អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ០២ កុម្ភះ ឆ្នាំ២០២១ (អាន: ១៩,៤២២ ដង)
ពាក្យថា សមណៈ
|
|
|
បុគ្គលដែលឥតអធិវាសនក្ខន្តី ទោះបីមិនបានសម្លាប់អ្នកដទៃឲ្យវិនាសចាកជីវិតទេ, គ្រាន់តែបៀតបៀនដោយបហរណវត្ថុមាន ដំបងព្រនង់ជាដើម ឲ្យគេបានសេចក្ដីលំបាក ក៏មិនហៅថា សមណៈ ដែរ។
ព្រោះហេតុអ្វីបានជាពោលដូច្នោះ? ព្រោះហេតុមិនទាន់រម្ងាប់ចាកសេចក្ដីបៀតបៀននៅឡើយ, លុះតែជាអ្នកប្រព្រឹត្តស្ងប់រម្ងាប់ចាកសេចក្ដីបៀតបៀន ទើបហៅថា សមណៈ បាន, ដូចមានពុទ្ធភាសិតថា៖ សមិតត្តា ហិ បាបានំ សមណោតិ វុច្ចតិ សេចក្ដីថា អ្នកដែលរម្ងាប់នូវបាបទាំងឡាយឲ្យស្ងប់ទៅបានទើបតថាគតហៅថា សមណៈ ដោយហេតុដែលគេជាអ្នកស្ងប់រម្ងាប់នោះឯង។ ការដែលរម្ងាប់នូវបាប ជាលក្ខណៈគ្រឿងសំគាល់របស់សមណៈ។ ន័យមួយទៀត ដែលហៅថា សមណៈ នោះ មិនហៅត្រឹមតែភេទជាគ្រឿងចំណាំឡើយ គឺហៅតាមលក្ខណៈដូចពោលមកនេះឯង, ដ្បិតមានពុទ្ធភាសិតថា៖ ន មុណ្ឌកេន សមណោ អព្វតោ អលិកំ ភណំ ឥច្ឆាលោភសមាបន្មោ សមណោ កឹ ភវិស្សតិ យោ ច សមេតិ បាបានិ អណុំថូលានិ សព្វសោ សមិតត្តា ហិ បាបានំ សមណោតិ វុច្ចតិ។ សេចក្ដីថា បុគ្គលមិនមែនបានឈ្មោះថា សមណៈ ព្រោះតែកោរសក់ប៉ុណ្ណោះទេ អ្នកដែលឥតវត្តប្រតិបត្តិ និយាយពាក្យឡេះឡោះ មិនត្រូវតាមធម៌វិន័យ ជាអ្នកសម្បូណ៌ដោយសេចក្ដីប្រាថ្នា សេចក្ដីលាភ នឹងឈ្មោះថា សមណៈ ដូចម្ដេចបាន, ចំណែកខាងជនដែល ជាអ្នករម្ងាប់នូវបាបទាំងតូចទាំងធំបានដោយសព្វគ្រប់ ទើបតថាគតហៅថា សមណៈ ព្រោះតែគេរម្ងាប់នូវបាបទាំងឡាយនោះឯង។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ឱវាទបាតិមោក្ខ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
