រឿងមហាកាញ្ចនកុមារ

រឿងមហាកាញ្ចនកុមារ
(ចាក ភិ. ប.)

កាលព្រះបាទព្រហ្មទត្ត សោយរាជ្យសម្បត្តិក្នុងក្រុងពារាណសី គ្រានោះព្រះពោធិសត្វ បានកើតជាបុត្រព្រាហ្មណ៍មហាសាល មានទ្រព្យ៨០កោដិ បិតាមាតាព្រះពោធិសត្វឈ្មោះថា មហាកញ្ចនកុមារ កាលព្រះពោធិសត្វចេះដើរ ក៏កើតបុត្រប្រុសម្នាក់ទៀត មាតាបិតាឲ្យ ឈ្មោះបុត្រទី២ថា ឧបកាញ្ចនកុមារ ដោយលំដាប់យ៉ាងនេះ មានបុត្រប្រុសដល់ទៅ៧នាក់នឹងបុត្រីម្នាក់ជាប្អូនពៅបង្អស់ ឈ្មោះនាងកញ្ចនទេវី រួមជា៨នាក់ ។

មហាកាញ្ចនកុមារ ជាពោធិសត្វបានទៅសិក្សាសិល្បគ្រប់យ៉ាងឯកុ្រងតក្កសិលា ហើយត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។ មាតាបិតា ប្រាថ្នាដើម្បីឲ្យមហាកាញ្ចនកុមារដែលជាបឋមបុត្រមានភរិយា ទើបនិយាយថា កូនអើយ! យើងទាំងពីរនាក់នឹងនាំស្ត្រីម្នាក់ ដែលមានត្រកូលស្មើគ្នា មកឲ្យជាភរិយារបស់ឯងៗ នឹងបានគ្រប់គ្រងគេហដ្ឋានតទៅ ។មហាកាញ្ចនកុមារនិយាយថាៈ "លោកឪពុកអ្នកម្តាយ! ខ្ញុំនេះមិនមានសេចក្តីប្រាថ្នាគ្រប់គ្រងក្នុងគេហដ្ឋានទេ ព្រោះភពទាំងបី ប្រកបទៅដោយភ័យគួរខ្លាច ប្រៀបដូចផ្ទះដែលភ្លើងឆេះនឹងជាចំណងចងសត្វទុក ដូចគុកសម្រាប់ឃុំឃាំងអ្នកទោស នឹងជារបស់គួរស្អប់ខ្ពើមយ៉ាងក្រៃលែង ដូចជាទីចាក់នូវរបស់ស្មោកគ្រោកស្អុយអសោចិ៍ មកប្រាកដដល់ខ្ញុំជានិច្ច ឯកូនប្រុសរបស់លោកឪពុកអ្នកម្តាយក៏មានច្រើននាក់ សូមលោកឪពុកអ្នកម្តាយឲ្យមានផ្ទះសម្បែងចុះ " មាតាបិតាអង្វរករយ៉ាងណាក៏មិនព្រម ឲ្យមិត្តភក្តិទៅជួយនិយាយយ៉ាងណាក៏មិនបានការទៀត ។

សម្លាញ់ទាំងឡាយសួរមហាកាញ្ចនកុមារថា ម្នាលសំម្លាញ់ ! អ្នកមានគំនិតគិតប្រាថ្នាអ្វី ទើបមិនប្រាថ្នាបរិភោគកាមគុណ? មហាកាញ្ចនកុមារបានប្រាប់អធ្យាស្រ័យរបស់ខ្លួន ដែលបង្អោនចិត្តទៅដើម្បីនេក្ខម្មះ គឺការចេញបួស ឲ្យសំឡាញ់ទាំងអស់នោះស្តាប់ ។ មាតាបិតាដឹងដូច្នោះហើយ ទើបលួងលោមបុត្រទាំង៦នាក់តទៅទៀត តែបុត្រទាំង៦នាក់នោះ ក៏មានបំណងដូចគ្នានឹងព្រះពោធិសត្វ ដូម្បីនាងកាញ្ចនទេវីកូនពៅបង្អស់ ក៏មិនប្រាថ្នានឹងយកស្វាមីដែរ ។ តមកមាតាបិតាក៏ធ្វើកាលកិរិយាស្លាប់ទៅ មហាកាញ្ចនកុមារបណ្ឌិតចាត់ការបូជាសពមាតាបិតាទាំងពីរស្រេចហើយ ទើបយកទ្រព្យ៨០កោដិបរិច្ចាគ ឲ្យទានដល់មនុស្សកំព្រាអនាថា នឹងមនុស្សទុគ៌ត ព្រមទាំងថ្វាយទានដល់សមណព្រាហ្មណ៍ស្រេចហើយ ទើបនាំប្អូន៦នាក់នឹងប្អូនស្រីម្នាក់ ទាសះម្នាក់ ទាសីម្នាក់សម្លាញ់ម្នាក់ រួមជា១១នាក់ចូលព្រៃហេមពាន្ត ដើម្បីនឹងបួស់។

