30
ថ្ងៃ សុក្រ ទី ២៩ ខែ មីនា ឆ្នាំថោះ បញ្ច​ស័ក, ព.ស.​២៥៦៧  
ស្តាប់ព្រះធម៌ (mp3)
ការអានព្រះត្រៃបិដក (mp3)
ស្តាប់ជាតកនិងធម្មនិទាន (mp3)
​ការអាន​សៀវ​ភៅ​ធម៌​ (mp3)
កម្រងធម៌​សូធ្យនានា (mp3)
កម្រងបទធម៌ស្មូត្រនានា (mp3)
កម្រងកំណាព្យនានា (mp3)
កម្រងបទភ្លេងនិងចម្រៀង (mp3)
បណ្តុំសៀវភៅ (ebook)
បណ្តុំវីដេអូ (video)
ទើបស្តាប់/អានរួច






ការជូនដំណឹង
វិទ្យុផ្សាយផ្ទាល់
វិទ្យុកល្យាណមិត្ត
ទីតាំងៈ ខេត្តបាត់ដំបង
ម៉ោងផ្សាយៈ ៤.០០ - ២២.០០
វិទ្យុមេត្តា
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុគល់ទទឹង
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុវត្តខ្ចាស់
ទីតាំងៈ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុសំឡេងព្រះធម៌ (ភ្នំពេញ)
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុមង្គលបញ្ញា
ទីតាំងៈ កំពង់ចាម
ម៉ោងផ្សាយៈ ៤.០០ - ២២.០០
មើលច្រើនទៀត​
ទិន្នន័យសរុបការចុចលើ៥០០០ឆ្នាំ
ថ្ងៃនេះ ១១,៩៣៧
Today
ថ្ងៃម្សិលមិញ ១៨០,១៣៣
ខែនេះ ៦,១៨៩,៨៧១
សរុប ៣៨៥,៤៧៦,៥៦៤
អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២០ កក្តដា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៦៤,១៧០ ដង)

ចិត្ត៨៩ ឬ ចិត្ត១២១



 
ចិត្ត៨៩ ឬ ចិត្ត១២១
កាមាវចរចិត្ត៥៤ + រូបាវចរចិត្ត១៥ + អរូបាវចរចិត្ត១២ + លោកុត្តរចិត្ត៨ = ៨៩
កាមាវចរចិត្ត
កាមាវចរចិត្ត៥៤ = អកុសលចិត្ត១២ + អហេតុកចិត្ត១៨ + សោភណៈចិត្ត២៤
- អកុសលចិត្ត១២ = លោភៈចិត្ត៨ + ទោសៈចិត្ត២ + មោហៈចិត្ត២
- អហេតុកចិត្ត១៨ = អកុសលវិបាកចិត្ត៧ + កុសលវិបាកចិត្ត៨ + កិរិយាចិត្ត៣
- សោភណៈចិត្ត២៤ = កុសលចិត្ត៨ + វិបាកចិត្ត៨ + កិរិយាចិត្ត៨
រូបាវចរចិត្ត
រូបាវចរចិត្ត១៥ (មហគ្គតៈឈាន) = កុសលចិត្ត៥ + វិបាកចិត្ត៥ + កិរិយាចិត្ត៥
អរូបាវចរចិត្ត
អរូបាវចរចិត្ត១២ = កុសលចិត្ត៤ + វិបាកចិត្ត៤ + កិរិយាចិត្ត៤
លោកុត្តរចិត្ត
លោកុត្តរចិត្ត៨ = មគ្គចិត្ត៤ + ផលចិត្ត៤
 


ចិត្ត​ទាំង​អស់​ដែល​រាប់​រៀប​ខាង​លើ​នេះ មាន​ចំនួន​៨៩ ។ ប៉ុន្តែ​បើ​រាប់​តាម​ឈាន លោកុត្ត​ចិត្ត​មាន​ទាំង​អស់​៤០ (​មិន​មែន​មាន​ត្រឹម​តែ​៨​ទេ​) គឺ​ថា​លោកុត្តរឈាន​មាន​៥ ហើយ​មគ្គ​ចិត្ត​៤ និង​ផល​ចិត្ត​៤ គុណ​នឹង​ឈាន​៥ ត្រូវ​ជា មគ្គ​ចិត្ត​២០ និង ផល​ចិត្ត​២០ ត្រូវជា៤០ ។

