អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ១៨ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២២,៦៥៦ ដង)
ទោសនៃការសេពគប់ជនពាល និងផឹកសុរា
|
|
|
រឿងអ្នកប្រមឹក
(ចាក ម. អ.) (ទោសនៃការសេពគប់ជនពាល និងផឹកសុរា) ពីអតីតសម័យ ក្នុងក្រុងពារាណសី មានមាណពម្នាក់ជាកូនអ្នករក្សានិច្ចសីល ។ មាណពនោះចូលចិត្តដើរជាមួយនឹងអ្នកលេងទាំងទ្បាយ ដែលមានវ័យស្រករគ្នា ។ អ្នកលេងទាំងទ្បាយ តែងបបួលមាណព ឲ្យផឹកស្រា តែមិនព្រមសោះថ្ងៃមួយគិតគ្នាថា បើមាណពនោះមិនផឹកស្រា មុខជាមិនចេញថ្លៃឲ្យពួកយើងទេ ហើយក៏រិះរកមធ្យោបាយ ដើម្បីឲ្យមាណពនោះផឹក ទើបបបួលទៅលេងឧទ្យានក្នុងថ្ងៃមហោស្រព ខ្ចប់ទឹកស្រាដែលមានរសដីក្លៀវក្លា (មេស្រា) ដោយស្លឹកត្របកឈូកទៅផង ហើយធ្វើកិច្ចឲ្យបុរសដទៃ នាំមកឲ្យពោលថា អ្នកទាំងទ្បាយ ចូរឲ្យផឹកទឹកដោះ ដល់មាណពក្នុងកាលជាទីផឹកទឹក ហើយនាំមកនូវទឹកមានរសផ្អែម ។អ្នកលេងទាំងនោះ ក៏ចោះទំលាយកញ្ចប់ត្របកឈូកខាងក្រោមហើយលើកយកមកផឹក ធ្វើអាការះហាក់ដូចជាផឹកទឹកផ្អែម។ (នេះឧបាយអ្នកលេងបញ្ឆោតមាណព ឲ្យលុះក្នុងតម្រាមនុស្សពាល) ។ មាណពមានចំណង់ជាខ្លាំង ដាច់ចិត្តសុំទឹកនោះ ស្មានជាមានរសផ្អែមយកមកផឹក នាំស៊ីសាច់ផងក៏ស្រវឹងមួយរំពេច ។ កាលស្រវឹងស៊ប់ហើយ មានភ្នែកពីរបើកប្រិមៗ ទ្រេតចុះទ្រេតទ្បើង ផ្លូវមួយដើរជ្រែងតែម្នាក់ឯង មិនកោតក្រែងដល់ជនដទៃ ស្មានថាខ្លួនជាមនុស្សគាប់ប្រសើរគ្រាន់បើជាងគេ ស្រែកបន្ទរថា នែភឿនទាំងទ្បាយខ្ញុំមិនដឹងថាទឹកនោះឆ្ងាញ់ដល់ម្ល៉ឹងសោះ ចុះហេតុអីបានជាអ្នកទាំងទ្បាយមិនប្រាប់ខ្ញុំផង ហៃអ្នកដ៏ចំរើនទាំងទ្បាយអើយ ចូរនាំយកទឹកនោះមកទៀត ។ ពួកអ្នកលេងក៏ឲ្យតាមពាក្យសុំ ។ សេចក្តីស្រេកក្នុងស្រា រិតតែមានខ្លាំងទ្បើង ៗ ដល់មាណពនោះ (ត្រង់នេះឯង បុរាណពោលថាដុះមេ) ។ មាណពចេះតែសសោះអន្ទងទទូចសុំជារឿយ ៗ ដរាបដល់ពួកអ្នកលេងពោលថា ស្រាអស់រលីងហើយ ។ មាណពដោះចិញ្ជៀនឲ្យអ្នកលេងទាំងនោះ យកទៅលក់ទិញស្រាមកផឹកស្រវឹងឯតែជាមួយគ្នា វិលទៅដេកឯផ្ទះវិញ ។ បិតានិយាយប្រដៅអស់ចំណះ ក៏មិនព្រមស្តាប់សោះ ហើយលាមាណពទៅកាន់សាលវិនិច្ឆ័យ ប្តឹងក្រសួងតុលាការថាអាប្រមឹកនែះ មិនមែនកូនខ្ញុំទេ សូមលោកជាចៅក្រមបណ្តេញវាចេញចុះ ។បុរសនោះ ត្រូវឪពុក និងក្រសួងតុលាការបណ្តេញចោលហើយ ដោយស្រវឹងជោគជាំមិនអាចធ្វើការអ្វីកើត ក៏កាន់អំបែងកំបែកដើរតាមច្រកល្ហកផ្ទះសុំបាយ ដរាបដល់ដេកដួលស្លាប់ នាសំយាបផ្ទះអ្នកដទៃ ។ នេះទោសផឹកស្រាវិនាសទាំងទ្រព្យទាំងជីវិត និងប្រយោជន៍បរលោក អសោចអស់ទាំងកេរ្តិ៍ឈ្មោះវង្សត្រកូល ខូចពូជអំបូរអស់ ។ (មហាសំ.សុខនិស្សិតសាលាបាលីជាន់ខ្ពស់) អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