ជនពួកទាំងនោះ លុះទៅដល់ព្រៃហេមពាន្តហើយ ក៏នាំគ្នាសាង អាស្រម លើភូមិភាគគួរជាទីរីរាយ អាស្រ័យស្រះឈូកមួយ ស្រេចហើយក៏បួសជាឬសីនៅក្នុងទីនោះ ចិញ្ចឹមជីវិតដោយមើមឈើ ផ្លែឈើជាអាហារ ។ ព្រះឬសីទាំងនោះ កាលទៅព្រៃក៏ទៅជាមួយគ្នា បើអង្គណាបានឃើញផ្លែឈើ ឬមើមឈើ ក៏ស្រែកហៅគ្នានឹងគ្នាឲ្យជួយបេះ ជីកតាមដែលបានឃើញ ។

មហាកាញ្ចនតាបសដែលជាអាចារ្យ ត្រិះរិះថា កាលដែលយើងទាំងឡាយបានលះទ្រព្យដល់៨០កោដិចេះមកបួស ហើយ នាំគ្នាទៅដើរស្វែងរកផ្លែឈើ មើមឈើ ដោយសេចក្តីប្រព្រឹត្តរលោររលាំយ៉ាងនេះជាការមិនគួរតាំងពីថ្ងៃនេះតទៅយើងនឹងត្រូវរកផ្លែឈើមកឆាន់ខ្លួនឯង មិនត្រូវបបួលគ្នាទៅជាពួកៗឡើយ ។ ការត្រឡប់មកកាន់អាស្រមក្នុងវេលាល្ងាចទើបឲ្យតាបសទាំងនោះមកប្រជុំគ្នា ទើបប្រាប់តាមគំនិតរបស់ខ្លួននោះឲ្យដឹង ហើយពោលថា" លោកទាំងឡាយគ្រប់គ្នាចូរនាំងគ្នាចំរើនសមណធម៌ក្នុងនេះចុះ ខ្ញុំនឹងរកផ្លែឈើមកឲ្យឆាន់" ។

លំដាប់នោះ ឬសីទាំងឡាយ មានឧបកាញ្ចនះជាដើម ក៏ពោលនឹងអាចារ្យថា "បពិត្រលោក ! យើងទំាងឡាយនាំគ្នាចេញមកបួស ព្រោះអាស្រ័យលោកតែម្នាក់ សូមលោកនៅចំរើនសមណធម៌ចុះ ខ្ញុំទាំង៧នាក់នឹងផ្លាស់វេនគ្នាដើររកផ្លែឈើមកចិញ្ចឹមគ្នា ចំណែកលោកទាំងបីអង្គនេះជាអ្នករួចវេនចុះ " ។