កាមាវចរចិត្ត៥៤ + រូបាវចរចិត្ត១៥ + អរូបាវចរចិត្ត១២ + លោកុត្តរចិត្ត៤០ = ចិត្ត១២១
ជា​ធម្មតា គេ​តែង​រាប់​ចិត្ត​៨៩ សេចក្តី​​នេះ​មិន​មែន​មាន​ន័យ​ថា បុគ្គល​ម្នាក់ ៗ មាន​ចិត្ត ៨៩​នោះ​ឡើយ ព្រោះ​ចិត្ត​មិន​កើត​ឡើង​ឯង ៗ នោះ​ទេ យោគាវចរ​ទាំង​ឡាយ​បណ្តុះ​ចិត្ត មាន​រូបាវចរ​ចិត្ត​ជា​ដើម ឲ្យ​កើត​ឡើង តាម​ការ​បំពេញ​ឈាន គឺ​សមាធិ និង វិបស្សនា កម្មដ្នាន ។

ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ បាន​ជា​សមាធិ​និង​វិបស្សនា ជា​វិធី​សំខាន់​បំផុត​ក្នុង​ការ​បដិបត្តិ​ព្រះធម៌ ។ បុគ្គល​ដែល​ធ្វើ​តែ​សីល​និង​ទាន គ្មាន​សមាធិ-វិបស្សនា មាន​ត្រឹម​តែ កាមាវចរ​ចិត្ត ដែល​ឲ្យ​សត្វ​កើត​ក្នុង​ឋាន​មនុស្ស​និង​ឋានសួគ៌ មិន​អាច​កើត​ក្នុង​ឋាន​រូប ព្រហ្ម, អរូបព្រហ្ម ឬ​សម្រេច​ព្រះនិព្វាន​បាន​ឡើយ ។ រូបាវចរ​ចិត្ត ឲ្យ​សត្វ​ទៅ​កើត​ក្នុង​ឋាន​រូប​ព្រហ្ម អរូបាវចរ​ចិត្ត ឲ្យ​សត្វ​ទៅ​កើត​ក្នុង​ឋាន​អរូប​ព្រហ្ម ។ លោកុត្តរ​ចិត្ត ជា​ចិត្ត​បរិសុទ្ធ រួច​ចាក​អាសវៈ​កិលេស​ទាំង​ពួង ឥត​មាន​សេសសល់ ។
 


ព្រះយោគាវចរ​ដែល​បាន​សម្រេច​អរហត្តផល​ពេញ​បរិបូណ៌ មិន​វិល​ត្រឡប់ កើត​ក្នុង​ភព​៣​ទៀត​ឡើយ ព្រះអង្គ​ចូល​ទៅ​កាន់​ព្រះនិព្វាន​ដែល​ជា​ស្ថាន​បរមសុខ ។ ព្រះយោគាវចរ​ដែល​បាន​សម្រេច​មគ្គ​ចិត្ត - ផល​ចិត្ត តែ​មិន​ទាន់​ដល់​អរហត្តផល នឹង ទៅ​កើត​ក្នុង​ឋានព្រហ្ម មាន​វេហប្ផលព្រហ្ម​ជាដើម ។ រី​ឯ​ភពទាំង​៣ ឬ​ត្រៃភព គឺ កាមាវចរភព (កាមភព) ១, រូបាវចរភព (រូបភព) ១ និងអរូបាវចរភព (អរូបភព) ១ សូម​​លើក​យក​មក​អធិប្បាយ​ដោយ​ខ្លី ៗ ដូច​ត​ទៅ៖
 


