អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ០២ ធ្នូ ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៩,៣៤៦ ដង)
អសង្ខតា ធម្មា បានដល់ព្រះនិព្វាន ដែលមិនមានការប្រជុំតាក់តែង
|
|
|
អសង្ខតា ធម្មា បានដល់ព្រះនិព្វាន ដែលមិនមានការប្រជុំតាក់តែង
គំនរភ្នក់ភ្លើងជាធម្មជាតិតែងតែក្តៅ បុគ្គលដែលេនៅ ក្នុងគំនរភ្នក់ភ្លើង ឬ នៅក្នុងផ្ទះដែលត្រូវភ្លើងឆេះ មិនគួរគប្បី អង្វរភ្លើង ឬគិតចង់ឱ្យភ្លើងត្រជាក់នោះទេ តែមធ្យោបាយ មានតែម៉្យាងគត់គឺ រត់លោតចេញអំពីភ្លើង យ៉ាងណាម៉ិញ រូបក្តី នាមធម៌ក្តី ឬក៏បានដល់ភពជាតិកំណើតនេះឯងហើយ ដែលជា គំនរភ្នក់ភ្លើងមានកំដៅដ៏ខ្លាំងក្លា យើងដាច់ខាតមិនត្រូវបន្ទោស ភ្លើងថា ម៉េចក៏វាក្តៅម៉្លេះ ម៉េចក៏វាមិនត្រជាក់ ប៉ុន្តែព្រោះ សេចក្តីល្ងង់គឺអវិជ្ជារបស់ខ្លួនឯងទេតើ ដែលនាំឱ្យខ្លួនឯងដើរ ចូលភ្លើង គឺភពជាតិកំណើត ដូច្នេះរឿងសំខាន់គឺត្រូវចេញ យ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់អំពីភ្នក់ភ្លើង មិនត្រូវរករឿងឈ្លោះស្តី បន្ទោសភ្លើងឡើយ គ្រាន់តែកំណត់ដឹងឱ្យបានច្បាស់លាស់ថា ធម្មតា ភ្លើងវាត្រូវតែក្តៅ ។ រូបកាយតែងតែគ្រាំគ្រា ជាសំបុកនៃរោគ មានរូប មាន រោគ មានភ្លើង មានក្តៅ ពាក្យនេះសុទ្ធតែធ្លាប់ដឹងគ្រប់ៗ គ្នា ប៉ុន្តែចំណុចខ្វះខាតរបស់សត្វលោក គឺមិនចង់ឱ្យរូបកាយរបស់ខ្លួនមានជំងឺមិនចង់ឱ្យមានរោគអ្វីណាមួយឡើយ បើ កាលណាឈឺអ្វីម៉្យាងៗហើយ តែងតែភ័យព្រួយ មុខក្រៀមក្រំ មានការតក់ស្លុត មានសេចក្តីសោក មិនចង់ឱ្យមានរោគធ្លាក់ មកដល់ខ្លួន ឬក៏ញាតិមិត្តិ ណាមួយឡើយ ។ ត្រូវអាស្រ័យនូវព្រះសទ្ធម្ម ដើម្បីចេញ ពីភពជាតិ ឬដើម្បីចេញអំពីរូបដែលជាសំបុកនៃ រោគ ការចេញអំពីរូបកាយ ដោយព្រះសទ្ធម្ម គឺការលះបង់ នូវទិដ្ឋិមានះតណ្ហាក្នុងកាយ ដោយមិនប្រកាន់ថា រូបកាយ ជាខ្លួន ជាសត្វ ជាបុគ្គល ហើយក៏មិនប្រកាន់ថា ជាខ្លួនអញ ជាសត្វបុគ្គលនៅក្នុងរូបកាយឡើយ ។ ត្រូវអាស្រ័យនូវព្រះសទ្ធម្ម ដើម្បីចេញ អំពីរឿងរ៉ាវនៅក្នុងលោក