មហាកាញ្ចនតាបសជាអាចារ្យក៏យល់ព្រម ។ ចាប់ដើមអំពីនោះទៅ បណ្តាតាបសទាំង៧អង្គ អង្គកាលបើដល់វេនខ្លួនហើយ ក៏ដើរទៅស្វែងរកផ្លែឈើមកតាមវារះ ផ្លាស់វេនគ្នាម្តងម្នាក់ៗ បើនរណាដល់វេនហើយ ត្រូវនាំផ្លែឈើមកទុកលើផែនថ្ម ដែលមាននៅទីអាស្រម បែងផ្លែឈើឲ្យជា១១ចំណែកហើយក៏វាយរគាំងឲ្យជាសញ្ញា តាបសទាំងនោះ ក៏មកយកផ្លែឈើជាចំណែករបស់ខ្លួនៗទៅឆាន់ ហើយក៏ចំរើសមណធម៌រៀងៗខ្លួន ។ តមកឬសីទាំងនោះបានក្រអៅឈូកមកឆាន់ ទើបមានឥន្ទ្រីយ៍ចាស់ក្លា មានកំលាំងច្រើនក៏នាំគ្នាបរិកម្មសិណ។

ដោយតេជះសីលនៃទាបសទាំងនោះ ក្តៅទៅដល់ពិភពនៃព្រះឥន្ទ្រាធិរាជៗ ទ្រង់រំពឹងថា ព្រះឬសីទាំងនេះជាអ្នកមានចិត្តបង្អោនទៅដើម្បីកាមគុណឬទេ? យើងនឹងពិសោធន៍មើលតាបសទាំងនេះឲ្យដឹងពិត។ គិតហើយក៏ធ្វើក្រអៅឈូក ជាចំណែករបស់ព្រះពោធិសត្វ មិនឃើញក្រអៅឈូកដែលជាចំណែករបស់ខ្លួនហើយទើបគិតថា ចំណែករបស់យើងគេគង់នឹងភ្លេចពិត ទើបមិនទុកដើម្បីយើង ក្នុងថ្ងៃទី២គិតថា យើងប្រហែលជាមានទោសកំហុស ទើបគេមិនឲ្យចំណែកអាហារដើម្បីយើង ដល់ថ្ងៃទី៣ទើបគិតថា ហេតុអ្វីហ្ន! ទើបគេមិនទុកអាហារដើម្បីយើង បើជាយើងមានទោសកំហុស នឹងសូមទោសគេ ។ គិតទៅគិតមកក៏មិនបានសេចក្តីជាយ៉ាងណា ។

លុះដល់វេលាល្ងាច ទើបវាយរគាំងជាសញ្ញា ឬសីទាំងនោះមកប្រជុំគ្នាទាំងអស់ហើយ សួរថានរណាវាយរគាំង? ព្រះពោធិសត្វថាៈ ខ្ញុំ! បពិត្រលោកអាចារ្យ តើលោកវាយរគាំងធ្វើអ្វី? នែអ្នកទាំងឡាយ! ក្នុងថ្ងៃទី៣ត្រូវវេននរណានាំផ្លែឈើមក?
ឬសីម្នាក់ក្រោកឡើកសំពះ ហើយថាក្នុងថ្ងៃទី៣នោះខ្ញុំនាំមក ។