កាមលោក
កាមលោក មាន ១១ឋាន គឺ អបាយភូមិ៤, ឋានមនុស្ស១ និងឋានសួគ៌៦ ។
១- អបាយភូមិ៤ គឺ នរក១, តិរច្ឆាន១, ប្រេត១ និងអសុរកាយ១ ។ ជន​ដែល បាន​ប្រព្រឹត្ត​នូវ​អកុសលកម្ម មាន​ពៀរ​៥​យ៉ាង​គឺៈ សម្លាប់​សត្វ​១ លួច​ទ្រព្យ​គេ​១​​ ប្រព្រឹត្ត​ខុស​ក្នុង​កាម​១ ភូត​កុហក​១ និង​ផឹក​សុរា​និង​មេរ័យ្យ១ ជន​ទាំង​នោះ​ទៅ​កើត​ក្នុងភព​នរក តិរច្ឆាន ប្រេត អសុរកាយ បើ​បាន​កើត​ជា​មនុស្ស ក៏​មនុស្ស​នោះ​រង​ទុក្ខ​វេទនា​ជា​ខ្លាំង ។
២- ឋាន​មនុស្ស គឺ​ជន​ដែល​វៀរ​ចាក​ពៀរ​៥​យ៉ាង​ដូច​ពោល​មក​ខាង​លើ មក​កើត​ក្នុង​ឋាន​មនុស្ស​ដែល​សុខ​និង​ទុក្ខ​នៅ​លាយ​ឡំ​គ្នា ។ សត្វ​ដែល​រួច​ផុត​កម្ម​អំពី​អបាយភូមិ​ក៏​អាច​មក​កើត​ក្នុង​ឋាន​មនុស្ស​ដែរ ។ ទេវតា​ដែល​អស់​បុណ្យ​អំពី​ឋានសួគ៌ ក៏​មក​កើត​ក្នុង​ឋាន​មនុស្ស តែ​ទេរតា​អស់​បុណ្យ​ទាំង​នោះ​មិន​ទទួល​រង​ទុក្ខ​ខ្លាំង​ដូច​ជន​ដែល ជាប់​កម្ម​ក្នុង​ពៀរ​៥​យ៉ាង​នោះ​ឡើយ ។ ព្រះពោធិសត្វ​ក៏​មក​កើត​ជា​មនុស្ស​មុន​នឹង​បាន​ត្រាស់​ជា​ព្រះពុទ្ធ ។ មនុស្ស​ជា​អ្នក​មាន​ឧប្ប​និស្ស័យ​ខ្ពង់ខ្ពស់ ព្រោះ​ថា​អាច​កើត​ទាន់​សាសនា​ព្រះពុទ្ធ ហើយ​ប្រតិបត្តិធម៌ សីល- សមាធិ- បញ្ញា រហូត​ដល់​សម្រេច​ព្រះនិព្វានបាន ។
៣- ឋានសួគ៌៦ជាន់ គឺ៖
- ចាតុម្មហារាជជិកៈ ជា​ឋាន​របស់​មហារាជ​ទាំង​៤គឺ គន្ធព្វ (ទេវតារាំច្រៀង)១, យក្ខ១, នាគ១, គ្រុឌ១ ។ ទេវតា​ទាំង​នេះ​មាន​អាយុ​កំរិត​៥០០​ឆ្នាំ​ទិព្វ ។ ១​ថ្ងៃ​១​យប់​នៅ​ឋានសួគ៌​ស្មើ​នឹង​៥០​ឆ្នាំ​នៅ​ឋាន​មនុស្ស ។ ៥០០ ឆ្នាំទិព្វ​ស្មើ​នឹង៩,០០០,០០០​ឆ្នាំ​មនុស្ស ។
- តាវតឹង្សៈ ទេវតា​ឋាន​តាវតឹង្ស មាន​អាយុ​កំរិត ១,០០០ឆ្នាំទិព្វ ។
- យាមៈ ទេវតា​ឋានយាមៈ មាន​អាយុ​កំរិត ២,០០០ ឆ្នាំទិព្វ ។
- តុសិតៈ ទេវតា​ឋាន​តុសិត មាន​អាយុ​កំរិត​៤,០០០ ឆ្នាំទិព្វ ។
- និម្មានរតិ ទេវតា​ឋាន​និម្មានរតី មាន​អាយុ​កំរិត​៨,០០០ ឆ្នាំទិព្វ ។
- បរនិម្មិត្តវសវត្តិ ទេវតា​ឋាន​បរនិម្មិត្តវសវត្តី ជា​ឋានខ្ពស់​ជាង​គេ​ក្នុង​កាមាសួគ៌ មាន​អាយុ​កំរិត ១៦,០០០ ឆ្នាំទិព្វ ។

ទេវតា​ដែល​រក្សា​មនុស្ស​លោក គឺពពួកគន្ធព្វទេវតា​ពី​ឋានចាតុម្មហារាជិកៈ ។ ជន​ដែល​រក្សា​នូវ​សីល​មិន​ឲ្យ​ដាច់ បូជា​ចំពោះ​ព្រះរតនត្រៃ ព្រះពុទ្ធ- ព្រះធម៌- ព្រះសង្ឃ ធ្វើទាន ភាវនា​សំអាត​ចិត្ត គោរព​មាតាបិតា​​របស់​ខ្លួន​លុះ​ស្លាប់​ទៅ នឹង​ទៅ​កើត​ក្នុង​ឋាន សួគ៌ ខ្ពស់​ទាប​ទៅ​តាម​អំណាច​នៃ​កុសលកម្ម​រៀង​ខ្លួន ។ ទេវតា​នៃ​ឋាន​បរនិម្មិត្តវសវត្តី ជា​ព្រះអាទិទេព ដែល​គ្រប់​គ្រង​លើ​អាទិទេព​ដទៃ​ឯ ទៀត ។ ទេវតា​ទាំង​ឡាយ​តែង​មាន​ការ​គោរព​ចំពោះ​ព្រះព្រហ្ម ដែល​មាន​ឋានៈ​និង​អំណាច​ខ្ពង់​ខ្ពស់​ជាង ។