អារម្មណ៍តាមទ្វារទាំង ៦ គឺ ជាអារម្មណ៍របស់វិញ្ញាណ ការចេញអំពីរឿងរ៉ាវនៅក្នុង លោកនេះបាន លុះត្រាតែមានសតិប្បដន្ឋាបដិបត្តិ ប្រគល់ អារម្មណ៍ឱ្យវិញ្ញាណ ហើយមិនប្រកាន់នូវវិញ្ញាណថា ជាសត្វ បុគ្គលតួខ្លួន មានបញ្ញាឃើញវិញ្ញាណពិតជាវិញ្ញាណ ដោយ លះបង់តណ្ហាមានះទិដ្ឋិក្នុងវិញ្ញាណនោះៗ រកសត្វជាអ្នកដឹង អារម្មណ៍ពុំមានឡើយ ។ ខ្លួនឯងជាទីពឹងនៃខ្លួនឯង បើខ្លួនយើងធ្វើ ខុសហើយ ប្រមាទហើយ វង្វេងភ្លេចសតិហើយ បណ្តោយ តាមកិលេសហើយ អ្នកដទៃមិនអាចជួយ មិនអាចជាទីពឹង ឱ្យយើងបានឡើយ ដូច្នេះដើម្បីឱ្យខ្លួនយើងអាចជាទីពឹងនៃ ខ្លួនឯងបាន គឺខ្លួនយើងត្រូវតែមានការគ្រប់គ្រងដោយសតិ ត្រូវតែស្អាតល្អដោយកុសលធម៌ និង បរិសុទ្ធដោយបញ្ញា ។ បុគ្គលល្ងង់ខ្លៅមានខ្លួនឯងជាសត្រូវ បុគ្គលស្អាត ដោយបញ្ញា មានខ្លួនឯងជាទីពឹង ដូច្នេះបុគ្គលត្រូវមាន ធម៌ជាទីពឹងដើម្បីឱ្យខ្លួនបានស្អាតបរិសុទ្ធ កាលខ្លួនបានស្អាត បរិសុទ្ធហើយ ទើបបានជាទីពឹងនៃខ្លួនឯង ។ មិនចាំបាច់អង្វរអ្នកដទៃឱ្យជួយខ្លួនយើងឡើយ បើយើងមានខ្លួនឯងជាទីពឹងហើយនោះ ។ អ្នកដែលអង្វរគេព្រោះមានចំណុចខ្សោយ ចំណុច ខ្សោយរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅត្រង់ការស្រឡាញ់ខ្លួនឯងបុគ្គលដែលស្រឡាញ់ខ្លួនឯង គឺមិនអាចមានខ្លួនឯងជាទីពឹងបាន ឡើយ ។ បើមិនឱ្យស្រឡាញ់ខ្លួនឯង តើឱ្យស្រឡាញ់អ្នកណា ទៅវិញ ? ការស្រឡាញ់អ្វីៗនៅក្នុងលោក មិនមានអ្នកណាបង្គាប់ ឱ្យឡើយ ដូចជាការស្រឡាញ់ខ្លួនឯងនេះក៏មិនអាចឈប់ ស្រឡាញ់បានដោយងាយៗដែរ វាមិនមែននៅលើខ្លួនឯងចង់ ស្រឡាញ់ក៏ស្រឡាញ់ទៅ ចង់ឈប់ស្រឡាញ់ពេលណាក៏ឈប់ ទៅនោះឯណា ព្រោះថា ការស្រឡាញ់ខ្លួនឯងនេះ កើតមក អំពីអវិជ្ជា ដែលមិនដឹងថា ខ្លួនឯងគឺជាបញ្ចក្ខន្ធជាមារ ជាឫស គល់នៃសេចក្តីលំបាក ជាប្រភពនៃបញ្ហាគ្រប់យ៉ាង ។ ស្រង់ចាកពីសៀវភៅ ជំនួយសតិភាគ៣ ដែលរៀបរៀងដោយ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត-សាវង្ស ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