លោកបានបែងទុកដើម្បីខ្ញុំមួយចំណែកឬទេ! បពិត្រលោកអាចារ្យ! ចំណែករបស់លោក ជាចំណែកធំ ខ្ញុំបានចែកទុកហើយដើម្បីលោក។ ព្រះពោធិសត្វសួរតាបសដែលត្រូវវេន២រូបទៀត ក៏ឆ្លើយដូចគ្នា ។ ហើយលោកពោលតទៅថា "នែលោកទាំងឡាយ! យើងមិនបានចំណែកអាហារដល់៣ថ្ងៃ ក្នុងទី១នោះ កាលមិនឃើញហើយ ក៏គិតថា ប្រហែលពួកលោកភ្លេច ក្នុងថ្ងៃទី២គិតថា ប្រហែលជាខ្ញុំមានទោសកំហុស ដល់ថ្ងៃទី៣នេះគិតថា បើយើងមានទោស យើងនឹងសូមខមាលទោល ទើបវាយរគាំងឲ្យមកប្រជុំគ្នា ក៏ឥឡូវនេះ លោកទាំងឡាយគ្រប់គ្នា និយាយដូចគ្នាទាំងអស់ថា បានបែងចំណែកទុកឲ្យយើង៣ថ្ងៃ កែយើងមិនបានឃើញសោះ គួរយើងរកមុខចោរដែលលួចស៊ី នឹងលួចយករបស់បន្តិចបន្តួច សព្វបើក្រអៅឈូកដូច្នេះមិនជាការសមគួរឡើយ "ឬសីទាំងនោះកាលបើបានឮពាក្យព្រះពោធិសត្វពោលដូច្នោះហើយ ក៏នាំគ្នាតក់ស្លត់រន្ធត់ចិត្តថា រឿងនេះជាកម្មអាក្រក់ណាស់ហ្ន! មានរុក្ខទេវតាមួយអង្គជាម្ចាស់ព្រៃនៅជិតអាស្រមកាលដឹងថាមានហេតុកើតឡើងដូច្នោះ ក៏ចុះមកឋិតនៅក្នុងចំណោមពួកឬសីទាំងនោះផងមានដំរីមួយ ម្ចាស់ប្រើឲ្យធ្វើការហួសកំរិតពេក មិនអាចទ្រាំសេចក្តីទុក្ខនោះបាន ទើបផ្តាច់ចំណងរត់ចូលព្រៃទៅ ធ្លាប់មកថ្វាយបង្គំពួកឬសីទាំងនោះជានិច្ច ក្នុងថ្ងៃនោះ សូម្បីដំរីនោះ ក៏បានមកក្នុងទីប្រជុំ ឈរនៅកន្លែងមួយមានស្វាមួយបានធ្លាប់លេងនឹងពស់រួចអំពីដៃអាយលម្តាយ ហើយក៏រត់ចូលព្រៃ មកអាស្រ័យនៅជិតអាស្រមឬសី ថ្ងៃនោះស្វាមកថ្វាយបង្គមឬសី ហើយអង្គុយនៅមួយកន្លែង សម្តេចព្រះឥន្ទ្រាធិរាជ ក៏បានមកប្រតិស្ថានក្នុងសំណាក់ព្រះឬសីតែមានកាយមិនប្រាកដ ។

ក្នុងខណះនោះឧបកាញ្ចនតាបស ដែលជាប្អូនទី១របស់ព្រះពោធិសត្វបានក្រោកឡើងអំពីអាសនះ ថ្វាយបង្គំព្រះពោធិសត្វជាមុន ហើយសំដែងកិរិយាកោតឡើងអំពីអាសនះថ្វាយបង្គំព្រះពោធិសត្វជាមុន ហើយសំដែងកិរិយាកោតក្រែងចំពោះតាបសទាំងឡាយ និយាយថាៈ

បពិត្រព្រាហ្នណ៍! នរណាបានលួចក្រអៅឈូកលោកទៅពិតសូមឲ្យអ្នកនោះ បានវត្ថុតាមជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្តគឺ សេះ គោ ប្រាក់ មាស ភរិយាឲ្យរួបរួមទៅដោយបុត្រភរិយាទាំងឡាយចុះ ។

ពួកឬសីបានស្តាប់ពាក្យស្បថដ៏មម៉ឺងម៉ាត់ដូច្នោះហើយ ក៏នាំគ្នាបិទត្រចៀកហើយនិយាយថា នែលោក ពាក្យស្បថរបស់លោកនេះមុតមាំណាស់ ។ សូម្បីព្រះពោធិសត្វក៏ពោលថា ម្នាលលោកជាប្អូន ពាក្យស្បថរបស់លោក មានទម្ងន់ណាស់ យើងជឿជាក់ហើយថា លោកមិនបានលួចទេ សូមលោកអង្គុយលើអាសនះលោកតាមសប្បាយចុះ ។

តាបសដែលជាប្អូនទី២ ក៏ក្រោកឡើងសំពះព្រះពោធិសត្វហើយស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្នណ៍! នរណាបានលួចក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិត សូមឲ្យអ្នកនោះបានទ្រទ្រង់នូវកម្រងផ្កា នឹងសំពត់កាសិកពស្ត្រនឹងខ្លឹមចន្ទន៍ នឹងបុត្រជាច្រើន ចូរកើតដល់ង្នកនោះ សូមឲ្យអ្នកនោះធ្វើសេចក្តីសំឡឹងយ៉ាងក្លៀវក្លាក្នុងវត្ថុកាមនឹងកិលេសកាមចុះ ។