រូបលោក
រូបលោក គឺ​ឋាន​របស់​ព្រះ​ព្រហ្ម​ដែល​មាន​រូប (ខ្លួន- ប្រាណ) ។ ជន​ដែល​ធ្វើ​នូវ​មហគ្គតៈ​ឈាន គឺ​ថា​បាន​ដល់​ នូវ​ការ​សម្រេច​ឈាន ក្នុង​ការ​ធ្វើ​កម្មដ្នាន​ណា​មួយ ក្នុង​កម្មដ្នាន​៣៦ មាន​កសិណ​១០, អសុភ១០, អនុស្សតិ១០, ព្រហ្មវិហារ៤, សញ្ញា១, វវដ្នាន១ ជន​នោះ​ក្រោយ​ពេល​អស់​អាយុ អំពី​លោក​នេះ​ទៅ នឹង​ទៅ​កើត​ក្នុង​ឋាន​រូបព្រហ្ម ដែល រាប់​រៀប​តាម​ឈាន​ដូច​តទៅ៖
បឋមជ្ឈានភូមិ (ឈានទី១)
- ព្រហ្មបរិសជ្ជា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​១​ភាគ​៣​នៃ​អសង្ខេយ្យកប្ប ។
- ព្រហ្មបុរោហិតៈ អាយុ​ព្រហ្មមាន​កំរិត​កន្លះ​នៃ​អសង្ខេយ្យកប្ប ។
- មហាព្រហ្មា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​១​អសង្ខេយ្យកប្ប ។
(រយៈ​ពេល​ចាប់​តាំង​ពី​មនុស្ស​អាយុ​បាន​តែ​ត្រឹម​១០​ឆ្នាំ​ស្លាប់ ដល់​ពេល​មនុស្ស​មានអា យុ​វែង​មិនកំណត់ ​រហូត​ដល់​មនុស្ស​អាយុ​បាន​តែ​ត្រឹម​១០​ឆ្នាំ​ស្លាប់​វិញ ​១​ជុំ​នេះ​ហៅ​ថា​១​អន្តរកប្ប ។ ​២០​អន្តរកប្ប​ស្មើ​នឹង​១​អសង្ខេយ្យកប្ប ។ ​៤​អសង្ខេយ្យកប្ប​ស្មើ​នឹង​១មហាកប្ប)

ទុតិយជ្ឈានភូមិ (ឈានទី២)
- បរិត្តាភា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​២​មហាកប្ប ។
- អប្បមាណាភា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៤​មហាកប្ប ។
- អាភស្សរា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៨​មហាកប្ប ។

តតិយជ្ឈានភូមិ (ឈានទី៣)
- បរិត្តាសុភៈ អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​១៦​មហាកប្ប ។
- អប្បមាណសុភៈ អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៣២​មហាកប្ប ។
- សុភកិណ្ហៈ អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៦៤មហាកប្ប ។

ចតុត្ថជ្ឈានភូមិ និង​បញ្ចមជ្ឈានភូមិ ហៅ សុទ្ធាវាស (ឈានទី៤ ទី៥)
- វេហប្ផលៈ អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៥០០​មហាកប្ប ។
- អសញ្ញសត្តៈ ​អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៥០០​មហាកប្ប ។
- អវិហា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​១,០០០​មហាកប្ប ។
- អតប្បា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​២,០០០មហាកប្ប ។
- សុទស្សា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៤,០០០មហាកប្ប ។
- សុទស្សី អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៨,០០០មហាកប្ប ។
- អកណិដ្នា អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​១៦,០០០​មហាកប្ប ។

ព្រះសោតាបន្ន និងព្រះសកទាគាមិ ដែល​សម្រេច​ឈាន​ទី​៥ ទៅ​កើត​ក្នុង​ឋានវេហប្ផលព្រហ្ម ។ ព្រះអនាគាមិ និង ព្រះអរហន្ត កើត​ក្នុង​សទ្ធា​វាសព្រហ្ម​នេះ​រហូត ដល់​បាន​សម្រេច​អរហត្ត​ផល​ពេញ​បរិបូណ៌ ហើយ​ក៏​ចូល​ទៅ​កាន់​បរិនិព្វានទៅ ។

