញរូបវា សូមទ្រង់ទតនឹងឲ្យវានិយាយជាភាសាមនុស្សថ្វាយក្នុងពេលនេះ។ សូមលោកម្ចាស់ឲ្យវានិយាយចុះ ខ្ញុំបានឃើញរូបវាហើយ។ ពេលនោះដោយអនុភាពរបស់តាបស សត្វកំពោងអាចម៍គោញីឈ្មោលទាំងពីរ ក៏វាចេញពីដុំអាចម៍គោ មកឈប់ក្នុងទីជិតព្រះរាជា។ តាបសចង្អុរបង្ហាញកំពោងញីថា មហារាជនេះជាឧព្វរីទេវីរបស់មហាបពិត្រ នាងលះបង់ចោលព្រះអង្គហើយ វារគគើបតាមក្រោយកំពោងឈ្មោលជាប្ដីរបស់វា សូមទ្រង់ទតមើលចុះ! ខ្ញុំព្រះករុណាដូចជាមិនជឿ ប្រហែលប៉ុននាងឧព្វរីជាស្រីល្អឆើត មិនសមកើតជាសត្វកំពោងញីដូច្នេះសោះ។ ចាំអាត្មាភាពសួរឲ្យវានិយាយថ្វាយព្រះអង្គ គង់បានជ្រាបពុំខាន។ តាបសនិយាយជាមួយកំពោងញីដោយអានុភាពខ្លួនថា នែ នាងឧព្វរី! កំពោងញីឆ្លើយជាភាសាមនុស្សថា មានការអីទានប្រោស? កាលពីក្នុងអតីតជាតិនាងឈ្មោះអ្វី? ជាតិមុនខ្ញុំឈ្មោះ ឧព្វរី ជាអគ្គមហេសីស្ដេចអស្សកៈ។ ចុះឥឡូវនេះ នាងស្រលាញ់ព្រះបាទអស្សកៈ ឬ ស្រលាញ់កំពោងឈ្មោលរបស់ឯង? ទានប្រោសក្នុងជាតិមុនព្រះអស្សកៈជាប្ដីរបស់ខ្ញុំកាលនោះ ខ្ញុំតែងត្រេកត្រអាលលរីករាយសប្បាយចំពោះបញ្ចកាមគុណ ជាមួយនឹងស្ដេចអស្សកៈក្នុងឧទ្យាននេះ។ ប៉ុន្តែឥលូវខ្ញុំចែកឋានហើយ ស្ដេចអស្សកៈនោះគ្មានទាក់ទងអីនឹងគ្នាឡើយ ខ្ញុំត្រូវសម្លាប់ ស្ដេចអស្សកៈយកឈាមក្នុងបំពង់ករ លាបជើងកំពោងឈ្មោលជាប្ដីសម្លាញ់របស់ខ្ញុំក្នុងពេលនេះ ខ្ញុំស្អប់ស្ដេចអស្សកៈ ឥតមានចិត្តស្រលាញ់បន្ដិចសោះឡើយ។ ស្ដេចអស្សកៈ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់សម្ដីគួរឲ្យឈឺចាប់របស់កំពោងញីនោះហើយ ទ្រង់មានវិប្បដិសារីតូចព្រះទ័យថា ឯងខំប្ដូរជីវិតស្រលាញ់វា នឹកវាដរាបភ្លេចបាយភ្លេចទឹកភ្លេចដេកពួន ឥលូវវាមានប្ដីជាទីស្រលាញ់របស់វា ស្អប់ខ្ពើមឯង ចង់យកឈាមបំពង់កឯងលាបជើងប្ដីសម្លាញ់របស់វាទៀត អើហ្ន អញពេញជាឆោត ពេញជាខុស។ ទ្រង់ព្រះតម្រិះដូច្នេះហើយ ក៏បន្ទោរបង់នូវសេចក្ដីសោកស្ដាយទាំងអស់ចេញ បានបញ្ជាឲ្យរាជបុរសទៅយកសាកសពសម្អុយដែលដាក់ក្នុងស្នូបឯមហាប្រាសាទ ចេញចោលទៅក្នុងព្រៃស្មសាន ហើយទ្រង់ជម្រេះកេសា ព្រះសេរីរកាយ ព្រះអង្គស្អាតហើយថ្វាយបង្គំតាបស។ តាបសបានថ្វាយឱវាទទូន្មានព្រះរាជាឲ្យយល់ច្បាស់តាមធម៌ ហើយថ្វាយព្រះពរទៅព្រៃហេមពាន្តវិញ។ ព្រះរាជាក៏ថ្វាយបង្គំលាតាបសទៅនគរវិញ បានតែងតាំងស្រ្តីឯទៀត ជាអគ្គមហេសី ហើយគ្រប់គ្រងរាជសម្បត្តិប្រកបដោយទសពិធរាជធម៌តរៀងមកដោយសុវត្តិភាព។ លុះព្រះបរមសាស្ដា សម្ដែងអតីតនិទាននេះចប់ហើយ ទ្រង់ប្រកាសនូវសច្ចធម៌ទាំងឡាយ ហើយទ្រង់ប្រជុំជាតក៍។ ក្នុងទីបំផុតនៃសច្ចធម៌ ភិក្ខុអផ្សុកចង់សឹកនោះ បានសម្រេចសោគាបត្ដិផល។ ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ប្រជុំជាតក៍ថា នាងឧព្វរីក្នុងកាលនោះគីភរិយាពីមុនរបស់ភិក្ខុចង់សឹក។ អស្សកៈរាជក្នុងកាលនោះគឺភិក្ខុចង់សឹក។ មាណពក្នុងកាលនោះ គឺសារីបុត្រ ឯតាបសក្នុងកាលនោះគឺ តថាគតនេះឯង។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