ចំណែកតាបសជាប្អូនទី៣ស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! នរណាបានលួចក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិតសូមឲ្យអ្នកនោះ ចូរជាគ្រហស្ថ មានយសមានគ្រឿងកសិកម្មដ៏បរិបូណ៍ នឹងមានធញ្ញជាតិជាច្រើន ចូរបាននូវបុត្រទាំងឡាយ ចូរជាអ្នកស្តុកស្តម្ភមានទ្រព្យ បរិភោគកាមគុណទាំងពួង ចូរកុំឃើញវ័យរបស់ខ្លួនដ៏សមគួរដើម្បីនឹងបព្វជ្ជា ក្នុងកាលចាស់ជរា ចូរនៅគ្រប់គ្រងគេហដ្ឋាន រហូតអស់ជីវិតចុះ ។

តាបសជាប្អូនទី៤ស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! នរណាបានលួចក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិតសូមឲ្យអ្នកនោះ បានជាក្សត្រត្រយ៍បរមរាជាធិរាជ ទាំងយសសក្តិ៍នឹងកំលាំងល្មោភធ្វើចំបាំងញាំញីសង្កត់សង្កិន ចូលគ្រប់គ្រងបឋរីមណ្ឌល មានទ្វីទាំង៤ជាទីបំផុតចុះ ។

តាបសជាប្អូនទី៥ស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! នរណាបានលួចក្រអៅឈូកលោកទៅពិត សូមឲ្យអ្នកនោះចូរបានរវាតឃ្លាតចាកសេចក្តីត្រេកអរ ក្នុងឋានន្តរសក្តិ៍ព្រះមហាក្សត្រយ៍អ្នកកមានយសធំក្នុងរដ្ឋ ចូរទ្រង់បូជាព្រាហ្មណ៍ ដែលជាបរោហិតនោះជានិច្ចចុះ ។

តាបសប្អូនទី៦ស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! នរណាបានលួចក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិតសូមមនុស្សលោកទាំងពួង ចូររាប់អានព្រាហ្មណ៍នោះ ដែលជាអ្នកប្រកបដោយការស្វាធ្យាយន៍វេទនឹងមន្តទាំងពួងនឹងជាអ្នកមានតបះតេជះ ប្រជាជនជនបទទាំងឡាយបានឃើញហើយ ចូរបូជាព្រាហ្មណ៍នោះចុះ។

តាបសដែលជាសម្លាញ់ព្រះពោធិសត្វស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! នរណាបានលួចក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិតសូមឲ្យអ្នកនោះ ចូរគ្រប់គ្រងតំបន់ ស្រុកសួយ ដែលព្រះរាជាទ្រង់ប្រោសប្រទានឲ្យស្រុកដ៏ស្តុកស្តម្ភ សម្បូណ៌ដោយហេតុ៤ប្រការគឺ កុះករដោយមនុស្សច្រើន១ សម្បូណ៍ដោយស្រូវអង្ករ១ សម្បណ៌ដោយផ្លូវទឹក១ ទីដីក៏ករបានដោយងាយ១ ប្រៀបដូចជាឋានះ ដែលព្រះឥន្ទប្រទាន១ សូមកុំរវាតឃ្លាតចាកសេចក្តីត្រេកអរ ចូរឈ្លក់នៅនឹងកាមគុណ ដូចជាសត្វទាំងឡាយ មានជ្រូកជាដើម ឲ្យនៅគ្រប់គ្រងកាមគុណរហូតអវសាននៃជីវិតចុះ។

តាបសដែលជាទាសះរបស់ព្រះពោធិសត្វស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! នរណាបានលួចយកក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិត សូមឲ្យអ្នកនោះ ចូរជានាយស្រុកធម រីករាយចិត្តដោយការលេងគឺរាំច្រៀងក្នុងកណ្តាលពួកសម្លាញ់ ហើយកុំបានសេចក្តីវិនាសខូចចិត្តណាមួយ មានរាជភ័យជាដើមចុះ ។