អរូបលោក
អរូបលោក ជា​ឋាន​របស់​ព្រះព្រហ្មឥត​រូប គឺ​ថា​មាន​តែ​ចិត្ត មិន​មាន​ខ្លួន ប្រាណ​ឡើយ ។ អរូប​លោក​នេះ​ជា​ឋានខ្ពស់​ជាង​គេ​បំផុត មាន​៤ថ្នាក់​គឺៈ
- អាកាសានញ្ចាយតនៈ អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​២០,០០០មហាកប្ប ។
- វិញ្ញាណញ្ចាយតនៈ អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៤០,០០០​មហាកប្ប ។
- អាកិញ្ចញ្ញាយតនៈ អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៦០,០០០​មហាកប្ប ។
- នេវសញ្ញានាសញ្ញាយតនៈ អាយុ​ព្រហ្ម​មាន​កំរិត​៨៤,០០០​មហាកប្ប ។
 


ព្រះយោគាវចរ​ដែល​ចំរើន អារុប្បជ្ឈាន​៤ ទៅ​កើត​ក្នុង​អរូប​លោក​នេះ រហូត​ដល់​បាន​សម្រេច​អរហត្ត​ផល​ក៏​បរិនិព្វាន​ទៅ ។ អរុប្បជ្ឈាន​៤​នោះ​គឺ៖
១- អាកាសានញ្ចាយតនៈ យក​អាកាស​ក្នុង​បដិភាគ​និម្មិត​ដែល​កើត​ពី កសិណ ជា​អារម្មណ៍ ។
២- វិញ្ញាណញ្ចាយតនៈ ស្រាវ​យក​អរូបវិញ្ញាណទី១ ដែល​ផ្សាយ​ទៅ​មិន មាន​ទី​បំផុត ជា​អារម្មណ៍ ។
៣- អាកិញ្ចញ្ញាយតនៈ កំណត់​យក​អរូប​វិញ្ញាណទី២ ដែល​ផ្សាយ​ទៅ​មិន​មាន​កង្វល់​តិច​តួច​មក​ជា​អារម្មណ៍ ។
៤- នេវសញ្ញានាសញ្ញាយតនៈ កំណត់​យក​សេចក្តី​ល្អិត របស់​អរូប វិញ្ញាណទី៣ ដែល​មាន​ស្ទើរ​តែ​នឹង​មិន​មាន មក​ជា​អារម្មណ៍ ។

ព្រះអរហន្ត​ដែល​មិន​ទាន់​សម្រេចអរហត្តផល​ពេញ​បរិបូណ៌ ហើយ​បាន​ចំរើន អរុប្បជ្ឈាន ទៅ​កើត​ក្នុង​អរូបលោក​នេះ លុះ​ដល់​សម្រេចអរហត្តផល​ពេញ​បរិបូណ៌ ហើយ​ក៏​បរិនិព្វាន​ទៅ ។ បរិនិព្វាន មាន​ន័យ​ថា ស្លាប់​ទៅ​លែង​កើត​ទៀត​ក្រោយ​ដែល​បាន​សម្រេច​អរ ហត្តផលពេញ​បរិបូណ៍​ហើយ ។ សូម​កុំ​ច្រឡំ បរិនិព្វាន នឹង និព្វាន ។

និព្វាន
ព្រះនិព្វាន​ជា លោកុត្តរធម៌ (​ចេញ​ផុត​ត្រៃ​លោក) ។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់ ទ្រង់​ត្រាស់​ហៅ​ថា​និព្វាន​នោះ ព្រោះ​ចេញ​ចាក​តណ្ហា​ដែល​ជា​គ្រឿង​ដោត​ក្រង ។ ព្រះ​និព្វាន​មាន​២យ៉ាង​គឺៈ
១- សឧបាទិសេសនិព្វាន រលត់​តែ​កិលេស តែ​បញ្ចក្ខន្ធ​នៅ​មិន​ទាន់​អស់ ។
២- អនុបាទិសេសនិព្វាន រលត់​កិលេស​ផង រលត់​ទាំង​បញ្ចក្ខន្ធ​ផង ។

លោកុត្តរចិត្ត កើត​ឡើង​ដោយ​ការ​ចំរើននូវវិបស្សនា គឺ​ការ​បណ្តុះ​បញ្ញា ។ មុន​នឹង​ចំរើន​វិបស្សនា​បាន ព្រះយោកាវចរ​ត្រូវ​តែ​ចំរើន​សមាធិ មាន​អនាបនស្សតិ​ជាដើម​ឲ្យ​បាន​បរិបូណ៌​សិន គឺ​ថា​ត្រូវ​បាន​នូវ​បឋមជ្ឈាន ឬ​ឈាន​ខ្ពស់​ជាង​នេះ ជា​មុន​ទើប ចាប់​ផ្តើម​ចំរើន​វិបស្សនា​ជា​ក្រោយ ។ ឯ​វិបស្សនា​នោះ​មាន​៧ ហៅថា អនុបស្សនា​៧​ គឺ ១- អនិច្ចានុបស្សនា, ២- ទុក្ខានុបស្សនា, ៣- អនត្តានុបស្សនា, ៤- និព្វទានុបស្សនា, ៥- វិរាគានុបស្សនា, ៦- និរោធានុបស្សនា, ៧- បដិនិស្សគ្គានុបស្សនា ។ 