នាងកាញ្ចនទេវី ដែលជាកនិដ្ឋភគិនី របស់ព្រះពោធិសត្វស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! នាងណាលួចយកក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិត សូមឲ្យព្រះបាទចត្តពត្តិឯករាជ្យ ដែលទ្រង់ប្រាបប្រាមសត្រូវបានពេញបឋវីមណ្ឌលចូរទ្រង់ប្រោសតាំងនាងនោះទុកក្នុងដំណែង ជាឯកអគ្គមហេសីប្រសើរជាងស្រី១៦ពាន់នាក់ នាងនោះ ចូរជាមហេសីប្រសើរជាងព្រះស្នំទាំងឡាយចុះ ។

នាងតាបសិនីដែលជាទាសីរបស់ព្រះពោធិសត្វស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! ស្រ្តីណាបានលួចយកក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិតកាលព្រះឬសីទាំងឡាយមកប្រជុំគ្នាហើយ សូមឲ្យស្ត្រីនោះមកអង្គុយក្នុងកណ្តាលប្រជុំ មិនបានញាប់ញ័ររំភើបចិត្តថយចិត្តថយចេញទៅចូរបរិភោគអាហារមានរសឆ្ងាញ់ ហើយចូរដើរអួតអាងលួងគេ ព្រោះឃើញដល់លាភរបស់អ្នកដទៃ ធ្វើលាភនឹងសក្ការះឲ្យកើតមានឡើងដល់ខ្លួនចុះ ។

ចំណែកទេវតាស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! នរណាបានលួចយកក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិតសូមឲ្យអ្នកនោះ បានជាព្រះថេរះ ចៅអាវាសធ្វើការងារថ្មីគឺ បដិសង្ខរណវិហារ ដែលទ្រុឌទ្រោមនៅក្រុងកជង្គលនគរ ចូរដាំដើមឈើនឹងទ្វារនឹងបង្អួច រាល់ព្រឹករាល់ល្ងាចចុះ ។

បានឮថាទេវតាអង្គនេះធ្លាប់បានកើតជាព្រះសង្ឃត្ថេរចៅអាវាសគ្រប់គ្រងមហាវិហារដ៏ទ្រុឌទ្រោមក្នុងក្រុងកជង្គលនគរ បានធ្វើបដិសង្ខរណះ ជួសជុលវិហារដ៏ទ្រុឌទ្រោមនោះ បានទទួលនូវសេចក្តីលំបាកតោកយ៉ាកជាច្រើនព្រោះហេតុដូច្នោះ ទេវតាប្រារព្ធដល់សេចក្តីទុក្ខនោះ ទើបបានស្បថដូច្នោះឯង។

ចំណែកដំរីស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! ដំរីណាបានលួចយកក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិត សូមឲ្យដំរីនោះ ជាប់ដោយច្រវ៉ាក់១០០ ក្នុងទីទាំង៦កន្លែងគឺ ត្រង់ជើងទាំង៤ត្រង់កនឹងចង្កេះឲ្យមនុស្សនាំទៅកាន់រាជធានីចាកព្រៃជាទីរីករាយ ឲ្យម៉ចាក់ដោយលំពែងមានផ្លែដ៏វែង នឹងកាប់សាច់ដោយកង្វេ មានមុខដ៏ខ្លីចុះ។

បានឮដំរីនោះប្រារព្ធនឹកដល់សេចក្តីលំបាកក្តៅក្រហាយដែលខ្លួនធ្លាប់បានទទួលជួបប្រទះពីមុនមក ទើបបានពោលពាក្យស្បថដូច្នេះ ។ ឯពានរស្បថថាៈ បពិត្រព្រាហ្មណ៍! ស្វាណាបានលួចយកក្រអៅឈូករបស់លោកទៅពិត សូមឲ្យស្វានោះមានកម្រងផ្កាជាគ្រឿងដ្រាប់ក មានស្លឹកត្រចៀកដែលអាយលម្តាយពស់ចោះហើយ ដោយដែកស្រួច ចូរជាសត្វដែលអាយលម្តាយពស់វាយដោយរំពាត់ ហ្វឹកហាត់ឲ្យលេងនឹងពស់នឹងចងឲ្យនាំដើរលេងទៅតាមច្រកតូចច្រកធំចុះ ។

ស្វានោះបំណងយកសេចក្តីទុក្ខ ដែលខ្លួនបានទទួឡសេចក្តីក្តៅក្រហាយព្រោះអាយលម្តាយពស់ទើបបានពោលពាក្យស្បថដូច្នេះ ។ កាលជននឹងសត្វទាំង១៣នាក់ នាំគ្នាស្បថដោយប្រការដូច្នេះហើយព្រះពោធិសត្វគិតថា ក្រែងជនទាំងនេះគេនឹងរង្កៀសសង្ស័យចំពោះយើងថារបស់មិនបាត់ក្លែងថាបាត់ដូចនេះអញនឹងស្បថឲ្យគេស្តាប់ គិតហើយក៏ស្បថថាម្នាលលោកដ៏ចំរើនទាំងឡាយ! បព្វជិតណាក្លែងថារបស់ដែលមិនបាត់ថាបាត់ក្តីឬនៅសង្ស័យរង្កៀសក្នុងលោកទាំងនេះក្តីបព្វជិតនោះចូរបានបរិភោគកាមគុណ៥ កុំបានបព្វជ្ជាដែលគួរជាទីត្រកអរ ចូរស្លាប់នៅក្នុងកណ្តាលនៃផុះចុះ ។

កាលតាបសទាំងឡាយនាំគ្នាធ្វើពាក្យស្បថដូច្នោះហើយ សក្កទេវរាជ មានព្រះទ័យយ៉ាងបំផុតគិតថា អាត្មាអញចង់ល្បងមើលចិត្តឬសីទាំងនេះឲ្យជាក់ច្បាស់ ទើបធ្វើក្រអៅឈូកឲ្យអន្តរធានទៅ ឬសីទាំងនេះបែរជានាំគ្នាតិះដៀលកាមគុណ នាំគ្នាស្បថដោយប្រការដូច្នេះចាំអាត្មាអញនឹងសួរហេតុដែលលោកតិះដៀលកាមគុណ ព្រោះហេតុដូចម្តេចខ្លះ លុះគិតហើយ សំដែងខ្លួនឲ្យបា្រកដ លើកដៃសំពះព្រះពោធិសត្វសួរថា ពួកសត្វទាំងឡាយក្នុងលោក នាំគ្នាស្វែងរកនូវវត្ថុកាមនឹងកិលេសកាមណា ដោយកិច្ចផ្សេងៗ មានកសិកម្មនឹងគោរក្ខកម្ម(ការធ្វើស្រៃចិញ្ចឹមគោ) ជាដើម វត្ថុកាមនឹងកិលេសកាមនោះ សុទ្ធតែជារបស់គួរជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្ត នឹងជាទីបំប៉ោងចិត្តទេព្តានឹងមនុស្សទំាងឡាយដូចគ្នា ព្រោះហេតុអ្វី ព្រះឬសីទាំងឡាយ មិនសរសើរកាមគុណ?

លំដាប់នោះព្រះពោធិសត្វប្រាប់ព្រះឥន្ទថាៈ បពិត្រទេវរាជ! បុគ្គលរមែងបៀតបៀនគ្នាដោយអាជ្ញាក្តី ឬចាប់ចងគ្នាដោយគ្រឿងចងទាំងឡាយ មានខ្សែច្រវាក់ ខ្នោះឃ្នាងជាដើមក្តី ព្រោះកាមតែម្យ៉ាងឬទុក្ខភ័យដែលកើតឡើងដល់សត្វទាំងឡាយ ក៏ព្រោះកាមនេះឯង សត្វទាំងឡាយដែលជាអ្នកប្រមាទហើយ មានសេចក្តីវង្វេងស្រវឹងក្នុងកាមគុណ រមែងធ្វើកម្មដ៏លាមក សត្វទាំងឡាយនោះជាអ្នកមានបាបកម្មហើយ ក៏គង់សោយផលនៃបានដោយពិត កាលអស់ជីវិតហើយ នឹងទៅកើតក្នុងនរកទៀត ព្រោះកាមគុណមានទោសដូចដែលពោលមកនេះឯងបានជាអាត្មាទំាងឡាយ ដែលជាពួកឬសីឃើញទោសដូច្នោះទើប មិនបានសរសើរ កាមគុណ។