លោកុត្តរចិត្ត ឬ លោកុត្តរញាណ មាន​៨​គឺ មគ្គញាណ៤ និង ផលញាណ៤ កើត​ឡើង​ដោយ​សារ​ការ​ចំរើន​នូវ​អនុបស្សនា​៧​ខាង​លើ​នេះ ។ មគ្គញាណ- ផលញាណ មាន​៤​ថ្នាក់​ពី​ទាប​ទៅ​ខ្ពស់​ដូច​ត​ទៅ៖

មគ្គញាណ៤
១- សោតាបត្តិមគ្គញាណ ញាណសម្បយុត្តដោយមគ្គ គឺ​កិរិយា​ស្វែង​រក​ព្រះ និព្វាន​នៃ​បុគ្គល​ដល់​ហើយ​ក្នុង​ដើម​នៃ​ធម៌ ដូច​ជា​ខ្សែ​ឈ្មោះ​ថា​សោតៈ ។
២- សកទាគាមិមគ្គញាណ ញាណសម្បយុត្តដោយមគ្គ គឺ​កិរិយា​ស្វែង​រក​ព្រះ និព្វាន​នៃ​បុគ្គល​ដែល​មក​កាន់​មនុស្ស​លោក​នេះ អស់​វារៈ​ម្តង​ទៀត ដោយ​អំណាច​នៃ​បដិសន្ធិ ។
៣- អនាគាមិមគ្គញាណ ញាណសម្បយុត្តដោយមគ្គ គឺ​កិរិយា​ស្វែង​រក​ព្រះ និព្វាន​នៃ​បុគ្គល​ដែល​មិន​មក​កាន់​កាម​ធាតុ ឰ​ដ៏​ខាង​ក្រោម​ដោយ​អំណាច​បដិសន្ធិ​ឡើយ ។
៤- អរហត្តមគ្គញាណ ញាណសម្បយុត្តដោយមគ្គ គឺ​កិរិយា​ស្វែង​រក​ព្រះ និព្វាន​នៃ​បុគ្គល​ដែល​មាន​កិរិយា​ធ្វើ​នូវ​បាបកម្ម ក្នុង​ទី​ស្ងាត់​មិន​មាន ។

ផលញាណ៤
១- សោតាបត្តិផលញាណ ញាណសម្បយុត្តដោយផល ​គឺ​កិរិយា​សម្រេច​នូវ ព្រះ​និព្វាន​នៃ​បុគ្គល​ដល់​ហើយ​ក្នុង​ដើម​នៃ​ធម៌ ដូច​ជា​ខ្សែ​ឈ្មោះ​ថា សោតៈ ។
២- សកទាគាមិផលញាណ ញាណសម្បយុត្តដោយផល គឺ​កិរិយា​សម្រេច​នូវ ព្រះនិព្វាន​នៃ​បុគ្គល​ដែល​មក​កាន់​មនុស្ស​លោក​នេះ អស់វារៈ​ម្តង​ដោយ​អំណាច​នៃ​បដិសន្ធិ ។
៣- អនាគាមិផលញាណ ញាណសម្បយុត្តដោយផល គឺ​កិរិយា​សម្រេច​នូវ ព្រះ និព្វាននៃបុគ្គល ដែល​មិន​មក​កាន់​កាម​ធាតុ ឰ​ដ៏​ខាង​ក្រោម​ដោយ​អំណាច​បដិសន្ធិ ឡើយ ។
៤- អរហត្តផលញាណ ញាណសម្បយុត្តដោយផល គឺ​កិរិយា​សម្រេច​នូវ​ព្រះ និព្វាន​នៃ​បុគ្គល​ដែល​មាន​កិរិយា​ធ្វើ​នូវ​បាបកម្ម ក្នុង​ទី​ស្ងាត់​មិន​មាន ។