សម្តេចអមរិន្ទឥន្រ្ទាធិរាជ បានទ្រង់សណ្តាប់ទេសនារបស់ព្រះពោធិសត្វដូច្នោះហើយ មានព្រះទ័យតក់ស្លុតភ្លាមប្រាប់ព្រះពោធិសត្វថា បពិត្រលោក! ខ្ញុំចង់ល្បងចិត្តថា ព្រះឬសីទាំងនេះនៅមានចិត្តបង្អោនទៅដើម្បីកាមគុណឬទេ ទើបបានយកក្រអៅឈូករបស់ព្រះគុណម្ចាស់ ទៅទុកនៅក្បែងកំពង់ទឹក ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងដោយកិរិយាដែលលោកទាំងឡាយ នាំគ្នាស្បថដូច្នេះហើយ លោកទាំងនេះឈ្មោះថា ជាង្នកមិនមានបាប សុទ្ធតែជាអ្នកបរិសុទ្ធស្អាតគ្រប់អង្គ ។

ព្រះពោធិសត្វ បានស្តាប់ពាក្យរបស់សក្កទេវរាជដូច្នោះហើយបន្ទោសថា បពិត្រសហស្សនេត្ត! ក៏ពួកអាត្មាមិនមែនជាអ្នកល្បែងលេងមិនសមលោកនឹងលលេង ម្យ៉ាងទៀត ពួកអាត្មា ក៏មិនមែនជាញាតិ មិនមែនជាសំឡាញ់នៃលោកៗ មកមើលងាយ ព្រោះហេតុអ្វីទើបបានមកលលេងនឹងពួកតាបសទាំងនេះ ។

លំដាប់នោះអមរិន្ទន្ទ្រាធិរាជបានសូមព្រះពោធិសត្វឲ្យអត់ទោសថាលោកម្ចាស់ ជាអាចារ្យ ឬបិតារបស់ខ្ញុំ សូមទានអត់ទោសដល់ខ្ញុំដែលជាអ្នកបានភ្លាំងភ្លាត់ហើយ បពិត្រលោកអ្នកមានប្រាជា្ញដូចផែនដី ទំនៀមបណ្ឌិតទាំងឡាយ ជាអ្នកមានខន្តីជាកំឡាំង មិនក្រោធខឹងនឹងនរណា សូមលោកចូរអត់ទោសដែលជាកំហុសលើកដំបូងដល់ខ្ញុំចុះ ។

ព្រះពោធិសត្វព្រមអត់ទោស ដល់សក្កទេវរាជហើយ ក៏សូមទោសឬសីទាំងឡាយថាៈ កាលលោកដ៏មានអាយុទាំងឡាយជាឬសី បាននាំគ្នាមកនៅក្នុងព្រៃសូម្បីតែមួយរាត្រី ឈ្មោះថាមានសេចក្តីល្អ យើងទាំងឡាយទើបបានឃើញសម្តេចវាសវះដែលជាអម្ចាស់ទេវតា នែលោកដ៏ចំរើនទាំងឡាយបើយើងនៅឯក្រុងណានឹងបានឃើញព្រះឥន្ទ ចូរលោកទាំងឡាយនាំគ្នាសោមនស្សត្រេកអរ នាំគ្នាអត់ទោសឲ្យសក្កទេវរាជចុះ ព្រោះអ្វីទើបយើងថាយ៉ាងនេះព្រោះដែលយើងជាអាចារ្យរបស់លោកទាំងឡាយ បានក្រអៅឈូកមកវិញហើយនាំបរិសុទ្ធគ្រប់ព្រះអង្គហើយ ។

ទេវរាជពួកឬសីបានសម្រេចឈាននឹងអភិញ្ញា លុះអស់ជីវិតបានទៅកើតនាព្រហ្មលោកគ្រប់អង្គ។

អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត

ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
                )

            [1] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 2
                    [shortcode] => [ADS2]
                    [full_code] => c
                )

        )

)

រឿង​មហាកាញ្ចន​កុមារ

រឿងមហាកាញ្ចនកុមារ