សេចក្តី​ដូច​បានអធិប្បាយ​មក​ខាង​លើ គ្រាន់​តែ​ជា​សេចក្តី​ពន្យល់​ខ្លី ៗ ដើម្បី បង្ហាញ​ថា​តើ​បុគ្គល​ប្រតិបត្តិ​ធម៌​អ្វី នឹង​ទៅកើត​ក្នុង​ភពណា ហើយ​ថា​តើបុគ្គល​ប្រតិបត្តិ​ធម៌​អ្វី​ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​រួចចាក​ផុត​អំពី​ការ​កើត​ស្លាប់ ៗ ក្នុង​ភព​៣ សម្រេច​មគ្គ​និង​ផល​ទៅ កាន់​ទី​ឧត្តម​ឋាន​គឺ​ព្រះនិព្វាន ដែល​ជា​ឋាន​បរមសុខ ។ អ្នក​ប្រតិបត្តិ​ធម៌ ព្រៀប​ដូច​ជា អ្នក​អុំ​ទូក​បញ្រ្ចាស​ទឹក​ហូរ តែ​កាល​ណា​បន្ធូ​រ​ដៃ ទូក​មុខ​ជា​នឹង​រសាត់​ថយ​ក្រោយ​ជា​មិន​ខាន ។

ជន​ណា​ឃើញ​ដោយ​បញ្ញា​ចក្ខុ នូវ​ហេតុ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​កើត​ទុក្ខ ឃើញ​នូវ​ផ្លូវ​ដែល​នាំ​ទៅ​កាន់​ការ​រំលត់​ទុក្ខ ហើយ​រលាស់​ខ្លួន​ចេញ​អំពី​ទុក្ខ ជន​នោះ​ជា​អ្នក​ឈ្នះ​នូវ​កម្លាំង ទឹក​ហូរ​បាន ។ បុគ្គល​ត្រូវ​តែ​ខំ​ស្វែង​រក​ធម៌ ព្រោះ​ធម៌​ពិត​គេ​រក​ឃើញ​ដោយ​កម្រ ។ ធម៌​ពិត​ដែល​គេ​រក​ឃើញ​ដោយ​កម្រ​នោះ​គឺ សីល- សមាធិ- បញ្ញា ។ សីល- សមាធិ- បញ្ញា​នោះ​គឺ​ សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​៧​យ៉ាង ហៅ​ថា វិសុទ្ធិ​៧​នោះ​ឯង ។ រី​ឯ​វិសុទ្ធិ​៧​នោះ​ចែក​ជា​ពីរ​គឺ
ធម៌​ជា​ឫស​គល់ (សីល​វិសុទ្ធិ​១​និង​ចិត្ត​វិសុទ្ធិ​១) និង​ធម៌​ជា​តួ​វិបស្សនា (ទិដ្និវិសុទ្ធិ១, កង្ខា វិតរណវិសុទ្ធិ១, មគ្គាមគ្គញាណទស្សនវិសុទ្ធិ១, បដិបទាញាណទស្សនវិសុទ្ធិ១ និងញាណទស្សនវិសុទ្ធិ១) ។ សីល​វិសុទ្ធិ ជា​សីល ។ ចិត្ត​វិសុទ្ធិ ជា​សមាធិ ។ ទិដ្និវិសុទ្ធិ១, កង្ខាវិតរណវិសុទ្ធិ១, មគ្គាមគ្គញាណទស្សនវិសុទ្ធិ១, បដិបទាញាណទស្សនវិសុទ្ធិ១ និងញាណទស្សនវិសុទ្ធិ១ ទាំង​៥នេះ​ជា​បញ្ញា ។
 


១- សីលវិសុទ្ធិ សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​នៃសីល ។ 
២- ចិត្តវិសុទ្ធិ សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​នៃ​ចិត្ត (សមាធិចិត្ត) ។ 
៣- ទិដ្និវិសុទ្ធិ សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​នៃ​ការ​ឃើញ ។
៤- កង្ខាវិតរណវិសុទ្ធិ សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​នៃ​ការ​យល់​ឃើញ​ច្បាស់​កន្លង​សេចក្តី សង្ស័យ​បាន ។
៥- មគ្គាមគ្គញាណទស្សនវិសុទ្ធិ សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​នៃ​ដឹង​ពិត ស្គាល់​ពិតថា​នេះ​ជា​ផ្លូវ នេះ​មិន​មែន​ជា​ផ្លូវ ។
៦- បដិបទាញាណ​ទស្សនវិសុទ្ធិ សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​នៃ​ការ​ដឹង​ច្បាស់​ឃើញ​ច្បាស់​នូវផ្លូវ​ប្រតិបត្តិ ដែល​ជា​ហេតុ​ឲ្យ​អរិយមគ្គ​កើត​ឡើង ។
៧- ញាណទស្សនវិសុទ្ធិ សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​នៃ​ការ​ឃើញ នូវ​ករណីយកិច្ច​ដែល​ជា ចំណែក​នៃ​លោកុត្តរៈ គឺ​ឃើញ​ក្នុង​មគ្គ៤ ដោយ​ជាក់​ច្បាស់ តាម​លក្ខណៈ​និង​សភាវៈ មិន​វង្វេង​ទៅ​តាម​សម្មុតិ លោក​វោហារ​ថា ជា​សត្វ​ជា​បុគ្គល យើង- គេ​ឡើយ ដែល​ជា​តួទិដ្និវិសុទ្ធិ ទាំង​ជា​ហេតុ និង​ជា​បច្ច័យ កន្លង​កង្ខា​ក្នុង​កាល​ទាំង​៣​ចេញ​បាន គឺ​មិន​សង្ស័យ​ថា​យើង​ច្យុត​មក​ពី​ទី​ណា ? យើង​ជា​អ្វី ? យើង​នឹង​ទៅ​កើត​ក្នុង​ទី​ណា ? ទេវបុត្តទេវតា​មាន ឬ​មិន​មាន ? ដែល​ជា​តួ​កង្ខាវិតរណ​វិសុទ្ធិ ។

សង្ខារ​ទាំង​ឡាយ​ជា​របស់​មិន​ទៀង ។ របស់​ឯណា​មិន​ទៀង តែ​កើត​ឡើង​ហើយ​រលត់​បាត់​បង់​ទៅ​វិញ របស់​នោះ​ជា​ទុក្ខ​ពិត ។ បើ​របស់​ណា​ជា​ទុក្ខរបស់​នោះ​ជា​អនត្តា មិន​គួរ​បើ​នឹង​ប្រកៀក​ប្រកាន់​ថា​ជា​របស់​ខ្លួន ដោយ​អំណាច​តណ្ហា ឧបាទាន មានៈ និងទិដ្និ (យល់ខុស)​ឡើយ ។

ប្រភព
ដោយ ៥០០០ឆ្នាំ

 
Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
) [1] => Array ( [shortcode_id] => 2 [shortcode] => [ADS2] [full_code] => c ) ) )
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
ផ្សាយ : ២០ កក្តដា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៥៤,៥៣៨ ដង)
ការយល់ដឹង បញ្ញា៨យ៉ាងរបស់ព្រះពោធិសត្វ
ផ្សាយ : ២៤ មីនា ឆ្នាំ២០២៤ (អាន: ១៨,៦៦៣ ដង)
អ្នក​ឆ្លាត​បើ​ចង់​បាន​សេចក្ដី​សុខ​បីយ៉ាង​ត្រូវ​តែ​រក្សា​សីល
ផ្សាយ : ៣១ សីហា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ២១,៥៦០ ដង)
កូន​ត្រូវ​​ជា​មនុស្ស​ល្អ
ផ្សាយ : ០២ ធ្នូ ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១០,២៥៨ ដង)
សម្រេច​ព្រះនិព្វាន ក៏​ព្រោះ​ចិត្ត
ផ្សាយ : ២១ មីនា ឆ្នាំ២០២៤ (អាន: ៣១,៥០៧ ដង)
ទោស​ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន​របស់​អ្នក​ល្មើស​សីល ៥
ផ្សាយ : ១៦ កក្តដា ឆ្នាំ២០២១ (អាន: ២១,២៧០ ដង)
គប្បីដើរក្នុងផ្លូវរបស់ខ្លួនឯង  ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ
ផ្សាយ : ២៧ កញ្ញា ឆ្នាំ២០២១ (អាន: ៣៣,៩៥៧ ដង)
សន្ដោស ធ្វើឲ្យមានទ្រព្យ ចេះគ្រប់
៥០០០ឆ្នាំ បង្កើតក្នុងខែពិសាខ ព.ស.២៥៥៥ ។ ផ្សាយជាធម្មទាន ៕
CPU Usage: 2.63
បិទ
ទ្រទ្រង់ការផ្សាយ៥០០០ឆ្នាំ ABA 000 185 807
   ✿ សម្រាប់ឆ្នាំ២០២៤ ✿  សូមលោកអ្នកករុណាជួយទ្រទ្រង់ដំណើរការផ្សាយ៥០០០ឆ្នាំជាប្រចាំឆ្នាំ ឬប្រចាំខែ  ដើម្បីគេហទំព័រ៥០០០ឆ្នាំយើងខ្ញុំមានលទ្ធភាពពង្រីកនិងរក្សាបន្តការផ្សាយតទៅ ។  សូមបរិច្ចាគទានមក ឧបាសក ស្រុង ចាន់ណា Srong Channa ( 012 887 987 | 081 81 5000 )  ជាម្ចាស់គេហទំព័រ៥០០០ឆ្នាំ   តាមរយ ៖ ១. ផ្ញើតាម វីង acc: 0012 68 69  ឬផ្ញើមកលេខ 081 815 000 ២. គណនី ABA 000 185 807 Acleda 0001 01 222863 13 ឬ Acleda Unity 012 887 987  ✿✿✿